Chef (2014)

Korte Inhoud
Chef Carl Casper weigert zijn creatieve integriteit in de keuken op te geven als het aankomt op zijn gerechten en specialiteiten. Een conflict met de commerciële restauranteigenaar is onvermijdelijk, en uiteindelijk besluit Carl tegen beter weten in om op te stappen. Hij vertrekt naar Miami, waar hij een kantinewagen opent samen met zijn beste vriend en zijn zoon.

Genre : Komedie
Land : VS

Cast :
Jon Favreau : Carl casper
Emjay Anthony : Percy
Sofía Vergara : Inez

Regisseur : Jon Favreau

Mijn mening

"You're never going to be happy cooking for someone else."

Ik kan met zekerheid zeggen dat er één ding is waar ik een grondige bloedhekel aan heb, en dat zijn de ontelbare kookprogramma’s (en variaties hierop) die we de laatste jaren voorgeschoteld (hoe toepasselijk) krijgen op de televisie. Er zijn zelfs, hoe is het mogelijk, zenders zoals “24Kitchen” en “Njam” waar je het 24 uur op 24 uur kunt bekijken. Een mens kan niet eens rustig zappen op een doorsnee avond, of je komt weeral ergens een programma tegen waarin ze weer een of andere overheerlijke ovenschotel aan het prepareren zijn. De terminologie van bakken, flamberen, braden, stomen, fileren, Bain-Marie, stoven, pocheren, ragout, karameliseren, gratineren, glaceren, dresseren, concasseren en het hype-woord van de laatste jaren “cuisson”, ben ik nu eens kotsbeu gehoord. Het zijn niet de gerechten die me de strot uitkomen, maar wel het overaanbod aan televisieprogramma’s waar ze massaal en vol enthousiasme in staan te kokkerellen. Plots moet elke bekende keukenpiet of onbekende kookamateur al zwaaiend met een houten lepel zijn kunsten vertonen op de beeldbuis.

Waarom zou ik dan in hemelsnaam naar een film als “Chef” kijken ? Zeker als ik dan al op voorhand weet dat het voornamelijk over koken zal gaan. Misschien uit nieuwsgierigheid ? De enige aan koken gerelateerde films die ik heb gezien zijn “Ratatouille” (waar dan ook nog eens een rat aan de kookpotten staat) en “La Grande Bouffe” (maar deze film toonde de kunst van het koken wel op een heel andere lugubere manier). Misschien was het wel omdat Jon Favreau de hoofdrol voor zijn rekening nam. Niet dat ik hem al veel heb zien acteren. Hij had een kleine rol in “Friends”, schitterde in “The Break-up” en deed ook nog iets in “Iron Man” en “The Wolf of Wall Street”. Tevens was hij de regisseur van de eerste succesvolle “Iron Man”. Maar het is zijn uitstraling dat me overtuigde. Hij ziet er zo’n goedlachse,gezellige dikkerd uit die op een redelijk amusante en licht lispelende manier converseert. Aan de omvang van zijn taille te zien is hij waarschijnlijk ook een liefhebber van culinaire uitspattingen en bijgevolg geknipt voor deze rol als chef. En dan was er ook nog het plezier om Sofia Vergara als Inez, de ex-vrouw van Carl, in heel haar glorie te bewonderen. Wat een moordgriet. Ik begrijp niet wie van zo iemand wil scheiden. Ik kan me indenken dat haar billen er appetijtelijker uitzien dan die van het speenvarken dat Carl in het begin aan mootjes snijdt.

Het koken an sich is wel een centraal thema in deze film, maar de nadruk ligt toch eerder ergens anders op. In de eerste plaats is er de vader-zoon relatie die scheefgegroeid is met de jaren. Carl richtte zijn aandacht volledig op zijn prestigieuze plaats in de keuken, waardoor hij zijn zoontje Percy (Emjay Anthony) negeerde en verwaarloosde. De hele film handelt over het herstel van die relatie en het herontdekken van elkaar. Mooi, sereen, soms grappig en soms triest in beeld gebracht. In de tweede plaats toont het hoe het in de huidige maatschappij schijnbaar doodsimpel is om iemands carrière te ruïneren, simpelweg door een vernietigende recensie te schrijven. De gevolgen van een cyber flame-war kan verstrekkende gevolgen hebben. Zeker als de virtuele scheldpartij viraal gaat. En verder laat het weeral eens zien hoe we versmolten zijn met deze virtuele wereld. De manier waarop Percy gebruik maakt van Facebook,Twitter en andere online diensten terwijl ze Amerika doorkruisen met een foodtruck, is misschien soms een beetje overdreven, maar is wel een voorbeeld welke invloed de digitale weg kan hebben op ons dagelijkse leven.

“Chef” is niets anders dan de zoveelste film waarin het hoofdpersonage eerst hoge toppen scheert, vervolgens door een diep dal moet gaan met de gekende tegenslagen en naar het einde weer als zegevierende held zonder kleerscheuren uit de strijd tevoorschijn komt. En in “Chef” komt dus echt wel alles op zijn pootjes terecht. Dit is geen gewone feelgood film maar een feel-”extraordinary” good film. Maar ondanks dat is het wel genieten van andere zaken. Het sappige taaltje van zijn twee vertrouwelingen Martin en Tony in het restaurant. Het enthousiasme dat Percy toont tijdens de reis. Maar toch een kleine waarschuwing : zorg ervoor dat je al stevig gegeten hebt voordat je deze film kijkt, want ik garandeer je dat anders om de haverklap de keuken inloopt om een kleine versnapering te gaan halen. Bij momenten ziet het er zo overheerlijk en smakelijk uit, dat ik spontaan begon te kwijlen. Die bruingebakken van boter voorziene Cubaanse grillsandwiches werden zo tergend traag klaargestoomd, dat het bijna een marteling werd. Een 3D flatscreen televisie met een geuren-optie erbij zou ideaal geweest zijn.

Een zoetsappig en niet te ingewikkelde film. In kooktermen kan men het als volgt samenvatten : het is geen dure haute cuisine maar wel eenvoudige boerenkost die men ons hier serveert. Een positief ingestelde film (mag ook wel eens in deze tijd) met mooie vertolkingen en verrassende bijrollen. Dustin Hoffman als de ouderwetse restauranteigenaar die alleen vertrouwen heeft in een klassieke,veilige menukaart en geen zin heeft om nieuwe trends te volgen. Scarlett Johansson als collega die Carl steunt op alle vlak. Robert Downey Jr. als de excentrieke rijkaard die Carl op gang helpt. Jon Favreau die zelfs als alles begint tegen te zitten, toch de passie voor het creëren van eetbare kunstwerkjes blijft behouden. Emjay Anthony die er alles aan doet om terug die aandacht te krijgen van zijn vader waar hij recht op heeft en tegelijkertijd laat zien waar hij bedreven in is. En de hele film is overgoten met een sausje van enorm aanstekelijke muziek. Ik merk normaal gezien niet veel van de soundtrack, maar nu paste het wel bij het geheel. De Salsa muziek die zorgt voor het zomerse gevoel, de blues op het moment dat het melig begon te worden en “Sexual Healing” a capella gezongen. De soundtrack is een perfect ingrediënt en smaakmaker dus. Verwacht geen diepzinnige levenslessen in “Chef”. Maar als eindresultaat is het toch een aangename en zeker smakelijk uitziende rit. Favreau levert hier een oprecht eindproduct af en dat smaakt naar meer …