Miss you already (2015)

Korte Inhoud
Milly en Jesse zijn altijd de beste vriendinnen geweest. Sinds hun jeugd hebben ze alles gedeeld: geheimen, kleding, humor en vriendjes. Nu proberen ze volwassen te worden. Milly heeft een goede baan en woont in een prachtig herenhuis met haar man Kit en hun twee kinderen. Jess is een stedenbouwkundige en zij en haar vriend wonen op een woonboot in een Londense gracht. Hun vriendschap komt echter op het spel te staan wanneer Jess heel graag een kindje wil en Milly ontdekt dat ze borstkanker heeft.

Genre : Drama
Land : UK

Cast :
Drew Barrymore : Jess
Toni Collette : Milly
Paddy Considine : Jago
Dominic Cooper : Kit

Regisseur : Catherine Hardwicke

Mijn mening

"How could the tumour have gotten so big?
It's aggressive, like you. Jesus.
Well, is it contained?
In my body, yes.
You should've gone back sooner.
Yeah, thanks. Hadn't figured that out. “

Ik ben niet echt een fan van tragikomische films die handelen over een terminale ziekte. En toch ben ik altijd onder de indruk als ik zo’n film per ongeluk opzet. Dat was zo bij “Philadelphia” met de aan aids lijdende Tom Hanks. In “Still Alice” schitterde Julianne Moore als de met Alzheimer geteisterde Alice. En nog niet lang geleden was ik enorm lovend over “Me and Earl and the dying girl”. Ook deze “Miss you already” hield me in de ban. En dan vooral door het spetterende samenspel tussen de twee hoofdrolspeelsters Jess (Drew Barrymore) en Milly (Toni Collette). Twee hartsvriendinnen die echt elke mijlpaal in hun leven samen hebben gedeeld. Een onafscheidelijk duo. Ze kennen elkaar door en door. Zowel hun negatieve als hun positieve kanten. En daar slaagden ze als actrices aardig in om mij het gevoel te geven dat ze elkaar al van jongs af aan kenden. Zo’n band die ze met de jaren gecreëerd hebben waarbij ieder intuïtief al weet hoe de andere zich voelt, wat ze denkt en hoe hierop te reageren. Daardoor is er die vrijheid om humoristisch te reageren op dramatische momenten.

En dat vond ik dan ook het hoofdthema van dit komisch drama. Ook al is het noodlot dat Milly treft nog zo ingrijpend en aangrijpend, het is vooral die niet te vernietigen vriendschap die telkens weer naar bovenkomt. De beide onafscheidelijke vriendinnen hebben elk zo hun persoonlijke problemen. Milly heeft last van iets wat liever kwijt dan rijk is. Jess heeft iets niet, waar zij en haar man wel intens naar snakken. Milly wenst te genezen van borstkanker. Jess heeft een kinderwens. Dat het niet zo vanzelfsprekend is dat de beide problemen snel worden opgelost, is niet verwonderlijk. Wat me wel verwonderde, was het feit dat beide dames zo’n hechte vriendschapsband hebben en alles met elkaar deelden en nog steeds delen, behalve deze ingrijpende gebeurtenissen. Dit durfden ze elkaar niet direct vertellen. Raar.

Het ligt voor de hand dat dit bestempeld zal worden als een typische vrouwenfilm waarbij er ongedwongen gesnotterd mag worden. De thema’s zijn dan ook vrouw-gerelateerd : bevalling (trouwens is deze bevallingscène schromelijk overdreven), vriendinnen voor het leven, borstkanker, een verstoord positief zelfbeeld met seksuele problemen achteraf. Het tegenovergestelde was ook mogelijk geweest naar mijn inziens. Twee mannelijke hoofdrolspelers en echte “buddies for life”. De ene krijgt teelbalkanker en de andere zijn spermatozoïden zijn van erbarmelijke kwaliteit. Hetzelfde concept met minder gegiechel.

Het enige waar je deze film op zou kunnen afrekenen, is dat het de voor de hand liggende clichés die samengaan met dit emotioneel onderwerp, niet wist te mijden, zoals in “Me and Earl and the dying girl”. De twee hoofdrolspeelsters waren subliem, alhoewel Barrymore voor mij altijd dat kleine meisje blijft die samen met “E.T.” speelde. De beide eega’s Jago (Paddy Considine) en Kit (Dominic Cooper) speelden misschien wel een ondergeschikte rol maar desalniettemin een belangrijke. Vooral Considine was schitterend met zijn somtijds sarcastische en droge humor. Nooit gedacht trouwens dat het braken in een slakom vanwege de chemotherapie op dat moment zowel luguber als komisch overkwam. “Miss you already” is niet bepaald een luchtige film en zeker niet geschikt om al entertainend de zondagnamiddag mee te doden (sorry), maar maakte toch een overweldigende indruk op mij. En ondanks dat het slot van de film voor mij al op voorhand vastlag, liep het toch anders af dan ik verwachtte. Die vrouwen toch. Altijd tegendraads doen.