Korte Inhoud Vol verlangen om zijn ongelukkige leven in het Midden-Oosten achter zich
te laten, wint Ibrahim Jarrah in de Amerikaanse Green Card Lottery een
kans om een Amerikaanse staatsburger te worden. Ibrahim landt in New
York de dag voor 9/11, net voor de gebeurtenissen en terreur die de
septemberaanslagen met zich meebrengen, net tijdens de beleving van zijn
Amerikaanse droom. Genre : Drama Land : VS Cast : Khaled Nabawy : Ibrahim Agnes Bruckner : Diane Rizwan Manji : Mo Regisseur : Sam Kadi
Mijn mening
“Terrorists don’t get lawyers.” “The citizen” is het relaas van de Syrische immigrant Ibrahim Jarrah (Khaled Nabawy),
geboren in Libanon, die na enkele malen verhuisd te zijn in het
Midden-Oosten, omwille van de Libanese burgeroorlog en de inval van
Saddam Hussein in Koeweit, het geluk had om een “Green Card” te winnen
bij een loterij (de US Greencard Lottery) en aldus zijn geluk komt
zoeken in de VS en de Amerikaanse droom na te jagen. Hij arriveert op 10
September 2010, één dag voordat het noodlot toeslaat. Ibrahim is naar
eigen zeggen niet geboren voor het geluk. Het feit dat hij een “Green
Card” heeft gewonnen via een loterij vind hij zelf verbazingwekkend. Hij
beseft echter nog niet wat hem boven het hoofd hangt.
Het is niet bepaald een vrolijke film en je wordt er mismoedig van in
Ibrahim zijn plaats. Dat een mens wel eens tegenslagen kan meemaken in
zijn leven is doodnormaal. Maar in deze film is het precies een
opeenstapeling van tegenvallers en wordt het zo’n ellende dat je voor
minder, verkeerde dingen zou gaan doen. In zijn plaats had ik de VS al
lang de rug toegekeerd. Ibrahim is dan ook een toonbeeld van volharding
en overtuiging. Indien het spreekwoord “De aanhouder wint” nog niet
bestaat in Syrië, dan mag men dit onmiddellijk in het spreekwoordenboek
laten opnemen, met een verwijzing naar deze persoon. Zijn
doorzettingsvermogen om te slagen als zakenman in de VS en uiteindelijk
de status van Amerikaans burger te verwerven, is bewonderenswaardig.
Khaled Nabawy, een Egyptische acteur, speelt de rol van Ibrahim op een
briljante manier. Een naïeve jonge man met een sympathieke uitstraling
en met een innemende persoonlijkheid. Een barmhartige Samaritaan uit het
Midden-Oosten die steeds het positieve ziet in de alledaagse dingen en
de dingen aanvaard zoals ze hem overkomen. Een man die zijn droom wil
waarmaken door het planten van een goede daad dagelijks, zoals hij zelf
zegt.”Everything happens for a reason. I just don’t know the reason yet” .
Zijn persoonlijkheid en voorkomen veegt onmiddellijk alle vooroordelen
over moslims van tafel.
En dat is het grootste obstakel dat hij op zijn weg naar het burgerschap
tegenkomt. De consequenties die de terroristische aanslag op de “Twin
Towers” met zich meebrengen. Automatisch wordt hij argwanend bekeken en
is hij het slachtoffer van vooroordelen en discriminatie. Alles pleit
dan ook tegen hem : zijn neef daagt niet
op bij zijn aankomst en hij verzint een leugen over zijn verblijf voor
die avond, naderhand blijkt dat de neef contact had met
verantwoordelijken van deze aanslagen, zijn achternaam is hetzelfde als
één van de terroristen en hij werd gefilmd tijdens een anti-Bush
demonstratie waarbij hij meedeed met het scanderen van leuzen. Zijn
heldendaad die hij verrichte door het op te nemen voor een Joodse
jongeman die onder handen werd genomen door een groepje skinheads, kan
niet verhelpen dat hij toch aanzien word als een bedreiging voor het
land, waarna hij tegen zijn verplichte deportatie een rechtszaak aangaat. Daar begint de film dan ook mee.
Ondanks de puike acteerprestatie van Khalid en Agnes Bruckner, die
Ibrahim in het begin uit de nood helpt en hierna zijn toeverlaat en
beschermengel wordt, is het toch maar een fletse film waarbij de clichés
zich één voor één opvolgen en het uiteindelijk gewoon aanvoelt als een
doorsnee weekend film zoals er al ontelbare zijn gemaakt met een
moralistische en maatschappelijke boodschap over hoe iemand ondanks alle
ellende er terug bovenop komt en slaagt in zijn vooropgezet plan. De
eindgeneriek was dan ook een sprookjesachtig misbaksel waarbij ik
spontaan met mijn ogen begon te rollen tot ze in de richting van Mekka
keken. Een soort Assepoester maar dan vertolkt door een moslim waarbij
zijn snoepjes omgetoverd zijn in een
pracht van een auto voor een respectabel huis, opgewacht door zijn
lieftallige vrouw (Je kan echt niet raden wie) en een ronddartelende
zoontje.
Dan waren er ook nog enkele futiliteiten die ik nogal bizar vond. Ten
eerste dat Ibrahim totaal niet wist hoe zijn neef in de VS
terechtgekomen was. Maar toch moet deze neef hem komen ophalen. Ik zou
toch informatie over hem inwinnen voordat ik daar arriveer. Maar dat hij
gedurende zijn hele verblijf niet eenmaal probeert te achterhalen waar
deze neef woont en wat nu uiteindelijk de reden is van het niet opdagen,
vind ik nogal vreemd. En het feit dat hij na 5 minuten praten met een
klasgenote tijdens een koffietje al zo goed als een huwelijksaanzoek
deed, vond ik lachwekkend. En als laatste vond ik het redelijk
simplistisch hoe hij een advocaat zo op zijn plaats kon zetten, terwijl
hij godbetert nog een cursus Engels volgt.
Het zou gebaseerd zijn op getuigenissen van personen uit het
Midden-Oosten en hun ervaringen na de aanslagen van 11/9. De manier
waarop zij hierna hun dagelijks leven hebben ervaren en hoe opeens de
Amerikaanse medeburgers hun op een andere manier bekeken. Zo werd
uiteindelijk Ibrahim ook na de gebeurtenissen gezien als een indringer
en bedreiging. “The citizen” is een modern drama over immigratie met een
nogal banale en simplistische uitwerking.
Mijn mening
Post a Comment