The water diviner (2014)

Korte Inhoud
Een vader reist in 1919, vlak na de Eerste Wereldoorlog, af naar Turkije. Daar hoopt hij erachter te komen wat er gebeurd is met zijn zonen die zijn verdwenen na de slag om Gallipoli, de mislukte geallieerde invasie van Australië en Nieuw-Zeeland die gericht was op Turkije.
Genre : Drama/Oorlog
Land : Australië/VS/Turkije

Cast :
Rusell Crowe : Connor
Olga Kurylenko : Ayshe
Yilmaz Erdogan : Major Hasan

Regisseur : Rusell Crowe

My Opinion

"Are there any more records about my son?
We are Ottomans, not Germans. “

Het lijkt wel Russell Crowe filmweek hier. Na “Fathers and daughters” heb ik me gewaagd aan zijn regiedebuut. En om eerlijk te zijn vond ik deze naoorlogse, dramatische film veel beter dan het zoetsappige “Fathers and daughters”. In beide films staat zijn vadersrol centraal. In “The Water Diviner” is het echter de rol als treurende vader wiens zonen sneuvelden in de slag om Gallipoli, die plaatsvond in Turkije tijdens de 1ste wereldoorlog. Een bloederige veldslag op een zakdoekgroot terrein tussen Turkse troepen en een korps samengesteld uit Australische en Nieuw Zeelandse manschappen (Australian and New Zealand Army Corps oftewel ANZAC). Dat oorlogstoestanden voor wansmakelijke taferelen zorgen, die gewoonweg nogmaals de onzinnigheid van zulke tragedies aantonen, staat buiten kijf. De doodstrijd van de drie broers op het slagveld was voor mij het meest onaangenaam en moeilijk te verteren onderdeel van de gehele film. Zo vreselijk om aan te zien dat ik op een bepaald moment wel echt vond dat het welletjes was geweest. De relevantie was me al te duidelijk. Waarom het zo ellendig lang moest duren was me niet echt duidelijk.

Op enkele minpuntjes na, vond ik dit toch een redelijk geslaagde film. Vooral de cinematografische kant was zelfs uitmuntend te noemen. Misschien leek het wel op een gedramatiseerde reisdocumentaire op bepaalde momenten. Maar het kleurenpallet van gekleurd stof en het binnen aanzicht van Turkse moskeeën zorgen voor enkele visueel overweldigende beelden. Ook het fenomenale fragment in Australie waar Connor (Russell Crowe) zijn drie zonen beschermd tegen een indrukwekkende zandstorm, was een adembenemend moment. En dit impressionant beeldmateriaal is verwerkt in een redelijk episch aanvoelend avonturenverhaal. Een beetje zoals in “The Physician”. In dit geval is het iemand van downunder die zich vergaapt aan de gewoontes, folklore en pracht van het Turkse Istanboel. Vanzelfsprekend leidt dit weeral tot interculturele conflicten met luidkeelse Turken die hun waarden verdedigen en een op de vlucht slaande Aussie.

Ook de geschiedkundige kant vond ik boeiend. Er is me sowieso al niet veel bekend over de 1^ste wereldoorlog. En al zeker niet over wat er zich afspeelde in het Arabische gedeelte van de wereld. Dat de Turkse gemeenschap naderhand niet zo gastvrij was voor Australische toeristen werd ook realistisch voorgesteld. Daartegenover staat dan dat de samenwerking tussen de ANZAC’s en de Turkse Majoor Hasan (Yilmaz Erdogan) ook niet vlekkeloos verloopt en de intense haat nog steeds de kop opsteekt. En nog even de scene aan het begin vermelden waar de lokale geestelijke een enorm probleem heeft met het begraven van Connor’s vrouw, daar ze schijnbaar zelfmoord pleegde. Een ijzersterk moment. Zo zie je maar dat de kortzichtigheid en ongevoeligheid door de jaren heen intact is gebleven.

Al bij al een pracht debuut van Crowe. En dit gecombineerd met een niet eens zo slechte hoofdvertolking. Ook de rol die Erdogan speelt is vermeldenswaardig. Een kalme Turkse Majoor die zijn grieven langs zich neerlegt en probleemloos zijn hulp aanbiedt om eerstens de tienduizenden slachtoffers te identificeren. En vervolgens ook Connor te helpen in zijn zoektocht naar zijn verloren zonen. Dylan Georgiades vertolkt op geestdriftige wijze de rol van zoontje Orhan. Terwijl de ultra-koele Olga Kurylenko gestalte geeft aan de weduwe Ayshe. Een exotische schoonheid die in het begin afstandelijk overkomt maar naarmate de film vordert zie je haar ijzige houding langzaam wegsmelten.

En dan kom ik automatisch bij de tegenvallende onderdelen van deze toch boeiende film. Het stationsroman-achtige liefdesverhaal dat er in verwerkt werd, was in mijn ogen compleet overbodig. Dat het over twee individuen uit twee verschillende culturen gaat die elk een verlies dragen dankzij de oorlog, is nog aannemelijk. Maar daar mocht het dan ook bij gebleven zijn. Ook het paranormaal talent dat Connor zogezegd heeft, was ook schromelijk overdreven. Dat hij door gebruik te maken van een wichelroede water kan vinden in de kurkdroge Australische woestijn, vond ik nog plausibel (passend bij de filmtitel). Maar dat hij in trance modus geraakt in het midden van een slagveld waar er duizenden restanten van slachtoffers liggen weg te rotten en aldus zijn zonen kan lokaliseren, was een beetje belachelijk. En het Indiana Jones slotoffensief botste ook een beetje met de rest van de film. Maar de grootste ergernis was het geluid. De dramatische muziek en geluidseffecten waren vreselijk luidruchtig. De conversaties die hier op volgeden waren daarentegen fluisterzacht. Ik heb er een pijnlijke duim aan overgehouden doordat ik de volumeknop continue moest gebruiken. Maar uiteindelijk was het toch een grandioze film.