Big Game (2014)

Korte Inhoud
Wanneer Air Force One wordt neergeschoten door terroristen strandt de president in de wildernis. De enige persoon die hem kan redden is een 13-jarige jongen genaamd Oskari. Oskari is in de bossen aan het jagen om zijn volwassenheid te bewijzen aan zijn verwanten. In plaats daarvan stuit hij op de machtigste man ter wereld. Met de terroristen op hun hielen moet het onwaarschijnlijke duo samen werken om te ontsnappen.

Genre : Actie/Avontuur
Land : Finland/UK/Duitsland

Cast :
Samuel L. Jackson : U.S. President William Allan Moore
Ray Stevenson : Morris
Onni Tommila : Oskari

Regisseur : Jalmari Helander

Mijn mening

"Not political, not religious. He is just a certified grade-A psychopath."

“Waarom niet ?” dacht ik als eerste, bij het zien van de affiche van “Big Game”. Een avonturenfilm, duidelijk gericht op een jonger publiek, waarbij Air Force One ergens in de Finse bossen neerstort waarna de president van Amerika zich moet zien te redden met de hulp van een Fins jongetje dat juist toevallig een plaatselijk ritueel ondergaat om zich ten aanzien van de mannelijke bevolking te bewijzen. Vervolgens zag ik dat Samuel L. Jackson ook van de partij is en de rol van de vermiste president speelt. Na enkele mindere rollen, zoals in “Oldboy”, ”Reasonable doubt” en “Robocop” was ik toch aangenaam verrast door zijn prestatie “Kingsman : The secret service”. Dus ging ik van de veronderstelling uit dat dit weeral een genietbare jeugdfilm zou zijn vol ongegeneerde en niet te ver gezochte actie.

Jongens, jongens, jongens. Dat het zo’n waardeloze film zou zijn vol met onwaarschijnlijkheden en belachelijke situaties en toevalligheden, had ik nu ook weer niet verwacht. Toegegeven, het mikt inderdaad op een jonger publiek, gevuld met tienerjongetjes die na het bekijken van zo’n soort film diezelfde avond kunnen wegdromen en zichzelf wanen in zo’n heldenrol. Maar ik ben er van overtuigd dat een groot deel afkeurend met hun hoofd zullen schudden en zich afvragen of de makers van deze film echt ervan uitgaan dat de doelgroep echt zo naïef is.

Eerst even de positieve kanten aanhalen. De scenery is weergaloos en adembenemend prachtig. Ik had geen idee dat een deel van Finland er zo uitzag en had terstond de neiging dit land als bestemming te kiezen voor de volgende vakantie. Onni Tommila, de voor mij onbekende, jeugdige Finse acteur, deed het naar behoren en kweet zich van zijn taak als de Finse gids Oskari doorheen de gevaarlijke wouden. De gehele opzet van de film is duidelijk een hommage aan eerdere films waarbij jeugdige heldenmoed centraal staat. Zo’n film als “Indiana Jones and the temple of Doom” waarin Short Round een voorname rol speelt of zo’n typische Spielberg film als “Empire of the Sun”. Het brengt die nostalgie terug waarbij vaders met hun zoontje naar de cinema trekken om te genieten van zo’n jongensfilm. Voorwaarde voor zulke films is dat de jeugdige bijdrage probleemloos het vernuft van dat van de volwassene overstijgt. Met andere woorden de volwassenen worden voorgesteld als volslagen dommeriken.

Wat me vooral stoorde aan deze film waren de totaal absurde situaties die zich voordeden. Ik geef grif toe als je het bekijkt vanuit het standpunt van een jeugdige en het niet allemaal te serieus neemt, het overkomt als een amusante film. Een beetje “Home Alone” in de bossen, waarbij je de slechteriken telkens te snel af bent. Maar er zijn echter grenzen. Zo wil ik toch graag het merk van diepvriezer voor thuis aanschaffen, want deze lijkt me toch wel onverwoestbaar. Zwiepend aan een helikopter, door de bossen heen maaiend, tuimelend van een berg, neerplenzend in een meer en naderhand als een rasechte Russische duikboot een beetje verderop weer opduiken. Onbeschadigd ! Dat is nu eens oerdegelijk kwaliteit. Maar opgepast ! Je moet er wel voor zorgen dat je er niet in terecht komt, want schijnbaar is dit geval onmogelijk van binnenuit te openen. Het aantal toevallige ontmoetingen is schrikwekkend hoog. Toevallig valt de sonde met de POTUS daar neer waar Oskari zijn kamp heeft gemaakt. De diepvrieskist plopt uit het water daar waar Air Force One is terechtgekomen. De uiterst criminele topgangster Hazar (Mehmet Kurtulus) is blijkbaar geen echte topcrimineel daar hij zelfs niet weet hoe een automatisch geweer te laden. En de manier waarop de satellietbeelden worden gebruikt om de president vanuit het Pentagon te volgen is ook hilarisch.

Het moet niet altijd serieus zijn en af en toe een luchtige jeugdfilm is ook welkom, maar er zijn grenzen aan onnozelheden en belachelijke situaties. Als jongetje zou ik hier blindelings ingetrapt zijn, maar als volwassene was ik onvoorbereid begonnen aan deze film, waarna ik me geleidelijk aan meer en meer begon te ergeren aan de reeks stupiditeiten. Het slotbeeld vol patriotisme en heroïek werd me uiteindelijk een beetje teveel.

You gotta cock it, Motherf …. Oops.