Pacific Rim : Uprising (2018)

Korte Inhoud
Enkele jaren na de gebeurtenissen uit de eerste film is het Jaegerprogramma ten prooi gevallen aan corruptie en zijn de massavernietigingswapens in verkeerde handen gevallen. De machine Gipsy Avenger is hiervan een voorbeeld. Zijn voorouder is gewijzigd in een nucleaire atoomkop en het lijkt alsof Gipsy Avenger die erfenis in ere houdt. Aan Jake Pentecost en Mako Mori om een nieuwe generatie van Jaegerpiloten te leiden tegen een dreiging van Kaiju.

Genre : SF/Actie/Avontuur
Land : UK/China/Japan/USA

Cast

John Boyega : Jake Pentecost
Scott Eastwood Scott Eastwood : Nate Lambert
Cailee Spaeny : Amara Namani
Regisseur
Steven S. DeKnight

Mijn mening

It does not matter who your parents are,
where you came from,
who believed in you
and who didn't.
We are a family now, and we are earth's last defense.

Wat me het meeste verwonderde, was het feit dat ik me nog bijster weinig kon herinneren van “Pacific Rim”, ook al vond ik het in de tijd een origineel ogende film. Niet getreurd. Met mondjesmaat wordt alles hier weeral uit de doeken gedaan zodanig dat ik het weer gedeeltelijk wist. En ook al was “Pacific Rim” geen hoogstaande cinema en gewoonweg een peperdure monsterfilm waarbij het onderste uit kan werd gehaald op gebied van computer gegenereerde beelden, kon deze film me toen toch bekoren. “Pacific Rim” was hersenloos vertier met een hoge amusementswaarde. Dit vervolg is gewoonweg een duplicaat met andere hoofdpersonages in identieke Jaegers, maar dan wel zo irritant en op de zenuwen werkend dat ik hoopte dat ditmaal de Kaiju’s wel het overwicht kregen en komaf zouden maken met planeet aarde. Op die manier zouden we verlost zijn van een eventuele opvolger.

Daar de opzet en het onderwerp identiek zijn als in de initiële film, zou men kunnen zeggen dat het dankzij Guilermo Del Toro is dat de eerste film wel te pruimen was. Maar dat vind ik te kort door de bocht. Ik denk eerder dat er meerdere factoren zijn die ervoor zorgen dat je dit niet echt een geslaagde film kan noemen. Zo verschuift het hele Jaeger programma van een volwassen wereldje naar die van tieners. We belanden ditmaal in een kadettenschool waar jongeren opgeleid worden tot Jaeger-piloot. Een beetje zoals in “Ender's Game" maar dan niet in de ruimte. En natuurlijk zit er eentje tussen die de nieuwkomer Amara Namani (Cailee Spaeny) niet kan uitstaan en van mening is dat ze er niet thuishoort. En je moet niet vragen wie er op het uiteinde weer als held uitkomt. Het voelt een beetje kleutertuinachtig aan. De Goonies in reuzerobotten die de wereld redden. Hebben we dat niet al eens ergens anders gezien?

Ook het acteren was niet bepaald om enthousiast over te worden. Cailee Spaeny vond ik nog aanvaardbaar met haar jeugdig enthousiasme en rebels gedrag. John Boyega leek soms met tegenzin de onverschillige Jake te spelen. Scott Eastwood was dan weer wel geschikt voor het personage Nate. En niet alleen vanwege die griezelige gelijkenis met zijn beroemde vader. Maar het acteerwerk door Burn Gorman, Charlie Day en Tian Jing was bij momenten hemeltergend slecht.

Blijft alleen het grafische gedeelte over. Net zoals de film uit 2013 is het een visueel spektakel. En net zoals het acteren zitten hier ook weer ups-and-downs in. Het is wel plezant om reusachtige robots en monsters op elkaar te zien beuken. Maar om eerlijk te zijn was het weer van hetzelfde als de voorganger. En de eindstrijd in een Japanse stad dicht bij “Mount Fuji” zag er gewoonweg lelijk uit. Het was niet alsof de titanenstrijd zich voltrok tussen flatgebouwen die precies van karton zijn gemaakt, zoals in de oeroude Godzilla films. Maar het was er niet ver vanaf. Het duel op het ijs daarentegen zag er dan weer picobello uit. Een computer-grafisch meesterwerk.

Hou je van een titanenstrijd tussen flink uit de kluiten gewassen robots en door buitenaardsen gecreëerde prehistorisch lijkende monsters? Dan schat ik dat deze film je wel zal liggen. Heb je echter “Pacific Rim” jaren geleden al gezien? Dan kan je deze gerust overslaan. Want echt iets nieuws zal je hier niet te zien krijgen. Om eerlijk te zijn had ik soms het gevoel dat ik een modernere versie van de Power Rangers aan het kijken was. Alleen de uit een andere dimensie opgedoken creaturen leken op die waar de Power Rangers tegen vochten heel lang (en dan ook echt heel lang) geleden.