The Addicted (2013)
Korte Inhoud
Vier vrienden brengen de nacht door in een verlaten afkickkliniek met de hoop op paranormale ervaringen te filmen. Uiteindelijk moeten ze vechten voor hun leven tegen iets uit het verleden ... Een van hen is er meer in betrokken dan ze dachten ...
Genre : Horror
Land :UK
Cast
Jenny Gayner : Nicole Hunter
Sean J. Vincent : Adam
Thea Knight : Liz
Dan Peters : Mike
Regisseur
Sean J. Vincent
Mijn meningJezus Christ Liz, you got him
Er zijn zo van die momenten dat je denkt dat er geen enkele film slechter kan zijn dan die wat je juist moeizaam hebt bekeken. En dan kom je zoiets tegen als “The Addicted”. Werkelijk alles wat je maar kan bedenken is van een erbarmelijk niveau en zet alleen maar aan tot ergerniswekkend knarstanden. Zowel filmtechnisch als op het gebied van scenario is dit enorm lachwekkend en abominabel slecht. Enerverend slecht gefilmd. Geen originaliteit of inventiviteit. Domme en onbegrijpelijke verhaalwendingen. Speciale effecten uit de jaren stilletjes. Vreselijk saaie tussenfragmenten en een oneindige herhaling van steeds dezelfde idiotie. Zelfs het feit dat dit om een low-budget B-film gaat, kan niet vergoelijken dat het een lamentabele en beroerde vertoning is. Ook al ben ik een enorme fan van niet-commerciële,low-budget creatieve bedenksels, vond ik dat dit gedrocht het niet waard is om het woord “creatief” te gebruiken.
Het begon nochtans allemaal niet zo slecht. Het zag er wel weer clichématig uit, maar ik was hoopvol gestemd. Ik negeerde het feit dat het om alweer een bekend concept ging en gaf niet toe aan de verleiding om te piekeren over de achteruitgang van de intelligentie van de huidige jeugd. Alweer een bende tieners die de onweerstaanbare drang voelen om één of ander creepy gebouw, ditmaal een oud afkickcentrum, ’s nachts te gebruiken als decor voor een enge avondactiviteit. “Waarom in godsnaam zou iemand dit wel willen doen ?” vroeg ik me toch weer af.
Het viertal is een allegaartje van gekende typetjes. Ten eerste een domme blondine, die natuurlijk alles als grappig ervaart, samen met haar onverschrokken stoer vriendje. Daarlangs een iets minder dapper vrouwelijk lid van de compagnie die liefst van al direct huiswaarts zou willen keren, samen met een galante jongeman die wel over haar zal waken. Had ik mijn initiële gok dat het onverschrokken blondje wel als eerste de pijp aan Maarten zou geven ergens kunnen vastleggen, dan had ik een aardige winstuitkering. Nadat ze een deur forceren (waarvan het hangslot aan één ring vastgemaakt is. Doordachte beveiliging !), is er toch wel eentje die een ouija bord van onder zijn jas tovert. En dan begint het ineens jammerlijk fout te lopen. Lampen die kapot springen (zo angstaanjagend als een lampje dat geest geeft in de kerstboom thuis), een geluidstechnicus die waarschijnlijk met een stevige hamer op een ijzeren golfplaat ramt en dan het eerste slachtoffer dat door iets de schaduw in wordt getrokken en terugkeert alsof ze een Olympisch arbeidsongeval heeft gehad. Het laatste slachtoffer werd op een toch wel unieke manier naar de andere wereld geholpen (hopelijk heeft ze het ouija bord mee).
Het viertal is een allegaartje van gekende typetjes. Ten eerste een domme blondine, die natuurlijk alles als grappig ervaart, samen met haar onverschrokken stoer vriendje. Daarlangs een iets minder dapper vrouwelijk lid van de compagnie die liefst van al direct huiswaarts zou willen keren, samen met een galante jongeman die wel over haar zal waken. Had ik mijn initiële gok dat het onverschrokken blondje wel als eerste de pijp aan Maarten zou geven ergens kunnen vastleggen, dan had ik een aardige winstuitkering. Nadat ze een deur forceren (waarvan het hangslot aan één ring vastgemaakt is. Doordachte beveiliging !), is er toch wel eentje die een ouija bord van onder zijn jas tovert. En dan begint het ineens jammerlijk fout te lopen. Lampen die kapot springen (zo angstaanjagend als een lampje dat geest geeft in de kerstboom thuis), een geluidstechnicus die waarschijnlijk met een stevige hamer op een ijzeren golfplaat ramt en dan het eerste slachtoffer dat door iets de schaduw in wordt getrokken en terugkeert alsof ze een Olympisch arbeidsongeval heeft gehad. Het laatste slachtoffer werd op een toch wel unieke manier naar de andere wereld geholpen (hopelijk heeft ze het ouija bord mee).
Maar na deze veelbelovende start, ging het niveau en de geloofwaardigheid pijlsnel naar beneden. De gang van zaken tart elke verbeelding en lijkt wel alsof ze van de veronderstelling uitgaan dat het intellect van de toeschouwer evenredig is aan dat van een eendagsvlieg. Onvolkomenheden, fouten en ongeloofwaardigheden volgen elkaar gestaag op. Nadat een nachtwaker (de reden waarom dat deze stoere sukkel dat te slopen gebouw moet bewaken gaat mijn petje te boven) verdwijnt, is er de journaliste Nicole Hunter (wiens vader tewerkgesteld was in dit centrum. Hoe is het mogelijk ? Wat een toeval.) die een spraakmakende reportage moet maken en daarom besluit om samen met haar levenspartner en een bevriend koppel de nacht door te brengen, voorzien van technisch materiaal, om op die manier bovennatuurlijke verschijnselen te registreren. Dat ze tot die ingeving komt dat er iets bovennatuurlijks aan de hand is, is al verbijsterend op zich.
En dan nu een summiere opsomming van debiele zaken die ik opmerkte. Inbreken in dit gebouw is dus belachelijk gemakkelijk. En blijkbaar hangt er een enorme handleiding aan de ingang want iedereen weet de generator staan. Dat de verlichting erbij hangt als kerstversiering viel me al direct op. Nicole heeft een hele lading high-tech filmmateriaal bij, maar toch moet ze een camera met tape aan een stelling vastmaken. Er worden ontelbare pogingen gedaan om de deur waarlangs ze zijn binnengekomen te openen. En toch duurt het tot het einde dat Nicole de slijpschijf ontdekt waarmee ze de stalen deur te lijf gaat als een echte metaalarbeider (inclusief sigaret bengelend tussen haar lippen). Als je sterk bent in tellen en logische conclusies kunt maken, dan is het niet erg moeilijk om te raden wie er nu achter deze verdwijningen zit. Dat deze dan samenwerkt met een bovennatuurlijke entiteit is wel helemaal geschift. Het leek eerder op een mislukte ScoobyDoo film. En na een tijdje was de misnoegde geest precies zo uit het PC-spel “The 7th Guest” gelopen.
Filmtechnisch was het ook soms tergend amateuristisch. Meermaals was er zelfs onbegrijpelijk camerawerk waarbij het beeld zich verplaatste van een gesprek naar een zijdelings shot van een auto. Of tijdens een telefoongesprek gaat de camera gewoon terug naar de startplaats zonder enige reden. De film wordt ook opgevuld met immens lange fragmenten die wel lijken op een homevideo. Zoals de 3 minuten durende gezellige avond die de vier thuis doorbrachten en waar ze waarschijnlijk het besluit namen om de nacht door te brengen in de inrichting. 3 Minuten louter en alleen beeldmateriaal met gezellig kletsende en lachende mensen die genieten van een glaasje sterke drank.
Het geheel was zo inhoudsloos dat men onwezenlijk veel keren hetzelfde herhaalde. Ik ben de tel kwijt geraakt hoeveel keren ze hetzelfde traject naar boven hebben afgelegd. En tot tweemaal toe gaan controleren of het mogelijk is om te ontsnappen via bepaalde branddeuren.
Na het bespottelijke einde en de houding die Nicole en haar zuster namen, was mijn conclusie snel getrokken. Dit is sowieso de meest belachelijke film die ik dit jaar heb gezien. Een film die het genre horror niet waardig is en een aanfluiting is voor het medium film in het algemeen. Het enige waar ik huiveringen van krijg als het over deze film gaat, is het feit dat ik het helemaal heb uitgekeken. Mijn ergste nachtmerrie vanaf nu, is de gedachte dat ik hem nog eens zou moeten herbekijken. (Door merg en been gaande gil).
Post a Comment