The Living (2014)

Korte Inhoud
Teddy is geschokt wanneer hij ontdekt dat hij in een dronken bui zijn vrouw Molly heeft mishandeld. Als hij probeert om verlossing te vinden voor zijn daden moet Molly beslissen of ze hem nog terug wil. Ondertussen wordt haar broer, die niet in staat is om zijn zus te beschermen of Teddy te confronteren, overgehaald om een huurmoordenaar in te schakelen.

Genre : Drama/Misdaad
Land : VS

Cast :
Fran Kranz : Teddy
Jocelin Donahue : Molly
Kenny Wormald : Gordon

Regisseur : Jack Bryan

Mijn mening

What I do isn’t about the people that die.

It's about the people that are left alive.
They get the short end of the stick, as far as I'm concerned.

“The Living” is een basic wraakfilm waarbij de wraakactie heel anders uitdraait dan initieel de bedoeling was. Een sociaal drama rond huiselijk geweld en alcoholisme, alhoewel ik me al heel vlug afvroeg hoe kritisch dit alcoholprobleem wel was. Ook de evolutie naar dit gewelddadige misbruik werd ook niet belicht. Hoe was het zover kunnen komen ? Waren er al voortekenen van een aankomend probleem ? En waren er al meerdere gevallen van partnergeweld in het verleden ? Je blijft in het ongewisse als het over deze relevante bedenkingen gaat.

Het eerste beeld, onder begeleiding van muziek door The de Luca Brothers, is dat van enkele lege bierflesjes op de grond en een uitgetelde Teddy (Fran Kranz) die blijkbaar zijn roes ligt uit te slapen. Bij het ontwaken merkt hij de bebloede hand en een missende trouwring op, waarna hij tot het besef komt dat er zich iets vreselijks heeft voorgedaan de vorige nacht. Het feit dat zijn jonge vrouw Molly (Jocelin Donahue) niet meer aanwezig is in huis, bevestigd zijn vermoeden. Molly is gevlucht naar het ouderlijke huis waar haar moeder Angela (Joelle Carter) en broer Gordon (Kenny Wormald) nog wonen. Het moment dat Teddy daar arriveert en Molly ondanks alles mee teruggaat, dreigt Angela om hem een kogel door het hoofd te jagen. Tegelijkertijd reageert ze ook nog furieus over het feit dat Gordon redelijk laks zijn zus verdedigt. Pisnijdig over datgene wat met zijn zuster is gebeurd, volgt Gordon de raad op van een werkmakker (die iemand kent die dan weeral iemand kent die niet vies is om bepaalde personen een lesje te leren) en gaat hij op zoek naar de geschikte persoon om het probleem eens en voorgoed op te lossen.

Spijtig genoeg is dit, ondanks enkele schitterende vertolkingen, een redelijk banaal verhaal, met een voorspelbare verhaallijn en zonder verrassende ontknoping. De hele film toont eigenlijk de emotionele relatie tussen enkele mensen. Ten eerste de breekbare en gebroken relatie tussen Molly en Teddy. Molly die op een duidelijke manier aan Teddy toont dat hij er alles voor moet doen om het gedane leed te vergoelijken. Wat me stoorde in dit gedeelte van het verhaal, was tweeledig. Teddy lijkt me niet bepaald een schoolvoorbeeld van de doorsnee alcoholist die de neiging heeft om geweld te gebruiken tegen zijn echtgenote. Hij ziet er opvallend fris uit na een avond stevig doorzakken (met een toch stevige blackout als gevolg) en heeft ogenschijnlijk minieme problemen om het gerstenat achterwege te laten. En Molly’s vergevingsgezindheid kwam in mijn ogen wel heel vroeg naar boven. Teddy heeft ook niet enorm moeten boeten voor zijn daden. Maar schijnbaar komt dit wel meermaals voor in zulke situaties.

De tweede relatie die ontstaat in deze film is die tussen de timide, onzekere Gordon en Howard (Chris Mulkey), de psychopathische huurmoordenaar die er niet voor terugdeinst om voor harde dollars iemand te vermoorden. Dit subtiel samenspel tussen deze twee tegenpolen was het meest boeiende van de hele film. Magistraal geacteerd door beiden. Het besef dat langzaam groeit bij Gordon dat hij eventueel toch de verkeerde beslissing heeft genomen. Howard is iemand die recht door zee is en onomwonden het heft in handen neemt om de zaak af te ronden. Er is een sleutelmoment in een wegrestaurant waar ik dacht dat de film zou gaan escaleren in een spiraal van geweld. Maar tot mijn verbazing bleef het hierbij en beperkte de impact hiervan zich tot het feit dat Gordon nog onzekerder werd en een immense vrees kreeg voor Howard. Mulkey is schitterend als de geschifte moordenaar. Topprestatie.

Maar zoals ik al eerder opmerkte, kunnen deze schitterende acteerprestaties niet verdoezelen dat inhoudelijk deze film niet bijster veel voorstelt. Een opeenvolging van evidente gebeurtenissen en een simpel verhaal waarbij geen al te grote risico’s worden genomen. Huiselijk geweld is meestal een complex, psychologisch verhaal. In “The Living” wordt dit nogal simplistisch uitgewerkt. Zelfs de verwondingen die Molly eraan overhield, zagen er ook niet bepaald realistisch uit (het leek eerder op een uit de hand gelopen schminkfestijn). Het is dankzij de charismatische Mulkey dat deze film de moeite is om eens te bekijken.