The Sacred (2012)

Korte Inhoud

Een jong vrouw reist naar een huisje in het bos van haar gestorven tante, voor creatieve inspiratie. Maar ze beseft al snel dat ze niet alleen is. Ze wordt geconfronteerd met boze geesten en ze is gedwongen om te vechten voor haar leven.

Genre : Horror
Land : VS

Cast :
Heather Roop : Jessie
Brighid Fleming : Leah
Jeff Fahey : George

Regisseur :
Bret Donowho

Mijn mening

Ben je iemand die nog nooit in zijn leven een horror heeft gekeken en die besloten heeft om toch eens de grote stap te zetten, maar het moet allemaal nog redelijk soft blijven, dan moet je zeker “The Sacred” kijken. Ben je echter van mening dat het ineens eentje van de ergste categorie moet zijn, dan laat je beter deze film links liggen. Ik zou niet willen dat aspirant horrorliefhebbers na het bekijken van deze film gaan afhaken, omdat ze tot de conclusie zijn gekomen dat horror toch maar een flut genre is. Want "The Sacred" relateren aan het Horror-genre is even belachelijk als beweren dat het sneeuwmannetje in "Frozen" een levensechte sneeuwman is die ze gerekruteerd hebben in Lapland. Klinkklare onzin dus !

Er is inderdaad sprake van een boosaardige geest en in de openingscene is er een ritueel te zien van een exorcisme. Maar zoals één zwaluw nog geen zomer maakt, maken die elementen ook geen horror van deze film. Ik ben er zeker van dat de makers een hele reeks griezelfilms over hutjes in het bos en bezeten personen bekeken hebben, met hun notitieboekje in de aanslag. Want werkelijk elk denkbaar cliché passeert hier de revue. Het volgt elkaar in dusdanig tempo op, dat het precies “Am laufenden Band” met Rudi Carell is. Maar in plaats van een transportband met prijzen, is het er eentje met uitgemolken horrorelementen.

Jessie (Heather Roop) is een schrijfster die plots te maken krijgt met het bekende fenomeen writer’s Block. Niet getreurd. Jessie heeft een chalet geërfd van haar tante, die natuurlijk onder mysterieuze omstandigheden overleden is en ze maakt dan ineens maar gebruik van deze gelegenheid om zichzelf te confronteren met haar verleden en zich terug te trekken in dit afgelegen hutje in het bos. Algauw gebeuren er vreemde dingen en blablablablabla …

Allereerst het bespottelijk overaanbod aan gebruikte horror elementen : vanzelf opengaande deuren, een verkeerd lopende klok, een omvallende vaas,plotse verschijningen, schaduwen in de spiegel, een pop die om de haverklap ergens anders verschijnt, de nastarende dorpbewoners, enge geluiden en krakende vloeren, bonzen op de deur, vrienden die verschijnen en die uiteindelijk dan ook weer de pineut zijn … zelfs het declareren van een duivelsuitdrijving komt er bij kijken. De techniek van filmen op een manier alsof het lijkt dat iemand je aan het bespieden is vanachter een struik of vanuit de bovenverdieping, is ook al oneindig keren gebruikt. En iets wat telkens weer op mijn zenuwen begint te werken is het feit dat iedereen van niks weet of dat ze er niet over willen praten, om dan plots af te komen met één of ander verhaal over iets dat in het verleden is gebeurd. Ook niet bijster origineel. En natuurlijk reageert Jessie op deze fenomenen simpelweg alsof er niks aan de hand is en het toch raar is wat er gebeurd. Naief meisje !

Over de acteerprestaties kunnen we kort en bondig zijn : dat was voor mij het grootste horrorelement. Totaal ongeloofwaardig en amateuristisch. Als Jessie het op een huilen zet, begon ik bijna spontaan zelf te huilen. Niet van ontroering, maar van ellende. Het was trouwens ook lachwekkend hoe Jessie geportretteerd werd. In het begin zag ze er uit als een frigide ouderwetse schooltante, om dan achteraf de grote schoonmaak te beginnen in die blokhut met een ultra kort afgeknipte jeans en een doorschijnend t-shirtje en als een hedendaagse popartieste met haar dweil begint rond te zwaaien. Uit die scènes (want ze loopt toch wel regelmatig BH-loos rond in zo'n doorkijk t-shirtje) kan ik trouwens ook afleiden dat het er wel frisjes was in dat woud. Het leken wel beelden van een of ander Darts Tournament in Londen. “One Hundred and Eighty” keren heb ik naar die rechtopstaande antennes liggen kijken.

En het is sowieso al een slecht voorteken dat men er ook nog eens lesbische soft-sex scene ingooit en weinig verhullende beelden tijdens het douchen gebruikt. Meestal wordt dit gedaan om de boel op te smukken en te verhullen dat dit een verschrikking van een film is. De ontknoping is zo ontzettend vergezocht met vreselijke trucages. Zou dit een film zijn uit de jaren 70, dan zou ik het nog begrijpen. En echt snugger moet je ook weer niet zijn om het open einde te raden. Is er dan eigenlijk iets goeds te zeggen over deze film ? Jawel de prestatie van Brighid Fleming als Leah, is bewonderenswaardig. Maar dat kan deze totale mislukking niet redden.