Tale of tales (2015)

Korte Inhoud
Het verhaal gaat over drie verschillende koninkrijken ten tijde van de barok en hun respectieve vorsten. Er is de bittere zoektocht van een jaloerse koningin die het leven van haar man verbeurt. Dan zijn er twee mysterieuze zusters die verlangen naar de jeugd om de passie van een koning uit te lokken. Tot slot is er een koning die geobsedeerd raakt door een gigantische vlo die leidt tot hartzeer bij zijn jonge dochter.

Genre : Fantasy
Land : Italië/Frankrijk/UK

Cast :
Salma Hayek : Queen of Longtrellis
Vincent Cassel : King of Strongcliff
Toby Jones : King of Highhills

Regisseur : Matteo Garrone

Alternatieve titel : Il racconto dei racconti

My Opinion

“Here is the husband that you chose for me.
Please, forgive me.”

“Tale of tales” is gebaseerd op sprookjes van de 17de eeuwse schrijver Giambattista Basile uit Napoli. Drie vreemdsoortige vertellingen zijn op een vernuftige manier met elkaar verweven om vervolgens samen te smelten in een minder geslaagde afsluiting. Het zijn stuk voor stuk zo van die atypische sprookjes. De ene nog meer geschift dan de andere. Verwacht je dus aan een aaneenschakeling van duistere verhalen met een redelijk choquerend slot. Drie koninkrijken met elk hun eigen zorgen en problemen. Het moment dat ik de koningin van Longtrellis het bloederig hart van een verslagen zeemonster zag verorberen, wist ik dat dit niet bepaald sprookjes zijn die ik aan mijn kinderen wil voorlezen. Het zijn eerder sprookjes voor volwassenen voorzien van een rare kronkel.

In gekende sprookjes worden de gebeurtenissen meestal rooskleuriger voorgesteld en voorzien van een happy end. In “Tale of tales” zijn het vooral verontrustende gebeurtenissen waarmee de regerende adellijken geconfronteerd worden. En aan een happy end of een varken met een lange snuit moet je je zeker niet verwachten. Al bij al sprookjes voorzien van absurd aanvoelende zwarte humor waar je niet bepaald vrolijk van wordt. Ik moet echter toegeven dat ik er van genoot naarmate de film vorderde. Een aaneenschakeling van erotisch geladen beelden en brute confronterende scenes die doordrenkt zijn met ladingen melancholie en verdriet. Tot mijn verwondering was deze ruim 2 uur durende film om voor ik het besefte.

Dezelfde waardes en beproevingen, zoals ze ook voorkomen in kindersprookjes, zijn hier aanwezig. Het doen uitkomen van onvervulde wensen mits opoffering van iets anders. Neurotische handelingen die verblinden en pijnlijke confrontaties veroorzaken. Ziekelijke adoratie dat iedere vorm van realistisch handelen in de weg staat. Krankzinnigheid verwerkt in elk apart verhaal voorzien van een absurde drijfveer of verloop.

Allereerst het verhaal over de vorst (John C. Reilly) en vorstin (Salma Hayek) van Longtrellis die door een onbevredigde kinderwens gedreven worden tot het verrichten van een redelijk vreemd aanvoelende rite. Zoals het verteren van een gekookt hart van een zeemonster. Het heeft echter ook fatale gevolgen en het uiteindelijk resultaat heeft (in de vorm van de tweelingbroers Christian en Jonah Lees) een nogal akelig uiterlijk. Vervolgens is er de vorst van Strongcliff (Vincent Cassel) die geplaagd wordt door een niet te bevredigen lust en een onbegrensde appetijt heeft voor vrouwelijk naakt. Deze adoratie verblind hem dusdanig dat hij uiteindelijk een dame het hof maakt wiens stem wel liefelijk klinkt, maar wiens uiterlijk niet bepaald jeugdig overkomt. En tenslotte is er de koning van Highhills (Toby Jones) die plotsklaps een ziekelijke liefde vertoont voor een vlo, deze stiekem opvoedt en daarmee de toekomst van zijn enigste dochter op het spel zet. Vooral dit laatste verhaal had een groot wtf-gehalte en sloeg me met verstomming. Absurditeit over de hele lijn.

De hele film heeft een Renaissance-achtig uitzicht en ziet er perfect uit. De klederdracht, de burchten en de armoedige dorpjes. Het ziet er allemaal authentiek en realistisch uit. Schitterend hoe dit middeleeuws tijdperk op het scherm tot leven komt. Ook de meewerkende acteurs vond ik uitermate boeiend. De verpersoonlijking van bepaalde obsessies (zoals we ze in onze moderne tijd ook wel eens tegenkomen) wordt briljant uitgevoerd. Vooral Vincent Cassel en Toby Jones scoren hoog op de schaal van krankzinnigheid. Het meest lugubere personage was de eng uitziende necromancer (Franco Pistoni). In mijn ogen was dit een bijzonder geslaagde film dat door de hoeveelheid aan bloed en boezems zeker niet geschikt is voor kinderogen.