The Citizen (2013)

Korte Inhoud
Vol verlangen om zijn ongelukkige leven in het Midden-Oosten achter zich te laten, wint Ibrahim Jarrah in de Amerikaanse Green Card Lottery een kans om een Amerikaanse staatsburger te worden. Ibrahim landt in New York de dag voor 9/11, net voor de gebeurtenissen en terreur die de septemberaanslagen met zich meebrengen, net tijdens de beleving van zijn Amerikaanse droom.

Genre : Drama
Land : VS

Cast :
Khaled Nabawy : Ibrahim
Agnes Bruckner : Diane
Rizwan Manji : Mo

Regisseur :
Sam Kadi

Mijn mening

“Terrorists don’t get lawyers.”

“The citizen” is het relaas van de Syrische immigrant Ibrahim Jarrah (Khaled Nabawy), geboren in Libanon, die na enkele malen verhuisd te zijn in het Midden-Oosten, omwille van de Libanese burgeroorlog en de inval van Saddam Hussein in Koeweit, het geluk had om een “Green Card” te winnen bij een loterij (de US Greencard Lottery) en aldus zijn geluk komt zoeken in de VS en de Amerikaanse droom na te jagen. Hij arriveert op 10 September 2010, één dag voordat het noodlot toeslaat. Ibrahim is naar eigen zeggen niet geboren voor het geluk. Het feit dat hij een “Green Card” heeft gewonnen via een loterij vind hij zelf verbazingwekkend. Hij beseft echter nog niet wat hem boven het hoofd hangt.

Het is niet bepaald een vrolijke film en je wordt er mismoedig van in Ibrahim zijn plaats. Dat een mens wel eens tegenslagen kan meemaken in zijn leven is doodnormaal. Maar in deze film is het precies een opeenstapeling van tegenvallers en wordt het zo’n ellende dat je voor minder, verkeerde dingen zou gaan doen. In zijn plaats had ik de VS al lang de rug toegekeerd. Ibrahim is dan ook een toonbeeld van volharding en overtuiging. Indien het spreekwoord “De aanhouder wint” nog niet bestaat in Syrië, dan mag men dit onmiddellijk in het spreekwoordenboek laten opnemen, met een verwijzing naar deze persoon. Zijn doorzettingsvermogen om te slagen als zakenman in de VS en uiteindelijk de status van Amerikaans burger te verwerven, is bewonderenswaardig.

Khaled Nabawy, een Egyptische acteur, speelt de rol van Ibrahim op een briljante manier. Een naïeve jonge man met een sympathieke uitstraling en met een innemende persoonlijkheid. Een barmhartige Samaritaan uit het Midden-Oosten die steeds het positieve ziet in de alledaagse dingen en de dingen aanvaard zoals ze hem overkomen. Een man die zijn droom wil waarmaken door het planten van een goede daad dagelijks, zoals hij zelf zegt.”Everything happens for a reason. I just don’t know the reason yet” . Zijn persoonlijkheid en voorkomen veegt onmiddellijk alle vooroordelen over moslims van tafel.

En dat is het grootste obstakel dat hij op zijn weg naar het burgerschap tegenkomt. De consequenties die de terroristische aanslag op de “Twin Towers” met zich meebrengen. Automatisch wordt hij argwanend bekeken en is hij het slachtoffer van vooroordelen en discriminatie. Alles pleit dan ook tegen hem : zijn neef daagt niet op bij zijn aankomst en hij verzint een leugen over zijn verblijf voor die avond, naderhand blijkt dat de neef contact had met verantwoordelijken van deze aanslagen, zijn achternaam is hetzelfde als één van de terroristen en hij werd gefilmd tijdens een anti-Bush demonstratie waarbij hij meedeed met het scanderen van leuzen. Zijn heldendaad die hij verrichte door het op te nemen voor een Joodse jongeman die onder handen werd genomen door een groepje skinheads, kan niet verhelpen dat hij toch aanzien word als een bedreiging voor het land, waarna hij tegen zijn verplichte deportatie een rechtszaak aangaat. Daar begint de film dan ook mee.

Ondanks de puike acteerprestatie van Khalid en Agnes Bruckner, die Ibrahim in het begin uit de nood helpt en hierna zijn toeverlaat en beschermengel wordt, is het toch maar een fletse film waarbij de clichés zich één voor één opvolgen en het uiteindelijk gewoon aanvoelt als een doorsnee weekend film zoals er al ontelbare zijn gemaakt met een moralistische en maatschappelijke boodschap over hoe iemand ondanks alle ellende er terug bovenop komt en slaagt in zijn vooropgezet plan. De eindgeneriek was dan ook een sprookjesachtig misbaksel waarbij ik spontaan met mijn ogen begon te rollen tot ze in de richting van Mekka keken. Een soort Assepoester maar dan vertolkt door een moslim waarbij zijn snoepjes omgetoverd zijn in een pracht van een auto voor een respectabel huis, opgewacht door zijn lieftallige vrouw (Je kan echt niet raden wie) en een ronddartelende zoontje.

Dan waren er ook nog enkele futiliteiten die ik nogal bizar vond. Ten eerste dat Ibrahim totaal niet wist hoe zijn neef in de VS terechtgekomen was. Maar toch moet deze neef hem komen ophalen. Ik zou toch informatie over hem inwinnen voordat ik daar arriveer. Maar dat hij gedurende zijn hele verblijf niet eenmaal probeert te achterhalen waar deze neef woont en wat nu uiteindelijk de reden is van het niet opdagen, vind ik nogal vreemd. En het feit dat hij na 5 minuten praten met een klasgenote tijdens een koffietje al zo goed als een huwelijksaanzoek deed, vond ik lachwekkend. En als laatste vond ik het redelijk simplistisch hoe hij een advocaat zo op zijn plaats kon zetten, terwijl hij godbetert nog een cursus Engels volgt.

Het zou gebaseerd zijn op getuigenissen van personen uit het Midden-Oosten en hun ervaringen na de aanslagen van 11/9. De manier waarop zij hierna hun dagelijks leven hebben ervaren en hoe opeens de Amerikaanse medeburgers hun op een andere manier bekeken. Zo werd uiteindelijk Ibrahim ook na de gebeurtenissen gezien als een indringer en bedreiging. “The citizen” is een modern drama over immigratie met een nogal banale en simplistische uitwerking.