The Rover (2014)

Korte Inhoud
Het verhaal speelt zich af in de Australische woestijn in een gevaarlijke en disfunctionele toekomst. Eric heeft elke schijn van menselijkheid achter zich gelaten. Wanneer zijn laatse bezit, zijn auto, wordt gestolen door een bende gevaarlijke criminelen begint Eric aan een zoektocht naar de daders. Hij wordt hierbij gedwongen om de hulp in te schakelen van Reynolds, een naïef lid van de bende die achtergelaten is in de chaos bij hun laatste ontsnappingspoging.

Genre : Misdaad/Drama
Land : Australie/VS

Cast :
Guy Pearce : Eric
Robert Pattinson : Rey
Scoot McNairy : Henry

Regisseur : David Michôd

Mijn mening

“You should never stop thinking about a life you've taken. That's the price you pay for taking it.”

Dit was nu eens een bizarre film. Het enige wat me is bijgebleven is dat het een vreselijk trage film is met een schitterende soundtrack. Na het bekijken van “Chef” had ik vreselijke honger. Na het bekijken van “The Rover” had ik vreselijke dorst. Het is natuurlijk te verwachten dat deze film, die zich afspeelt in Australië in een postapocalyptische periode, automatisch door mensen vergeleken zal worden met “Mad Max”. En ondanks dat er veel elementen zijn die van uitstekende kwaliteit zijn, was dit toch maar een doodsimpele verhaallijn die op een bombastische en vrij pretentieuze manier opgeblazen werd tot een geheel waar het kunstminnende filmpubliek weer een staande ovatie voor zal overhebben.

Kortweg kan men de gehele film als volgt samenvatten : een trio misdadigers, op de vlucht voor iets wat ze hebben uitgevreten, stelen op een bepaald moment een auto die ze puur toevallig, terwijl ze al over-de-kop-vliegend voorbijflitsen op het scherm, ergens in the-middle-of-nowhere tegenkomen. De eigenaar van deze auto is hier niet mee opgezet en zet de achtervolging in omdat deze auto blijkbaar waardevol is voor hem. Onderweg neemt hij ook nog één van de achtergelaten broer mee op sleeptouw. That’s it ! De rest mag je aanvullen naar eigen goeddunken, gebruik makend van je eigen fantasie want veel uitleg over het waar,waarom en hoezo van de hele situatie moet je niet verwachten in deze art-house film.

De openingsscene met de 3 gangsters in de auto die al kibbelend over de weg zwalpen heeft een enorm hoog “Pulp Fiction” gehalte. Het fragment waarin je Eric (Guy Pearce) ziet ontwaken/ontnuchteren/bekomen (gebruik je eigen fantasie) en naderhand strompelt naar een soort, volgens mij, kokendhete metalen silo dat precies een karaoke bar lijkt te zijn, afgaande op de oosterse muziek die keihard te horen is, kan je vergelijken met een jaren 70 spaghettiwestern met een revolverheld die ergens midden in de woestijn een godvergeten stadje binnenstrompelt onder de gloeiend hete Nevada-zon. Deze twee sequenties in elkaar verweven met als afsluiter de in slow motion voorbij tollende vluchtauto, is de perfectie zelf. Het zag er dus veelbelovend uit. De verwachtingen werden echter niet ingelost. Het is uiteindelijk een doorsnee roadmovie doorheen het kurkdroge Australië.

Hoe het zover is gekomen en welke de oorzaak is waardoor het een totaal verwilderde,wetteloze en hondenverslindende Australische gemeenschap is geworden, mag Joost weten. De enige raadselachtige boodschap die men meekrijgt bij aanvang is “Ten Years after the collapse”. Welke ineenstorting bedoelen ze dan ? Gaat het over een economische crash waardoor de Australische biljetten totaal waardeloos zijn geworden ? Dat zou dan ook de reden zijn waarom er telkens gevraagd wordt naar Amerikaanse dollars. Je zou ook kunnen veronderstellen dat het immuniteitssysteem ineengestort is want om eerlijk te zijn is het toch een bende freaks wat je voorgeschoteld krijgt. Bij momenten had ik de indruk dat Eric en Rey een soort gemuteerde zombie variant waren, want ze waren toch wel enorm bestand tegen inslagen van automatische geweren.

De hele film is gedrenkt in de uitzichtloosheid waarin de overlevenden zich bevinden en de grimmige vijandigheid die er heerst. De situatie is vergelijkbaar met het stoffige Wilde Westen waarbij het recht in eigen handen nemen een vanzelfsprekendheid is. Dit zorgt voor enkele gruwelijke scènes vol zinloos geweld en expliciete agressieve choquerende beelden. Michôd is niet echt geïnteresseerd in het vertellen van een lineair,overduidelijk verhaal in “The Rover” maar is eerder een kunstzinnig ingesteld iemand die dweept met het vertonen van artistieke filmfragmenten. De zin van de achtervolging door Eric blijft onduidelijk tot op het einde. Zelf is Eric niet bepaald een open boek en blijven zijn beweegredenen door zijn norse en gesloten karakter bewust verdoken. Trouwens is dit een niet onaardige prestatie door Guy Pearce, die ik voornamelijk nog kan herinneren als Mike uit “Neighbours” toen deze soap het televisiescherm nog teisterde. In zijn overige vertolkingen is hij me ofwel nooit opgevallen ofwel ben ik er nooit toe gekomen om ze te bekijken. Ik had hem in ieder geval niet direct herkend met die onverzorgde baard en zijn vermoeide bijna suïcidale houding. Ook Robert Pattinson schitterde als de licht gestoorde Rey die op de meest onmogelijke momenten altijd van wal stak met een onbegrijpelijk en niets ter zake doende verhaal. Kortweg, grandioze vertolkingen dus.

Wat me wel intrigeerde in deze film was de soundtrack. Een akelige en mysterieuze sound hebben ze hier als onderlaag gebruikt. Een klankenspel van allerhande exotische geluiden waaronder ook een didgeridoo volgens mij. Een schitterende aanvulling voor de soms hallucinante beelden waardoor het geheel nog enger overkwam.
Een redelijk eigenzinnige film met filmbeelden als kunstwerken, doorleefde en schitterende vertolkingen en een voortreffelijke soundtrack. Maar uiteindelijk bleef het qua verhaallijn redelijk oppervlakkig en saai. Voor mij iets te arty en moeilijk te doorgronden. Ik las ergens “Wie hersenloos voor het scherm zit, ziet gewoon een man die op een verwoestende tocht door een woestijnlandschap is.” Ik zat er niet bepaald hersenloos naar te kijken, maar zag uiteindelijk ook alleen maar dat ….