Mijn mening
“She's
had a pretty shitty life.
Maybe she just...
wanted to get away from it all.”
Ik was enigszins opgewonden om deze film te zien. Niet vanwege de
reputatie van de regisseur Amenabar of het onderwerp. Ook niet om te
zien of Ethan Hawke erin slaagde om zijn status als verdienstelijk
acteur in ere kan houden. Maar wel omdat ik benieuwd was naar de rol van
Emma Watson en of ze in staat was om het personage Hermione Granger,
die ze speelde in de Harry Potter saga, van zich af te schudden. Ik heb
haar niet meer aan het werk gezien (buiten de bescheiden rol in “Noah”)
als een hoofdrolspeelster en vroeg me af hoe deze toch volwassener
versie zou overkomen. Ze is inderdaad niet meer dat lief, onschuldig
meisje meer (volgens de boulevardpers speelt ze nu liever met andere
toverstokjes). Net zoals bij Harry potter is haar personage hier één en
al geheimzinnigheid. Maar ze slaagt er toch niet in om, net zoals Daniel
Radcliffe, het Potter-verleden volledig achter zich te laten.
Toegegeven, ze krijgt dan ook wel bitter weinig tijd om dit te
bewerkstelligen.
Het verhaal speelt zich af in Minnesota in de tijd dat de hele Verenigde
Staten zich zorgen maakte over een plaag van satanische sekten. Deze
aanhangers van Satan hielden bijeenkomsten waar men zich zogezegd
vergreep aan kinderen, dierenoffers bracht en een hardnekkige adoratie
tentoonspreidde voor alles wat ook maar duivels was. Dat het hier eerder
ging over een vorm van massahysterie en invloed door enerzijds de media
en anderzijds de publieke opinie, zou later blijken. Als op een dag de
verwarde John Gray (David Dencik) het bureel van rechercheur Bruce
Kenner (Ethan Hawke) binnenwandelt en daar verklaart dat hij zijn
dochter Angela (Emma Watson) heeft misbruikt, is dit het begin van een
luguber onderzoek met satanisme als centraal onderwerp. Het feit dat
John er niks van kan herinneren en beweert dat het onmogelijk is,
weerhoudt hem niet om het toch te bekennen. Om klaarheid te brengen
wordt de hulp ingeroepen van Dr. Raines (David Thewlis), een psycholoog
die gelooft in het toepassen van regressieve hypnose. Een techniek om
verdrongen herinneringen aan traumatische gebeurtenissen via hypnose
terug naar boven te halen.
Waar ik sowieso lovend over kan zijn, is het acteren van Ethan Hawke. De
manier waarop hij gestalte geeft aan de figuur Bruce Kenner is
simpelweg schitterend. Een sceptische man die niet veel geloof hecht aan
alle geruchten maar toch langzaamaan meegezogen wordt in de spiraal van
massapsychose. Watson was verre van slecht, maar uiteindelijk hield
haar rol niet meer in dan dat van het gekwetste en verwarde dochter.
Waarschijnlijk zal haar halfnaakte verschijning meer indruk maken dan
haar complete vertolking. Wat dan weer niet echt waardig is voor haar
gehele prestatie in deze film. Niet echt gedenkwaardig, maar toch
lovenswaardig. David Thewlis (nog zo’n “Harry Potter” acteur) heeft de uitstraling van een psychiater en levert ook een degelijke prestatie.
Het enige dat ontbrak in “Regression” was doelbewustheid. Als kijker wist ik op een bepaald moment niet of ik nu naar een satanische horrorfilm (vergelijkbaar met “Rosemary’s baby”),
een psychologische thriller of een doorsnee misdaadverhaal zat te
kijken. Het is enerzijds een aanklacht tegen godsdienstwaanzin waarbij
de grens tussen geloof en bijgeloof vervaagt op een bepaald moment. En
anderzijds hekelt het de gebruikte psychiatrische onderzoeksmethodes
waarbij je gerust kan twijfelen aan de juistheid van de resultaten. Qua
sfeer is het zeker geslaagd. Luguber, duister en op bepaalde momenten
zelfs verontrustend. Maar echt griezelig is het omzeggens nooit (ondanks
de geluidseffecten en creepy beelden). Al bij al was het een redelijk
voorspelbare film die niet echt verraste. Net zoals in “The sisterhood of night”
is het de geruchtenmolen en de massahysterie die de voornaamste
boosdoeners zijn. Niet bepaald voer voor een entertainende film.
Korte Inhoud
Mijn mening 
Post a Comment