Avengers : Infinity War (2018)

Korte Inhoud
Vier jaar na de gebeurtenissen uit 'Guardians of the Galaxy Vol. 2' slaan Peter Quill en consorten de handen in elkaar om samen met de Avengers een nieuw gevaar tegen te gaan. Een gevaar in de gedaante van de gestoorde titaan Thanos die alle zes Infinity Stones, artefacten met onvoorstelbare krachten, wil verzamelen voor een gauntlet. Deze zullen hem toestaan overal zijn wil op te leggen. Het lot van de aarde en van het bestaan zelf is nog nooit zo onzeker geweest.

Genre : Fantasy/Actie/Avontuur
Land : VS

Cast
Josh Brolin : Thanos
Zoe Saldana : Gamora
Robert Downey Jr. : Tony Stark / Iron Man
Chris Hemsworth : Thor

Regisseur
Anthony Russo, Joe Russo

Mijn mening

Smile.
For even in death, you have become Children of Thanos.

Ik en superhelden. Noem het een soort liefde-haatverhouding. Het ene moment kan ik echt genieten van het personage of het verhaal. Dan voel ik die jaloezie opborrelen en wenste ik ook te beschikken over die welbepaalde krachten in mijn persoonlijk dagelijks leven. En soms heb ik er totaal geen gevoelens over en vind ik het verhaal totaal niet zo boeiend. Zo kan ik genieten van een Hulk film vanwege de verwoestend kracht die deze superheld bezit. Bij Spiderman vind ik dan weer dat jeugdig enthousiasme die Peter Parker uitstraalt bij het ontdekken van zijn nieuwe gave redelijk amusant. En voor "The Guardians of the Galaxy" kan ik dan weer de humor appreciëren. “Deadpool” en “Ant-Man” waren dan weer verfrissend. Maar bij het bekijken van “Thor : Ragnarok” ben ik gewoonweg in slaap gesukkeld. “Avengers : Age of Ultron” vond ik zo vreselijk verwarrend dat ik na 20 minuten al niet meer begreep waar het over ging. En het hele “X-men” universum ging aan mij voorbij vanwege te weinig affiniteit met dit clubje. Het zal wel liggen aan mijn niet zo grote interesse voor het superheldendom. En telkens kom ik tot de vaststelling dat al die superhelden op één of andere manier met elkaar geconnecteerd zijn waardoor het een groot kluwen van feiten en gebeurtenissen lijkt.

Maar met “Avengers : Infinity war” heb ik me kostelijk geamuseerd. Vooreerst omdat een groot gedeelte uit het Marvel gamma hierin opduikt. Precies wel een grande finale van alle Marvel helden. Samen trachten ze hun krachten te bundelen om te verhinderen dat Thanos (Josh Brolin) de zes Infinity stones kan bemachtigen zodanig dat hij met één vingerknip de helft van de populatie in het universum kan laten vervagen. Een simplistisch idee van deze schurk der schurken om op die manier het leven aangenamer te maken op overbevolkte planeten. Een paarse milieuactivist. ’t Is eens iets anders. De eerste stenen kan hij al snel bemachtigen. De andere twee resterende stenen bevinden zich echter op aarde en vergen toch wat meer inspanning van Thanos omdat ze omringd worden door de resterende superhelden. Wat volgt zijn soms hallucinant uitziende veldslagen en bovenmenselijke confrontaties. Zoals we het gewend zijn van de Marvel clan.

Ik geef grif toe dat ik nog eens (en dat heeft misschien wel met de leeftijd te maken) zonder moeite het verhaal kon volgen. Meestal is dit niet zo evident voor iemand zonder al te veel kennis over deze wereld van superhelden. Je kon de film zelfs spannend noemen. Ook niet evident als het over onverslaanbare superhelden met ongeziene krachten gaat die zelden het onderspit moeten delven. Want je weet dat het welgekende trucje wordt toegepast van de terug herrijzende, schijnbaar verslagen held. Ook al lijkt de situatie hopeloos verloren, dan kan je er zeker van zijn dat één van de helden zich neerzet op een intergalactisch toilet waar hij na het nodige superhelden-gepers één of ander superwapen in handen krijgt waarmee ze de slechterik laten krimpen tot de grootte van een smurf, zodanig dat het universum weer gered is van een catastrofe.

Om het overzichtelijk te houden hebben ze het geheel uitgesplitst in een aantal verschillende verhaallijnen waarin een groepje helden elk hun eigen katten te geselen hebben op verschillende locaties. Dit zorgt voor een aangename afwisseling en amusante interacties. Persoonlijk vond ik de conversaties tussen Dr. Strange (Benedict Cumberbatch) en Ironman (Robert Downey Jr.) bij momenten redelijk hilarisch. Zelfs het innerlijk gevecht van Bruce Banner (Mark Ruffalo) met zijn personage Hulk zorgde bij mij voor wat gegniffel. Alleen is soms het toeval wel echt lachwekkend.Maar is dit niet kenmerkend voor dit soort films?. Zo wordt Hulk vanuit een ruimteschip van Asgard gekatapulteerd en vliegt ettelijke lichtjaren door het heelal om dan met een immense smak neer te storten op aarde. En waar? Toch wel dwars door het dak van Dr. Strange’s huis. Ook toevallig.

Als je al vond dat er een overaanbod was van in latexpakje gestoken superhelden en dat het punt van verzadiging al bereikt was, dan mag je deze film een orgastisch hoogtepunt noemen. En chapeau voor de makers om dit heterogeen mengsel van personages om te vormen tot een kleurrijk geheel. Zeker niet een eenvoudige taak. En ook al ben ik geen grote voorstander voor sequels en ben ik allergisch voor alles wat naar feuilletons riekt, toch kijk ik hooggespannen uit naar het tweede deel van dit episch verhaal. Ik vraag me af wat men moet verzinnen om dit te kunnen overtreffen. Dat zal zelfs voor superhelden een bijna onmogelijke taak zijn.