Jeruzalem (2015)

Korte Inhoud
Twee Amerikaanse meiden op vakantie vergezellen een mysterieuze en knappe antropologiestudent op een reis naar Jeruzalem. De trip neemt een wending wanneer het trio terechtkomt in een bijbelse apocalyps. Gevangen tussen de oude muren van de heilige stad, moeten de drie reizigers lang genoeg overleven om een uitweg te vinden uit de helse gebeurtenissen die zich voordoen.

Genre : Horror
Land : Israël

Cast :
Yael Grobglas : Rachel
Danielle Jadelyn : Sarah
Yon Tumarkin : Major Hasan

Regisseur : Doron & Yoav Paz

My Opinion
“There are three gates to hell.
One in the desert,
one in the ocean
and one in Jerusalem”

Kijk naar het ontwerp van de titel met die grote, rode Z centraal, dan verwacht je je toch aan een soort “World War Z”, of niet? Wat een ontgoochelende film was dit uiteindelijk. Een verschrikking. En dan niet de inhoud, maar de complete film. Het enige in deze film wat me enthousiast maakte was de Google bril. Als dit elektronische gadget werkte zoals het hier gedemonstreerd wordt (blijkbaar is het niet meer verkrijgbaar), dan had ik al te graag zo eentje in mijn bezit willen hebben. De automatische gezichtsherkenning, de stem gestuurde opdrachten om telefoongesprekken te starten, muziek af te spelen en een GPS te tonen zodanig dat je je kan oriënteren. Ook de degelijkheid van deze bril wordt gedemonstreerd hier. Want diegene die de bril als geschenk ontving van haar vader was toch nogal een labiel en onstandvastig meisje. Maar ondanks het neerstorten van een trap, het tegen de grond smakken vanaf een schommelstoel en het neerkwakken met een fiets, konden niet ervoor zorgen dat de bril het begaf. Na een foutmelding werkte het zoals vanouds.

Voor de rest is deze found-footage film niet bepaald baanbrekend of origineel. Dit type film zal nooit opgenomen worden in mijn lijstje van favoriete genres. En je moet toch toegeven dat het principe al oneindig keren is uitgebuit sinds het ontstaan van “The Blair witch Project". Zo af en toe kom je er nog wel eentje tegen die de moeite waard is om tussendoor te bekijken. Maar het overgrote deel vertoont toch wel tekortkomingen op grote schaal. Meestal is de verhaallijn niet bijster origineel of de vertolkingen zijn schrikbarend slecht. De verhaallijn in “Jeruzalem” geeft je het gevoel dat het wel eens interessant kan worden. De gimmick van de Google bril geeft de film een aangenaam en fris imago. Maar het moment dat de apocalyps uitbreekt, worden we getrakteerd op zombie toestanden die zo historisch aanvoelen als de toeristische trekpleisters in Jeruzalem.

Er blijken nogal wat poorten naar de hel te bestaan in onze leefwereld (zoals de begingeneriek laat uitschijnen). Blijkt er toch wel eentje te bestaan in Jeruzalem waar onze twee hitsige, party-meisjes Sarah (Danielle Jadelyn) en Rachel (Yael Grobglas) toevallig verzeilen. En dit dankzij de amateur archeoloog Kevin (Yon Tumarkin) waarmee de beide kirrende tortelduifjes kennismaken op het vliegtuig. Hij kan ze overtuigen om hem te vergezellen naar Jeruzalem in plaats van het nachtleven van Tel Aviv te verkennen. Wat hij in Jeruzalem wil gaan doen verklapt de snuggere natuurlijk niet. Had hij van meet af aan open kaart gespeeld en die twee trienen verteld dat hij geïnteresseerd is in het terugkerende fenomeen van zombies, dan hadden ze waarschijnlijk wel een andere beslissing genomen. Zo zie je maar weer dat het niet echt slim is om je hormonen te volgen.

Het is eventjes wachten voordat de hel losbreekt. Het stadscentrum wordt hermetisch afgesloten door de poorten allemaal te sluiten (blijkbaar zijn dit dan ook magische poorten daar ze in staat zijn om de vervaarlijk uitziende reuzen, die je kortstondig te zien krijgt, tegen te houden). Vanaf dan is het een misselijkmakend beeld dat je te zien krijgt, onder begeleiding van veel hysterisch geschreeuw. De schrikmomenten worden verzorgd door gebruik te maken van plots opduikende zombies (toegegeven ze zien er griezelig uit) en rond flapperende demonen.

Er was echter maar één spannend moment te ontwaren. En dat speelde zich af in een psychiatrische instelling waar mensen die lijden aan het “Jeruzalem syndroom” werden opgesloten. Spijtig genoeg had Sarah de onhebbelijke gewoonte om eerder haar metgezellen aan te staren dan naar de demonische creaturen. Hierdoor werd het griezelgehalte de kop ingedrukt en bleef het allemaal beperkt tot wat toeristisch sightseeing. Voeg daar dan ook nog eens het gekunsteld en primitief acteren, en je komt dan tot de conclusie dat het verre van zo schitterend is als “World war Z” bijvoorbeeld.