John Doe: Vigilante (2014)

Korte Inhoud
Het hele rechtssysteem ligt op zijn gat. Daders hebben meer rechten dan hun slachtoffers en recidivisten komen overal mee weg. Alles lijkt volledig uit de hand te lopen, en dus is het tijd voor verandering. Eén man besluit op te staan, en deze wereld te transformeren in iets beters. Hij pleit voor een hechte gemeenschap waarbij we elkaar beschermen tegen het agressieve geweld. Hoe hij dit alles deed? Hij vermoordde mensen, ... heel veel mensen!

Genre : Misdaad/Thriller
Land : Australie

Cast :
Jamie Bamber : John Doe
Daniel Lissing : Jake
Lachy Hulme : Ken Rutherford

Regisseur :
Kelly Dolen

Mijn mening

"Killing is easy. It’s living with it that’s the hard part.”

John Doe is een moderne Robin Hood. Maar in plaats van het gestolen geld terug te geven aan de armen, zorgt hij voor gerechtigheid ten aanzien van de nabestaanden van iemand die het slachtoffer werd van een misdaad.
“John Doe : Vigilante” is een aanklacht tegen het falende rechtssysteem en de schijnbare straffeloosheid van criminelen die door de mazen glippen van dit gerechtelijk apparaat. Eén iemand neemt daarom het recht in eigen handen en begint aan een serie moorden op criminelen die een tweede kans hebben gekregen om terug te functioneren in de maatschappij, maar die uiteindelijk doodgewoon verdergaan met hun criminele activiteiten. De grens tussen wraak nemen op deze individuen en het genoegen om te moorden, vervaagt naarmate de film vordert.

Verwacht je niet aan een “Silence of the Lambs” of “The Zodiac”. Deze Australische thriller is verre van spannend. Het is eerder een aaneenschakeling van fragmenten uit de rechtszaal, een exclusief interview dat met de toestemming van John Doe (Jamie Bamber) werd afgenomen door de journalist Ken Rutherford (Lachy Hulme) en video-opnames van de verschillende executies. Het geheel krijgt eerder het uitzicht van een televisie documentaire i.p.v. een film. Het eindresultaat is een saaie en trage film met een niet mis te verstane boodschap. Of het raadzaam is om deze boodschap zo te verkondigen is een andere vraag die men zich kan stellen. Wat als bepaalde individuen deze boodschap in praktijk gaan toepassen ? Je kan deze veronderstelling ook maken bij meerdere films natuurlijk. Het verschil is dat deze film realistisch overkomt door zijn documentaireachtige verpakking. Er bestaat zelfs al een facebook-groep die berichten plaatst over “Burgerwachten” die heroïsche daden uitvoeren en over dwalingen van de rechtbank zoals bijvoorbeeld een rechter die een rijke stinker voorwaardelijk vrijlaat na zijn veroordeling voor de verkrachting van zijn 3 jarig dochtertje, omdat de gevangenis hem niet goed zou bekomen.

Jamie Barber speelt de rol van John Doe op een overtuigende manier. Schitterend om te zien hoe hij een charismatische figuur neerzet die rotsvast gelooft in het uiteindelijke doel van zijn eenmansactie. In het interview met de journalist schommelt zijn gemoedstoestand constant van vastberaden en intellectueel , naar naargeestig nagenietend van zijn daden en vol wrok geladen woede en vurige razernij tegen het onrecht dat hem is aangedaan. De beweegreden voor deze wraakacties is zijn persoonlijk familieleven dat grondig verwoest werd door de moord op zijn dochtertje en de dood van zijn geliefde vrouw die niet bij machte was om zich hier over te zetten. Een gerechtvaardigde wraakactie dus tegen alle delinquenten die zich schuldig maken aan pedofilie,verkrachtingen, verwaarlozing van kinderen en mishandeling van vrouwen. Lachy Hulme verpersoonlijkt de journalist die zich vastbijt in het verhaal en getuigen ondervraagt, waarna hij John Doe confronteert met deze feiten om hem te laten inzien dat het recht in eigen handen nemen niet te vergoelijken is. Hij tracht te achterhalen of John Doe nu in zijn eentje opereerde of medewerking kreeg van medestanders zoals de oprichter van de groep “Speak for the dead” Murray Wills (Sam Paronson) of de overenthousiaste reporter Sam Foley (Gary Abrahams) die maar al te graag de videobeelden van John Doe’s acties uitzend nadat alle grote stations dit weigerden.

Er waren 2 schitterende acteermomenten in deze film die ik nog wil vermelden. Het eerste is een subtiel niemendalletje waar ik dan weeral over val. Het moment dat Rutherford aan Foley de stelling voorlegt of hij alles zou doen voor John Doe, zelfs iemand vermoorden, is er eventjes dat glimlachje voordat deze het antwoord geeft “Dat heb ik nooit beweerd”. En de metamorfose van zielig onderkruipertje naar een sadistisch gevoelloos mens die de moordenaar van John Doe’s dochtertje toont.

“John Doe : Vigilante” is uiteindelijk toch maar een saaie actieloze film met enkele koelbloedig uitgevoerde moorden die getoond worden d.m.v. videobeelden. Het is een controversieel onderwerp dat aangesneden wordt en dat je laat nadenken over hoe je zou reageren wanneer het noodlot toeslaat en je in een gelijkaardige situatie terechtkomt. Ik geef toe dat ik er niet mee zou inzitten indien er inderdaad een zelfberechtiging zou ontstaan en personen die zulke wansmakelijke misdaden plegen in het gras laten bijten. Een soort oog om oog, tand om tand situatie. Het principe van de film “The Purge” doorgedreven naar een continuerende procedure waarbij het uitroeien van laag allooi onbestraft en getolereerd zou worden. Het enige en altijd terugkerende probleem is de grens die hierbij moet getrokken worden. Wie bepaald of iemand ongewild iemand anders iets heeft aangedaan of niet ? Is iemand die door het rode licht reed en mogelijk een slachtoffer zou maken ook een kandidaat voor op de zwarte lijst te komen ?

De uiteindelijke vraag die overblijft is of John Doe nu van meet af aan solo opereerde of dat het inderdaad een meesterlijk in elkaar gestoken opzet was. “John Doe : Vigilante” : een film om je hoofd eens over te breken en je eigen geweten te laten spreken over dit netelig vraagstuk. Kan je geweld rechtvaardigen ? Wie spreekt recht over wat goed is en wat fout ? En waar faalt het huidige juridische systeem ? Geen film dus voor tijdens een intiem afspraakje.