Chappie (2015)

Korte Inhoud

In de nabije toekomst wordt misdaad met behulp van robots bestreden door een brute politiemacht. Maar de mensen vechten terug. Eén van deze robots wordt gestolen en opnieuw geprogrammeerd waardoor hij de eerste robot wordt die zelf kan nadenken en gevoelens heeft. Wanneer deze androïde, genaamd Chappie, gekidnapt wordt door criminelen vormt hij al snel een bedreiging voor de politiestaat. Alle middelen worden ingezet om hem te vernietigen en te voorkomen dat er meerdere soortgelijke androïden worden geproduceerd.

Genre : Actie//SF
Land : VS

Cast :
Sharlto Copley : Chappie
Dev Patel : Deon Wilson
Hugh Jackman : Vincent Moore

Regisseur : Neil Blomkamp

Mijn mening

What do you mean, "reprogram him"?
Don’t play dumb! You know exactly what we mean.
Turn that robot into the illest gangsta on the block.

Het aantal robots die gebruikt werden in een sciencefiction is niet meer te tellen. Een deel hiervan kan je gerust klasseren onder het label “Triestig technisch geval”. Zo is R2D2 in “Star Wars” een aandoenlijk robotje. Twiki uit “Buck Rogers” was soms een hulpeloos fenomeen. David uit “A.I.” was een vreselijk droevige cyborg met als enige wens een echt jongetje te worden. Zelfs Ava uit “Ex Machina” is een triestig stuk elektronica op zoek naar de vrijheid. Maar “Chappie” (zogezegd omdat hij “a happy chappie” was) spant toch wel de kroon als het over zieligheid gaat. Ik kreeg er zowaar medelijden mee. Voor het eerst werd het droefgeestige bestaan van een robot opgevoerd. Kommer en kwel alom. Chappie de verschoppeling die zijn carrière begon als interventierobot ter bescherming van de burgerbevolking tegen de alsmaar stijgende misdaad, met als eindbestemming de schroothoop nadat hij de zoveelste impact van een explosief moest opvangen. En hij eindigt als een hulpeloos artificieel intelligente robot bij een groepje gangsters die het kinderlijke elektronisch geval trachten op te voeden tot een regelrechte sloppenwijk gangster, zodanig dat hij hun kan helpen met het terugbetalen van een schuld.

Er is de laatste tijd nogal veel aandacht wanneer het gaat over artificiële intelligentie en het ontstaan van een bewustzijn bij mechanische en elektronische creaties. “The Machine”, “Automata” en “Ex Machina” zijn recentere films waar dit het hoofdthema was. De mogelijkheid om iemands bewustzijn te transfereren naar een gegevensdrager of operating systeem zoals in “Transcendence” is het tweede luik waarover duchtig gespeculeerd wordt. Dat is zowat de rode draad doorheen dit cyberpunk verhaal van Neill Blomkamp, de creatieveling uit Zuid-Afrika die ook al in “Elysium” een maatschappij kritische boodschap probeerde te brengen. Zelf vond ik “Elysium” best een goede film ( “District 9” heb ik echter nog niet gezien) : “Een puike SF met uitermate zinnenprikkelende beelden met een sociale boodschap als ondertoon en gemixt met een melig ontroerend thema dat natuurlijk voor een happy end vraagt.”. Ik keek dan ook uit naar deze “Chappie”.

Visueel ziet het er behoorlijk uit. “Chappie” zelf is een tot in detail uitgewerkte robot zoals de ogen die gevormd worden door kleine pixelvormige animaties op twee schermpjes. Een soort uitgebouwde “Short circuit” robot, maar dan zonder rupsbanden. Geen menselijk uiterlijk, maar uiteindelijk toch voorzien van menselijke gevoelens. Spijtig genoeg is de gelijkenis met het “Robocop” verhaal een beetje te groot. De rivaliteit tussen Deon (Dev “Slumdog Millionaire” Patel) en Vincent Moore (Hugh Jackman) kon je ook al ervaren in Verhoeven’s film. Deon is de ontwerper van de succesvolle robots waar Chappie ook toebehoort. En Vincent probeert zijn (ietwat gewelddadiger) ontwerp “Moose”, een door een menselijke operator gecontroleerde machine, op te dringen. De gelijkenissen tussen deze “Moose” en de ED-209 zijn overduidelijk. Dat de onafwendbare confrontatie er realistischer, flashy en actierijker uitziet dan in de in 1987 gemaakte “Robocop”, is dan weeral een pluspunt.

Hetgeen dat toch te wensen overlaat waren de vertolking. Dev Patel was een uitstekende keuze voor de naïeve, nerdy Deon. Maar Hugh Jackman leek eerder op een Michael Dundee, met kaki korte broek, acterend in een “Indiana Jones” film. Het enige wat ontbrak was een dikke sigaar. Dat hij echter de ontwikkelaar zou zijn van zo’n gesofisticeerd technologie, leek me volkomen onmogelijk. Sigourney Weaver vertolkt ook nog een betekenisloos klein rolletje als Michelle Bradley, de keiharde CEO van Tetra Vaal, die ondanks haar onberispelijk carrièreverloop toch Deon’s voorstel om een update uit te voeren om de bestaande robots te voorzien van een bewustzijn zo maar boem-baaf van tafel veegt. Als CEO zou ik op zijn minst een werkgroep oprichten om het voorstel parallel met de lopende zaken, uit te testen. En dan hebben we nog de bende delinquenten. Waarschijnlijk zal ik nu oubollig overkomen, maar ik had dus nog nooit gehoord van de Zuid-Afrikaanse rap-groep “Die Antwoord” gehoord. Dat ze waarschijnlijk beter zijn in de kunst van rappen dan dat van acteren, was er wel aan te merken. Maar ondanks hun ondeskundigheid en amateurisme, kweten ze zich toch goed van hun opgelegde taak als enerzijds opvoedkundigen voor Chappie en anderzijds laaggeschoold schorriemorrie die de arme robot op het verkeerde pad brengen.

Achteraf gezien was dit toch een vermakelijke film waarbij actie en bruut geweld afgewisseld werd door ontroerende en zelfs humoristische passages. Alhoewel dit laatste eigenlijk puur leedvermaak is op kap van “Chappie”. Ongeacht dat het over een samenstelling van elektronische en mechanische componenten gaat, zijn de reacties en de manier van handelen toch menselijk. Een zielige robot in handen van enkele half-idioten wiens opvoeding ook ergens faalde. En ondanks de diep-filosofische inslag en ernstige thematiek, werd deze film toch geen saaie bedoening vol ingewikkelde uitweidingen. Een trashy cyberspektakel met flitsende actie, een aangenaam tempo en prima SE’s waardoor “Chappie” er levensecht uitziet en je eigenlijk vergeet dat je naar een computer animatie kijkt.