Downsizing (2017)

Korte Inhoud
Als oplossing voor de overbevolking en de klimaatveranderingen bedenken Noorse wetenschappers een manier om organisch materiaal te krimpen. Uit financiële overwegingen besluit een echtpaar uit de lagere middenklasse om zich aan het experiment te wagen. Eens gekrompen kunnen ze met hun spaargeld een luxueus leven leiden in een verkleinde mensenwereld, waar ze minder land en voedsel verspillen en minder afval produceren.

Genre : SF/Drama
Land : VS

Cast :
Matt Damon : Paul Safranek
Kristen Wiig : Audrey Safranek
Hong Chau : Ngoc Lan Tran
Christoph Waltz : Dusan Mirkovic

Regisseur :
Alexander Payne

Mijn mening

I'm Dusan Mirkovic, your neighbor.
Neighbors are friends.
Friends tell friends the truth.
Okay, maybe sometimes I'm a little bit asshole,
but the world needs assholes.
Otherwise where would shit go out.

Verwacht je een film zoals “Honey, I shrunk the kids” of iets gelijkaardigs als “Gulliver’s Travels” dan ga je toch een klein beetje ontgoocheld zijn. Neen, “Downsizing” is geen komedie over gekrompen mensjes. En het is zeker geen sprookje waar kleine mensjes een reuzenmens gevangen nemen. Of toch wel een beetje. Allereerst is “Downsizing” bij momenten toch wel grappig. De hele krimpprocedure en de manier waarop ze samen met de normale mensen reizen zijn toch wel unieke vondsten. Het eerste half uur of zo kijk je er met kinderlijke verwondering naar juist zoals kinderen die voor de eerste keer “It’s a small world” bezoeken in Eurodisney. Vervolgens krijgt de film een kritischer karakter waarbij de ecologie en ons materialistisch denken aan de kaak worden gesteld. Net zoals in “Gulliver’s reizen” dus. Dat stokoud verhaal was ook een satire op de Engelse samenleving en het hof uit die tijd.

Het uitgangspunt is om eerlijk te zijn redelijk geniaal. Heb je een beperkt inkomen en moeite om rond te komen elke maand, zoals Paul Safranek (Matt Damon) en zijn vrouw Audrey (Kristen Wiig) ? Geen probleem. De Noren hebben de technologie om mensen te krimpen geperfectioneerd. Probleemloos en zonder neveneffecten (buiten het volledig haarloos en tandeloos zijn tijdens de startprocedure) kan men je lichaam herleiden tot een mini-mensje van pakweg 13 centimeters. In eerste instantie was het de bedoeling om onze ecologische voetafdruk merkelijk te verkleinen. Maar waar de meesten voor kozen om zichzelf te verkleinen, is het financieel voordeel dat je er van hebt. De kosten van levensonderhoud liggen veel lager en al het materiële kost maar een fractie van wat het in het werkelijke leven waard is. Simpel denkt de ietwat sullig overkomende Paul en hij en zijn vrouw beslissen om de stap te zetten. Ze verkopen hun hebben en houden en kopen een riante villa (Playmobil afmeting) in Leisureland om er dan de rest van hun leven te rentenieren.

Tot daar is het allemaal sprookjesachtig en lollig. Maar dan sluipt de maatschappijkritische sfeer druppelsgewijs in de film. Allereerst is er het bericht over hoe verkleinde immigranten de grenzen van de V.S. makkelijk kunnen oversteken. Dat is waar de Vietnamese milieuactiviste Ngoc Lan Tran (Hong Chau) in beeld verschijnt. Vervolgens wordt de Serviër Dusan (hilarische rol van Christoph Waltz) geïntroduceerd. Een uitgekookte zakenman die luxeproducten uit de gewone wereld in kleinere hoeveelheden laat importeren en op die manier distribueert in mini-mensjes-land. Voila, daar komt dan het aspect macro-economie en kapitalisme al om de hoek kijken. En tenslotte blijkt armoede toch een aspect te zijn in dit miniatuurland waardoor ook hier mensen zijn die een gebrek hebben aan degelijke gezondheidszorg. Het frivole verdwijnt stelselmatig (met hier en daar nog een komische noot) om plaats te maken voor ernstigere onderwerpen.

Misschien dat sommige afknappen op dit tweede gedeelte. Ik vond vooral het romantisch gedeelte nogal geforceerd overkomen. Maar verder vond ik het toch een aangename film. Een film met ups en downs. Matt Damon speelt op een geweldige manier de ingetogen Paul. Maar het is vooral Hong Chau die de show steelt. Een energieke persoon die op een bitsige manier praat en waar het cynisme van afdruipt. Wat een geweldige rol. Uiteindelijk vond ik dat de problematiek van de ecologie en het voortbestaan van onze planeet langzaam maar zeker naar de achtergrond werd verdrongen. En misschien hebben de makers van deze film een overdaad aan ideeën en filosofieën in deze film gestoken. Maar dat heeft dan weer als resultaat dat het bijna onmogelijk is om je te vervelen tijdens deze film. Ik vroeg me echter het volgende af. De verwijdering van haren is een noodzakelijkheid. Maar wat als je last hebt van ingegroeide haren? En krijgen kale mensen dan een reductie? En wie maakt er in godsnaam alle dagelijkse benodigdheden zoals een kam, haardroger of boormachine? Je ziet. Toch geen ridicule vragen, mijn inziens.