Spare Parts (2015)

Korte Inhoud
Vier Mexicaans-Amerikaanse studenten uit Phoenix, Arizona vormen een team dat meedoet aan een door NASA gesponsorde robotwedstrijd. Zonder geld en ervaring, maar met een droom voor ogen weten ze toch iets bijzonders te creëren. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

Genre : Drama
Land : VS

Cast :
George Lopez : Fredi Cameron
Marisa Tomei : Gwen Kolinsky
Jamie Lee Curtis : Ms. Karen Lowry

Regisseur : Sean McNamara

Mijn mening

"No matter what happens up there,
I don't want the word "Hooters" coming out of your mouth."

Is je gemoedsstemming niet positief te noemen en zie je het eventjes niet zitten, dan raad ik je aan om deze film mee te pikken, want dit is een feel-good movie van de bovenste plank. Na het bekijken van deze “alles-is-mogelijk” film, ga je misschien beseffen dat het allemaal niet zo erg is en dat er voor elke uitzichtloze situatie een oplossing bestaat. Je moet er alleen maar terug in geloven en elke opportuniteit met beide handen grijpen. Niks lijkt onmogelijk meer zolang je je doorzettingsvermogen niet laat verpieteren. Voila, daarmee is de toon van deze positief ingestelde film al gezet. Het is zo’n film die alle ingrediënten bevat die nodig zijn om een soort Disney-achtig verhaal te brengen waarbij een groep studenten zonder toekomst (en sommigen zonder identiteit) als verstotenen en kansloze underdogs het moeten opnemen tegen individuen die niks tekort komen en wiens toekomst er veelbelovend uitziet. Zonder probleem kan je ontelbare films opnoemen waar dezelfde strijd van de zwakkeren tegen de sterkeren wordt gebruikt (The Karate Kid, October Sky, The Blind Side, Forrest Gump, Major League …)

Ook “Spare Parts” hoort thuis in dit rijtje. Jongeren van Mexicaanse afkomst, waarvan de meeste sans papier, worden in een hoge school in Phoenix door gedreven leraars en een overenthousiaste directrice (Jamie Lee Curtis) bijgestaan om, ondanks hun soms uitzichtloze situatie, toch een degelijke schoolopleiding te verkrijgen. Zo ook Fredi Cameron (George Lopez), een ingenieur die blijkbaar naarstig op zoek is naar een job en daarom solliciteert voor de openstaande positie als tijdelijk leraar wetenschappen. Op aandringen van Oscar (Carlos PenaVega), die door een gebrek aan een geboortecertificaat niet ingelijfd mag worden in het Amerikaanse leger, begeleidt Fredi een groepje jongeren om mee te dingen in een nationale robot-competitie. Hier moeten de jongeren strijden tegen gerenommeerde universiteiten zoals onder meer MIT en Virginia Tech.

Het spijtige van zulke underdog-neemt-het-op-tegen-superieure-groepering films, is dat de uitkomst al gekend is voordat de film al goed en wel is begonnen. Een bijkomend onderwerp in deze film is het probleem van zo goed als illegaal wonende Mexicanen in de VS. Die constante dreiging om opgepakt en gedeporteerd te worden, wordt regelmatig terug naar boven gehaald. Verder zijn de gekende clichés hier ook niet gemeden. De sympathieke leraar die fungeert als vaderfiguur en zelf lijdt onder een trauma uit het verleden (alhoewel dit niet echt uit de doeken wordt gedaan in deze film). De romantiek die opbloeit tussen hem en collega-lerares Marisa Tomei (Gwen Kolinsky), een alleenstaande moeder die toevallig ook nog eens verstand heeft van programmatie. De vijandigheid tussen de jongeren die langzaam maar zeker overgaat in een intense vriendschap. En natuurlijk de uiteindelijke ontknoping die zo vanzelfsprekend is. Hoewel ik me alweer moest bedwingen om niet spontaan in applaudisseren uit te barsten. Maar dat is meestal het uiteindelijk beoogde doel van zo’n film.

Echt origineel is deze film zeker niet, maar de vertolkingen zijn zeker bewonderenswaardig. De diversiteit van de jongeren en hun scala aan talenten zorgt voor zowel grappige als innige momenten. Misschien op bepaalde momenten een beetje te stroperig. Oscar is de gedreven leidersfiguur. Christian (David Del Rio) is de intellectuele die voor elk probleem dat zich stelt, de juiste wetenschappelijke oplossing naar voren brengt. Lorrenzo (José Julian) is de elektronica-specialist. En Hector (J.R. Villareal) is niet de intelligentste van de groep, maar is onmisbaar als domme kracht. Zowel de interactie tussen deze personages als de manier waarop ze een prototype opbouwen met goedkoop materiaal en reserveonderdelen (zelfs tampons bieden soelaas bij een probleem) zorgt voor humoristische momenten. En als verrassende supporting-act vond ik Jamie Lee Curtis wel echt geslaagd. Een directrice die niet conventionele methodes op nahoudt voor het runnen van een school. Schitterend bij momenten.

“Spare parts” is zeker geen blockbuster en zal eerder in het VOD circuit opduiken. Het is dan ook niet meer dan een TV-film gebaseerd op waargebeurde feiten, zoals er al zoveel werden uitgezonden. Het meest beklijvende moment was toen Jamie Lee Curtis de uitslag via de intercom aankondigde, en je ziet dat er werkelijk geen kat hiervan opkijkt of naar luistert. Een kort moment zo betekenisvol : een schoolgemeenschap waarvoor bepaalde individuen goedbedoelde inspanningen leveren en waar je naderhand bekeken beseft dat deze schoolgemeenschap totaal gedesinteresseerd zijn in hun toekomst. Gelukkig is het niet overal zo !