Gods of Egypt (2016)

Korte Inhoud :
Set, de genadeloze God van de duisternis, heeft de troon van Egypte overgenomen en heeft het eens vreedzame en welvarende rijk veranderd in een grote chaos. Weinigen durven het op te nemen tegen hem. Een jonge dief, wiens geliefde gevangen is genomen door hem, tracht met behulp van de machtige god Horus Set te onttronen en te verslaan.

Genre : Fantasy
Land : VS

Cast :
Brenton Thwaites : Bek
Courtney Eaton : Zaya
Nikolaj Coster-Waldau : Horus

Regisseur : Alex Projas

Mijn mening :

“A gift from someone with great assets, and someone with very few.
But when both die and are at the Final Gate... What is its value?
I say we are equal.”

Ik vreesde iets gelijkaardigs als “Exodus : Gods and Kings” voorgeschoteld te krijgen. Een historisch verhaal dat zich afspeelt in Egypte waarbij gebruik gemaakt zou worden van immense decors en een overdaad aan speciale effecten. Wel, het speelt zich inderdaad ook af in Egypte. En de trukendoos vol kitscherige en op consolegames gelijkende speciale effecten werd tot het uiterste benut. Alleen is het niet een Bijbelse figuur die hier centraal staat, maar wel de mythologische wereld van Egypte. Het Oude Egypte waar mensen en goden langs elkaar wonen. Het lijkt soms wel een beetje op “Gullivers reizen” daar de goden van Egypte allen beschikken over een imposante gestalte ten aanzien van de gewone stervelingen. Uiteindelijk is het een soort geschiedkundige “Transformers”. Dus ook vol overdreven actie en toch wel indrukwekkende transformaties naar tot de verbeelding sprekende creaturen.

Al vanaf het openings-shot is het overduidelijk waar het overgrote deel van het budget aan gespendeerd werd. Die scheervlucht over het Egyptische landschap die eindigt in een drukke winkelstraat van Egypte, vond ik al behoorlijk geslaagd. Dat we daarbij aanbelanden bij Bek (Brenton “The Giver” Thwaites), een soort Aladin en zielige gauwdief die de kans ziet om een voor die tijd trendy jurkje te stelen voor zijn geliefde Zaya (Courtney “Mad Max : Fury Road” Eaton), leidt je naar de tweede verhaallijn die er onvermijdelijk bij hoort. En dat is namelijk het idyllische liefdesavontuur. Een Egyptische koppeltje dat een rooskleurige toekomst tegemoet gaat en die onherroepelijk slachtoffer zullen zijn van het kernverhaal. Eeuwige liefde, goddelijke adoratie voor elkaar en smachtende blikken zijn de onhebbelijke symptomen waar we getuige van zijn. Toegegeven, het was niet overdreven ergerlijk. En tevens zorgt deze verhaallijn ervoor dat het meest in het oog springende rekwisiet geïntroduceerd kan worden. En dat is de uitpuilende boezem van Eaton. Ik ben er bijna zeker van dat het niet voldoet aan de toentertijd gangbare proporties, maar ze waren het enige dat me kon afleiden van al het ander episch geweld.

’t Is overduidelijk dat je deze spektakelfilm moet kijken met je verstand op nul en dat je je laat overweldigen door deze overdadige fantasiewereld. Het enige wat me stoorde was dat men trachtte de hele Egyptische mythologische wereld in deze film te proppen. Dat had dan wel als resultaat dat het tempo verschroeiend hoog ligt. Je hebt je nog niet naar behoren in je knusse zetel geplaceert, of er rollen al twee uit de kluiten gewassen goden al rollebollend over het stadscentrum heen. Het leek wel King Kong vs Godzilla. En zo volgen de actierijke scenes zich op. Van de onderwereld naar twee gigantische slangen die over een immens doolhof kronkelen en een “Tomb Raider”-achtig platformstuntwerk in de tempel van Set (Gerald Butler). Het meest fascinerende en geschifte onderdeel vond ik de door Geoffrey “Barbossa” Rush gespeelde god Ra die op zijn rondzwevend ruimtetuig de zon voorttrekt over de als een platte schijf uitziende aarde. Ik kreeg direct zin om de boeken van Terry Pratchett te herlezen. En het gedeelte dat handelt over Hades en zijn bewaker Anubis was boeiend.

Inhoudelijk stelt het allemaal niet veel voor. En soms zit het nogal onlogisch in elkaar. Dat de goden telkens een oplossing voorhanden hebben op het moment dat zich een probleem stelt, was natuurlijk een voordeel voor het verloop van het verhaal. Dat je dan de uitkomst al “Egyptische mijlen”-ver zag aankomen, verwonderde me niet. En dat de CGI er soms niet echt goed uitzag in deze sandalenfilm, mag ook geweten zijn. Maar dat deze film afgerekend wordt op basis van een trailer (die ik uiteraard niet gezien heb wegens het angstvallig vermijden van trailers) en door critici totaal in de grond wordt geboord, vind ikzelf toch ietwat overdreven.

Goed, inhoudelijk gezien en qua personages is er zo goed als geen diepgang. Maar wat verwacht je van dit type films? Hoog intellectuele conversaties en een doordacht scenario? Je verwacht toch ook niet in een film zoals “Schindler’s List” dat er diabolische schrikmomenten of opwindende achtervolgingsscènes met opzwepende muziek voorkomen. “God of Egypt” toont wat je er van verwacht, namelijk over the top spektakel en actie dat op een halvelings geslaagde manier digitaal wordt getoond. Het overstijgt moeiteloos het niveau van Asylum voortbrengsels. Godzijdank.