American muscle (2014)

Korte Inhoud
Yucca Valley California. Een ex-gedetineerde, John Falcon, heeft 10 jaar lang vastgezeten en zint in de daaropvolgende 24 uur op wraak tegen iedereen die verantwoordelijk is geweest voor zijn opsluiting ... waaronder zijn broer.

Genre : Actie
Land : VS

Cast :
Nick Principe : John Falcon
Robin Sydney : Darling
Todd Farmer : Sam Falcon

Regisseur :
Ravi Dhar

Mijn mening

“You owe…you pay.”

“American Muscle” is een doodsimpele wraakfilm (de termen exploitatie en grindhouse worden gretig gebruikt) waarbij je je zeker niet moet verwachten aan een creatieve verhaallijn en gedenkwaardige vertolkingen. Het enige doel dat vooropgezet wordt bij zo’n een type film is om zo snel mogelijk en met een beperkt budget een gewelddadige film te creëren. Er is wel een publiek voor zulke films en zelf vind ik het ook wel eens plezant om zo’n verstand-op-nul film te kijken. In deze grauwe film ligt ook de nadruk op bruut geweld, bloederige afrekeningen en een portie vrouwelijk naakt. Wat me echter uitermate irriteerde na een bepaalde tijd was dat het geheel totaal onzinnig en wel enorm simplistisch overkwam. Van de meeste personages die je hier te zien krijgt, is de ontwikkeling van spieren niet evenredig aan die van de hersenen. De dommigheid die hier soms wordt getoond, werkt toch wel op de lachspieren.

Het verhaal is doodsimpel. John Falcon (Nick Principe) komt na een gevangenisstraf van 10 jaar, terug op vrije voeten. Zo gauw hij de poort verlaat heeft hij slechts één doel voor ogen en dat is wraak nemen op diegenen die ervoor hebben gezorgd dat hij achter de tralies terechtkwam. Tevens wil hij zijn vrouw Darling (Robin Sydney) terug aan zijn zijde. Darling is een aan drugs verslaafd naïef meisje. Ondanks John’s pogingen om haar van het dodelijk spul af te houden, leek het me alsof zij de oorzaak is dat hij de jarenlange celstraf heeft gekregen. Het traject dat John aflegt leidt rechtstreeks naar de leden van de verantwoordelijke bende waarvan zijn eigen broer Sam (Todd Farmer) de leider is.

Wat we dus te zien krijgen is een seventies aanvoelende brutale film vol no-nonsense geweld en sadistische slachtpartijen. Het nep bloed vloeit rijkelijk doorheen de film, de bloederige kogelwonden worden zonder scrupules in beeld gebracht en elke 5 minuten kan je je vergapen aan weer wat vrouwelijk naakt. Eerlijk gezegd mochten de meesten hiervan echter hun kleren aanhouden want echt appetijtelijk zien ze er niet allemaal uit. Buiten de begerenswaardig uitziende danseressen in de striptease-bar waar John binnenwandelt onderweg, zien de meesten er toch uit als onverzorgde sletten die als beloning drugs toegeschoven krijgen nadat ze zich hebben laten gebruiken. John’s bezorgdheid over Darling was volgens mij toch niet echt gemeend, sinds hij zijn lusten botviert op elke vrouw die hij op zijn pad tegenkom (trouwens lijkt hij me te leven in een gebied waar de vrouwen wel echt gewillig zijn). De liefde tussen hem en Darling is dus blijkbaar ook niet iets wat hij al te serieus neemt.

Nick Principe doet niet echt moeite om sympathiek over te komen. Hij speelt een echte badass, die het formaat heeft van een antieke kleerkast en voorzien is van opgepompte, getatoeëerde spieren. Een echte spraakwaterval is hij niet en meestal beperkt hij zijn dialogen tot enkele beknopte zinnen die hij al mompelend uitspreekt. Hij dendert door het woestijnachtige decor als een terminator die door niets en niemand kan worden gestopt. Het feit dat het intellectueel niveau van zijn tegenstanders niet hoger ligt dan dat van een cactus die de hele dag in de brandende woestijnzon heeft gestaan, helpt natuurlijk ook wel. De meest idiote personen waren toch wel de motorbendeleden die de opdracht aannamen om John naar de eeuwige jachtvelden te helpen. Ze hadden evengoed een schietschijf op hun vadsig lijf kunnen schilderen, onderwijl een bord dragend met de slogan “Gelieve op het middelpunt te mikken”. De enige die een onderscheiding van mij krijgt als meest moedigste persoon, is één van de bimbo’s uit Sam’s entourage (een ouderwetse alternativo met een enorme, omgekeerde keerborstel op haar kruin) die ondanks haar lichtgewicht, spierloze gestalte het tegen John opnam. Respect.

De echte aanhangers van dit genre zullen dit waarschijnlijk een genietbare film vinden. Ik echter vond deze ruige film een beetje te simplistisch en met momenten compleet idioot. Sommige vechtpartijen waren prima in beeld gebracht (buiten de amateuristische schietcapaciteiten alweer) en andere grofweg belachelijk. De meeste dialogen zijn verwaarloosbaar en nietszeggend (de toilet scène is hiervan een typisch voorbeeld). De reden voor de hele wraakactie en de oorzaak dat John in de lik terechtkwam was ook niet overduidelijk. Toch enige positieve punten. De speelduur is ruwweg 77 minuten lang waardoor het echt zo’n film is die je eventjes tussendoor kunt kijken. Het beste fragment was deze in een met ijzeren kunstwerken bezaaid woestijnlandschap. Spijtig genoeg werd dit echter verpest door een knuddige en onnozel uitziende schietpartij. “American muscle” heeft veel weg van de schaars geklede vrouwen in deze film : er is de poging om het interessant te laten lijken, maar uiteindelijk is het eindresultaat lelijk, verwaarloosbaar en alleen goed voor eenmalig gebruik.