400 Days (2015)

Korte Inhoud
Vier astronauten worden op een gesimuleerde missie naar een verre planeet gestuurd om de psychologische effecten van lange ruimtereizen te testen. Ze worden voor 400 dagen opgesloten. De mentale toestand van de bemanning begint te verslechteren wanneer ze alle communicatie met de buitenwereld verliezen. Uiteindelijk worden ze gedwongen om het schip te verlaten en dan ontdekken ze dat deze missie helemaal geen simulatie geweest kan zijn.

Genre : SF
Land : VS

Cast :
Brandon Routh : Theo
Dane Cook : Dvorak
Caity Lotz : Emily
Ben Feldman : Bug

Regisseur : Matt Osterman

Mijn mening

“400 Days” is een low-budget SF dat enerzijds een niet onaardig idee centraal plaats, maar anderzijds teleurstelt als het over de uitvoering gaat. Het ruimtecentrum, met Theo (Brandon Routh), Dvorak (Dane Cook), Bug (Ben Feldman) en Emily (Caity “The Machine” Lotz) als meewerkende toekomstige astronauten, wil de psychologische impact van een langdurige ruimtereis onderzoeken. Astronauten worden wel onderworpen aan fysische testen (zoals te zien is in de snapshots aan het begin van de film). Maar kunnen ze dit ook geestelijk aan? En dat is waarom het viertal wordt opgesloten in een onderaardse bunker, waar ze een, hoe kan je het raden, 400 dagen tellende simulatie zullen ondergaan. En op voorhand wordt hun medegedeeld door de CEO van het onderzoekscentrum dat diegene die de simulatie verlaat voor de termijn van 400 dagen, het wel kan schudden in de ruimtevaartwereld en hoogstens tuinman mag spelen rond het ruimtecentrum.

Van meet af aan is het overduidelijk dat er een beperkt budget voorhanden was. De klinisch witte, hightech cockpit ziet er niet echt professioneel uit en lijkt meer op iets wat ik mijn kinderen zou schenken voor de kerst. Een beetje kitscherig zelfs. De vier zitten in hun ruimtepak naast elkaar, al “swipend” op hun grote touchscreens en ondergaan de eerder rustige lancering. Er was hun al gezegd dat er onverwachte incidenten zouden opduiken (kwestie van het zo realistisch te maken) en het is dan ook niet verwonderlijk dat er tijdens de lancering zich al een probleem stelt. Spijtig genoeg is dat dan ook het enige, buiten het daaropvolgende ernstige incident. Het lijkt alsof er aan de oppervlakte iets catastrofaal gebeurd en alle communicatie met het controlecentrum valt weg. De vraag is dan natuurlijk of het onderdeel is van de algehele simulatie.

Zoals ik reeds eerder zei, voelt het begin van de film redelijk amateuristisch en goedkoop aan. Het plastieken decor, de voor mij onbekende acteurs (buiten Caity Lotz) en het toch wel flauw en onzinnig begin. Ik vond het sowieso al redelijk verdacht dat iemand met een enorme kater na 4 dagen zich te bedrinken (omdat zijn verloofde de trouwplannen naar de maan heeft geholpen) toch probleemloos aan een (in mijn ogen waardevol) ruimte-experiment mag deelnemen. Was dit NASA dan ben ik er zeker van dat je niet eens de kans kreeg om je te bedrinken. En indien dit wel zou lukken in deze hoeveelheid, mag je er zeker van zijn dat je je spullen mag pakken. Als dan de simulatie opgestart wordt, en de betekenisloze lancering achter de rug is, lijkt het precies alsof de participanten weinig te doen hebben. Het was precies een aflevering van de reality-show “Big Brother”.

Maar uiteindelijk slaagt deze would-be SF vol claustrofobische en psychologische omstandigheden langzaam maar zeker over te gaan naar een redelijk enerverend verhaal, waarbij men zich vragen begint te stellen van wat er nu uiteindelijk effectief aan de hand is. En voor je het weet schakelt de film over naar een post-apocalyptische modus. Naarmate de dagen vorderen, verslechtert de mentale geestestoestand van de 4 deelnemers. Zeker nadat de communicatie wegvalt, slaat de twijfel toe. Is het een deel van de simulatie of is er wel degelijk iets ernstigs aan de hand ?

Ondanks dat het niveau van deze film dat van “Sharknado” (een ander Syfy maaksel) overstijgt en de vertolkingen niet zo verschrikkelijk slecht zijn (vooral Tom Cavanagh als de weirdo Zell was schitterend), werd het geheel weer verprutst door een onzinnig einde. De vele vragen die tijdens de film naar bovenkwamen, werden op geen enkele manier toegelicht. Laat staan dat het einde voor opheldering zou zorgen. Het was vooral de cover die mijn aandacht trok, omdat deze nogal veel wegheeft van “The Signal”. Alleen de inhoud was niet zo intrigerend als dat van deze laatste. En het onlogische, absurde open einde helpt het goedbedoelde, ietwat mysterieuze midden om zeep.