You were never really here (2017)

Korte Inhoud
Joe, die alleen woont met zijn moeder, is een gekwelde oorlogsveteraan met een duister verleden. Hij krijgt de opdracht de ontvoerde dochter van een politicus op te sporen. Wanneer het redden van het meisje uit een bordeel uiteindelijk misgaat, krijgt hij een storm van geweld en corruptie over zich heen. Maar hij zoekt wraak.

Genre : Drama/Thriller
Land : UK/Frankrijk

Cast :

Joaquin Phoenix : Joe
Judith Roberts : Joe's Mother
Ekaterina Samsonov : Nina Votto

Regisseur :
Lynne Ramsay

Mijn mening

McCleary said you were brutal.
I can be.
I want you to hurt them.

Het is niet alleen het feit dat er weerloze jonge kinderen het slachtoffer zijn van gewetenloze mensen die hen gebruiken in netwerken voor pedofielen. Het meest walgelijke hiervan is dat er mensen zich in deze circuits begeven die in het dagelijkse leven belangrijke posities bekleden. Individuen die naar de buitenwereld toe een respectabel en keurig voorkomen etaleren. Maar eens ze zich in deze misselijkmakende business vertonen, gebruiken ze hun verworven fortuinen om deze onschuldigen te misbruiken. Hier is het dat Joe (Joaquin Phoenix) orde op zaken wil zetten. En gewapend met een zware hamer slaat hij deze perverselingen van hun slachtoffers af. Maar “You were never really here” gaat over meer dan alleen kindernetwerken. De film tracht een beeld op te hangen over de persoon Joe die dagdagelijks getormenteerd wordt door zijn eigen demonen.

Telkens Joe in beeld komt, voel je gewoon die loodzware last op zijn schouders. Hij straalt levensmoeheid en wrok uit. En dit vanwege een jeugd vol geweld, wat sporadisch in beeld wordt gebracht met behulp van beklijvende flashbacks. Maar ook vanwege zijn oorlogsverleden. Zijn met littekens getekend bovenlijf zijn hier wellicht de gevolgen van. En geestelijk zijn er wellicht nog diepere wonden geslagen. Vandaar zijn fatalistisch houding. Een “je mon fou” houding zodat hij zich zonder aarzeling in het hol van de leeuw waagt. En waardoor hij ook op zichzelf levensbedreigende of zelf verminkende handelingen uitvoert. Een plastiek zak over je hoofd trekken is niet bepaald iets wat normaal functionerende mensen op regelmatige basis doen. Overduidelijk dat PTSD hier ook iets mee te maken heeft.

Verwacht je expliciet geweld te zien, dan zal je toch lichtelijk ontgoocheld zijn. Geweld is er ruimschoots aanwezig, maar wordt telkens op een strategische manier buiten beeld gehouden. Er zijn wel een bescheiden aantal bloederige scenes, maar overwegend zijn de gewelddadige, weerzinwekkende beelden uit het zicht gehouden. Twijfel er echter niet aan. Joe is een agressieve en gevoelloze (op dat vlak dan toch) opruimer van laag allooi, die zonder verpinken iemands hersenpan in tweeën splijt. Het is echter deze handelswijze bij zijn laatste ingrijpen dat er een invloedrijk mechanisme op gang wordt getrokken waar hij zelf het slachtoffer van dreigt te worden.

Misschien is het voor velen een tikkeltje te kunstzinnig en is de snelheid van de film an sich tenenkrommend traag. Toch weet Lynne Ramsay hier een stilistische wraakfilm van te maken. De gehele film is gevuld met dromerige fragmenten en perfect gekadreerde momentopnames. Een zachte kinderstem die aftelt. Het wegzinken van een lichaam in het water. Een close up van druipend nat haar. Een voor zich uit starende Joe. Tevens is het grootste gedeelte van de film gefilmd in een duistere, donkere set-up. Duister als de misvormde en gepijnigde geest van Joe. De vertolking door Joaquin Phoenix is adembenemend te noemen. Een ruwe bolster met een blanke pit. Een man zonder al te veel woorden met een rauwe persoonlijkheid en voorzien van een imposante baard. Als hij door New York drentelt, lijkt het een dakloze hobo te zijn die op weg is naar de lokale voedselbedeling. In werkelijkheid is het een man met een eigenzinnige missie.

“You were never really here” hoort zeker niet in het rijtje thuis van eenheidsworst die veelvuldig door Hollywood gefabriceerd wordt. De film is meer een karakterstudie dan simpelweg een wraakfilm. Het is het soort film dat onder de huid kruipt. Ik was al sowieso een fan van Joaquin Phoenix, maar door zijn ontegensprekelijke fantastische acteerprestatie in deze film, stijgt hij toch een beetje meer naar het kopgroepje van acteurs die qua acteren onevenaarbaar zijn.