Fathers and Daughters (2015)

Korte Inhoud
De wereld van Jake Davis, een schrijver die de Pulitzer-prijs heeft gewonnen, komt op zijn kop te staan wanneer hij door een dodelijk auto-ongeluk zijn 5-jarige dochtertje, Katie, alleen op moet voeden. Overmand door een schuldgevoel voor het verlies van zijn vrouw, worstelt hij met de dagelijkse routine van het opvoeden van een kind, wat nog eens verergerd wordt door zijn arrogante familieleden die Katie van hem weg willen nemen. Jaren later vecht de 30-jarige Katie tegen de demonen die ontstaan zijn uit haar moeilijke jeugd. Ondertussen probeert Jake ten koste van alles zijn dochter bij zich te houden.

Genre : Drama
Land : VS/Italie

Cast :
Russell Crowe : Jake Davis
Amanda Seyfried : Katie Davis
Kylie Rogers : Young Katie

Regisseur : Gebriele Muccino

My Opinion

“You're my Potato Chip,
You and nobody else, okay?”

Krijg je een allergische aandoening bij het bekijken van een over-sentimentele film? Of ben je snel van de kaart na het kijken van een emotionele tranentrekker? Dan raad ik dus aan deze film links te laten liggen, want dit is wel de meest pathetische film ooit gemaakt. Verzamel alle films met weltschmerz als centraal thema en je mag er zeker van zijn dat het centraal thema in “Fathers and daughters” is verwerkt. Een pijnlijk verlies. Een mentale ziekte. De strijd tegen psychische demonen. Een strijd tegen gerelateerde voor het behoud van een dochter. Het professioneel falen om dan af te sluiten met een grandioze overwinning. Het verleden dat littekens nalaat met alle gevolgen van dien. En tenslotte de kracht vinden om dit pijnlijke hoofdstuk af te sluiten. Het zit er allemaal in. Tot vervelens toe.

Maak je dus maar klaar voor een helse rit vol emoties. Zelf vind ik dit type films wel eens plezierig om naar te kijken. Alleen al om achteraf te constateren dat ik het nog niet zo slecht heb. Maar dit was wel wat overdreven op een bepaald moment. En op de koop toe wordt de gehele film ook nog eens opgesplitst in twee periodes waarin het gehele verhaal zich afspeelt. Spijtig genoeg wordt door het ontbreken van iets cruciaal in het heden, de clou al weggegeven over het verdere verloop in het heden. Waar ik wel pisnijdig van word, is het feit dat filmmakers soms denken dat het publiek oliedom is. Jake (Russell Crowe) hield aan het ongeval een hersentrauma over waardoor hij soms plotse aanvallen krijgt. Maar dat had ik ook al door na het eerste incident. Meerdere demonstraties waren dus echt niet noodzakelijk. Idem dito over het psychologisch trauma waar de volwassen Katie (Amanda Seyfried) aan lijdt was ook wel overduidelijk na de eerste wip. Haar transformatie naar een sletterige verleidster om voor de zoveelste keer van bil te gaan met een totale vreemde, was ook overbodig.

Russell Crowe past wonderwel perfect in de rol als de onder het noodlot lijdende vader. Hij moet een hele reeks tegenslagen trotseren. Het verlies van een echtgenoot, een hersenaandoening, een resem slechte recensies en een schoonzus die hem de dood van haar zus verwijt en die er alles voor overheeft om zijn dochter te adopteren (omdat hij niet capabel zou zijn om ze op te voeden). Je zou voor minder beroertes en zenuwinzinkingen krijgen. De meest tedere en lieftallige vertolking is weggelegd voor Kylie Rogers als de piepjonge Katie. Zo innemend en engelachtig dat ik ze ook wel zou willen adopteren. Ze beheerst het pallet van kinderlijke emoties moeiteloos. En Amanda Seyfried als de volwassen Katie had enkele magische momenten als ze probeerde de jonge Lucy (Quvenzhané Wallis), ook een getraumatiseerd jong meisje, tracht te helpen. De meest geladen rol vol dramatiek was weggelegd voor Diana Kruger als de verbitterde schoonzus die haar woede en verwijt onder controle tracht te houden door grote hoeveelheden alcohol te consumeren.

Er waren enkele zaken die me vreselijk stoorden. Ten eerste vond ik de zin “Men … they can survive without love. But not us women.” nogal denigrerend ten opzichte van het mannelijke geslacht. In een split seconde worden we herleid tot gevoelloze veroveraars. Dit citaat komt daarentegen uit de mond van Diana Kruger, waardoor het eigenlijk redelijk ridicuul aanvoelt. Ik begreep ook niet hoe het komt dat de volwassen Katie (die volgens mij toch ruim 32 jaar moet zijn), nog altijd op de universiteit zit. En de manier waarop het juridische steekspel tussen Jake en William (Bruce Greenwood) afloopt, is ook te belachelijk voor woorden. Toegegeven, het was een gniffelmoment (hoongelach en een stevige “Yes” waard), maar anderzijds een simplistische afloop van over het algemeen lang aanslepende juridische procedures. De verhaallijn en ingrediënten die gebruikt werden in “Fathers and Daughters” lijken wel uitgetypt op Jake’s typemachine. Zo antiek en oudbakken. Uiteindelijk heeft deze melige film dezelfde kenmerken als een zakje chips. Licht verteerbaar en niet echt memorabel. Het enige verschil is dat ik na zo’n zakje chips soms zin heb in meer.