The Giver (2014)

Korte Inhoud
De film vertelt het verhaal van een ogenschijnlijk perfecte wereld waarin iedereen blij is. Wanneer Jonas 12 jaar oud is wordt hij uitgekozen als de "ontvanger van herinneringen" voor de gemeenschap. Samen met een oude man, genaamd de Giver, gaat hij in training. Jonas leert over pijn, verdriet, oorlog en alle ongelukkige waarheden in de "echte" wereld. Hij beseft al snel dat zijn gemeenschap niet echt is. Geconfronteerd met deze realiteit staat hij voor moeilijke keuzes over zijn eigen leven en zijn toekomst.

Genre : SF/Drama
Land : VS

Cast
Brenton Thwaites : Jonas
Jeff Bridges : The Giver
Meryl Streep : Chief Elder

Regisseur
Philip Noyce

Mijn mening

Everything is connected.
Everything is balance.
Where there is good, there is bad.

Kan je je een wereld voorstellen zonder kleuren? Een fletse maatschappij waarin iedereen gelijkwaardig is doordat bepaalde maatschappelijke waarden uitgevlakt werden en menselijke emoties zoals vreugde, hartstocht, verwondering, lust en liefde werden verbannen. Dit allemaal om ervoor te zorgen dat er geen conflicten meer ontstaan. Dit lijkt me toch redelijk angstaanjagend. Natuurlijk zorgt dit ook voor een aantal positieve voordelen zoals het niet bestaan van haat, wraak, jaloezie en heerszuchtige gevoelens. Alles in teken van een conflictvrije en serene maatschappij. Een soort vakantiepark in de wolken waar men zich tot vervelens toe excuseert voor alles en niks (“We accept your apology.”)

En zo begint “The Giver” ook. In flauwe nietszeggende grijstinten. Diegenen die onwetend aan deze film beginnen moeten dus niet hun kleurinstellingen controleren. Er scheelt echt niks aan de instellingen van je LED-TV. Een kleurloze maatschappij waarin alle overlevenden na de rampspoed, die ze “The Ruin” noemen, leven. “The Ruin” is een onverklaarde mondiale ramp die ervoor gezorgd heeft dat de aardbewoners nu in een soort commune leven. Een commune waarin iedereen elke morgen zijn medicatie braafjes laat injecteren zodanig dat ze gevrijwaard zijn van al die tot catastrofes leidende menselijke onhebbelijke karaktertrekken. Tevens geeft deze samenleving je een Orwelliaans gevoel. Bij de minste verkeerde beweging of aanraking begint er een bijna etherische stem je op je vingers te tikken en wordt de snoodaard vermanend terechtgewezen. Bij bepaalde onregelmatigheden kan het zelfs zover komen dat een holografische projectie van één van de ouderen die zetelen in een raad, in het midden van je keuken plots verschijnt en uitleg vraagt over het incident. Een vredige maatschappij waarbij de inwoners in de overtreffende trap gepamperd worden en competitieloos als makke lammetjes door het leven gaan.

Ook de herinneringen werden uitgewist zodanig dat niemand meer een associatie kan maken met de oude menselijke waarden. De gehele menselijke geschiedenis tot aan het moment van “The Ruin” zijn niet meer gekend bij alle inwoners. Behalve bij “The Receiver of Memories”. Deze uitverkoren persoon zijn enigste opdracht is om al deze herinneringen te koesteren en op te slaan voor het geval ze nodig zijn in bepaalde omstandigheden. Jonas (Brenton Thwaites) is een onbezorgde tiener die tijdens de “Release to elsewhere” ceremonie, een ritueel waarbij de tieners van een bepaalde leeftijd taken toegewezen krijgen die ze hun hele leven zullen uitvoeren, te horen krijgt dat hij deze hoogwaardige functie toegewezen krijgt. En zo gaat hij dan in de leer bij de voormalige “Receiver” (Jeff Bridges) die door handoplegging zijn voormalige herinneringen en gevoelens overbrengt en bijgevolg automatisch de functie “The Giver” bekleedt. Jonas kan op deze manier ondervinden hoe het is om in een kleurige wereld te vertoeven. Hij is getuige van aangename gevoelens zoals liefde,vreugde en blijdschap. En hij is ook getuige van menselijke tragedies en de daarmee gepaard gaande onprettige gevoelens zoals pijn,verlies en verdriet.

“The Giver” is de zoveelste verfilming van een boek waarbij we kennis maken met een dystopische wereld. We hebben het onderhand wel allemaal gezien na “Elysium”, “The Hunger Games” en recent “Divergent”. Door een onbekende apocalyps werd de aarde herschapen in een onherbergzaam oord waarbij de overlevenden zich geschaard hebben in een soort commune waar nieuwe waarden en standaarden werden ingevoerd. Het boek dat als basis diende voor deze film is een bestseller uit 1993 van de hand van Philip Noyce. Net zoals in “Divergent” krijgen jongeren op een bepaalde leeftijd hun levenstaak toegewezen. In “Divergent” kiezen ze wel zelf voor deze functie. En in al deze films is er een overkoepelend orgaan dat de touwtjes in handen heeft. En telkens is er dan een jongere die speciaal is op een bepaalde manier en de aanleiding is voor grondige verschuivingen in het systeem. Waarschijnlijk zal alles weer zijn zoals voorheen waardoor de maatschappij gedoemd is om te hervallen in zijn oorspronkelijke vernietigende gewoontes.

Over het algemeen vond ik deze “The Giver” genietbaar en op bepaald vlak zelfs beter dan zijn voorgangers. Brenton Thwaites speelt de jeugdige onschuld op overtuigende manier en zijn gestage metamorfose van een gevoelloos afgestompt persoon naar een rebellerende tiener is schitterend uitgevoerd. De algemene sfeer en voorstelling van deze toekomstige maatschappij was prachtig uitgewerkt. Zelfs Jeff Bridges kon me bekoren (meer dan in R.I.P.D) ondanks dat hij soms klonk als een slecht gesmeerd grasmachine. De principes die gehanteerd werden in deze schijnbaar conflictvrije maatschappij en de manier waarop hierop werd op toegezien, deden me toch rillen van afschuw. In principe zou het bannen van al de opgesomde eigenschappen ervoor zorgen dat er niemand zich beter of meer voelt dan een andere en de honger naar macht onbestaande is. Maar uiteindelijk staan de ouderen toch nog boven iedereen en bepalen de richtlijnen in deze commune.

Wie bepaalt er nu eigenlijk dat deze mensen constant bespiedt worden en er ingegrepen wordt wanneer er iemand zijn dagelijkse onderdrukkende medicatie vergeet in te nemen of zich bezondigt aan een wulpse blik naar iemand van het andere geslacht ? En zelfs als gevoelens worden onderdrukt, vond ik het toch een beetje verbijsterend om vast te stellen dat de geboortebeperking of het elimineren van een meerling nadat het sterkste lid werd bepaald, op een ontluisterende manier werd uitgevoerd. Zelfs de meest gevoelloze en apathische persoon beseft toch waar hij mee bezig is.

Het grootste minpuntje was het gebrek of zelfs totaal ontbreken van enige spanning. De spanning is zo vlak en kleurloos als de beelden gebruikt in de aanloop van het verhaal. En dat het element van een ontluikende liefde weeral om de hoek zou komen kijken, was ook evident. De sterkste elementen waren de interactie tussen “The Receiver” en “The Giver”. Boeiend, karaktervol en origineel. Maar voor mij de grootste troef is het feit dat we gespaard blijven van een reeks opeenvolgende episodes.

Als een geïsoleerde film is deze “The Giver” allesbehalve een slechte film. Alleen verdrinkt het in een wirwar van gelijkaardige dystopische films. De invalshoek is origineel, maar het totaalbeeld is dat niet meer. En waarschijnlijk zal het boek vele beter zijn dan deze verfilming.