Bad Country (2014)

Korte Inhoud

Wanneer politierechercheur Bud Carter huurmoordenaar Jesse Weiland arresteert, haalt hij Jesse over om tipgever te worden en de machtigste misdaadorganisatie van het Zuiden te verraden. Als het syndicaat opdracht geeft Carter te vermoorden en Weiland als verklikker ontmaskert, gaan de twee samenwerken om de bende te ontmantelen.

Genre : Misdaad/Actie/Drama
Land :VS

Cast :
Matt Dillon : Jesse Weiland
Willem Dafoe : Bud Carter
Neal McDonough : Kiersey
Tom Berenger : Lutin

Regisseur : Chris Brinker

Mijn mening

"South Louisiana in the 1980s was a different kind of time and place. Some called it lawless. But it wasn't. Others said we just got a certain way of doing things down here. But it ain't that either. Instead, I call it what it was. Hell with the lid off."

“Bad Country” is het laatste wat Chris Brinker presteerde op filmgebied. Hij stierf tijdens het afwerken van deze film. De eerste en enigste film die hij regisseerde. Een zogezegd keiharde misdaadfilm waarbij een politieagent uit Baton Rouge (Willem Dafoe) probeert een volledige misdaadbende op te rollen waarbij hij gebruikt maakt van de diensten van een voormalig bendelid (Matt Dillon) die meewerkt om op dusdanige wijze te ontsnappen aan een lange gevangenisstraf. Dit alles gesitueerd in Louisiana van de jaren 80 met zijn broeierige klimaat zowel op klimatologisch gebied als op het gebied van de misdaad. Een misdaadbende geleid door een patserige,rijke nietsontziend kopstuk uit het misdaadsyndicaat die er uitziet als een katoenplantage eigenaar uit de 18^de eeuw gedistingeerd gekleed en wonende in een fors bemeten landhuis met witte zuilen. Alleen de zweep ontbrak nog. “White power “ was overduidelijk de overheersende boodschap wat je ook kon afleiden uit de inboedel van Bud Carter en de verzameling tattoos die prijken op zijn lichaam.

Ondanks de toch indrukwekkende cast (Willem Dafoe,Matt Dillon,Tom Berenger,Bill Duke,Neal McDonough) waarvan er toch een paar hun strepen verdiend hebben in het verleden en al meermaals een dusdanige rol als misdadiger/misdaadbestrijder gespeeld hebben, kan dit er niet voor zorgen dat het toch maar een dertien in een dozijn misdaadfilm is waarbij alle gekende clichés naar boven worden gehaald. Verwacht je dus aan nutteloze verkwisting van munitie m.a.w. het heen en weer vuren met een aanzienlijk arsenaal van vuurwapens zonder blijkbaar enige notie te hebben waar en waarop. Stoerdoenerij en macho praat. Niet zo echt koosjere onderhandelingstechnieken. Een FBI afvaardiging die er zich weer mee bemoeit, alles beter weet en er uiteindelijk voor zorgt dat het een puinhoop wordt. Het niet na kunnen komen van gedane beloftes met een beslissende weerwraak als gevolg. En een beslissende eindronde waarbij iedereen en niemand een winnaar is.

Willem Dafoe vond ik niet onaardig als de zich vastbijtende rechercheur die naast doortastend te werk te gaan ook weet zijn verantwoordelijk te nemen. Een prachtvertolking op bepaalde momenten. Matt Dillon daarentegen, wiens laatste rollen in “Pawn shop chronicles” en “The Art of the Steal” niet al te gedenkwaardig zijn, stelde echter teleur en gooide niet echt veel gewicht in de schaal, ondanks dat hij bezitter is van een gigantische walrussnor waar menig kalende vent jaloers op zou zijn en het haarstukje best zou kunnen gebruiken als toupet. Het leek zelfs alsof de twee hoofdrolspelers op dat gebied een competitie uitvochten. Tom Berenger (de laatste vertolking die ik heb gezien was in “Training Day”) gooit dan wel wat gewicht in de schaal, zowel letterlijk als figuurlijk, en overtuigt als de gewetensloze misdaadbaron Lutin met het postuur van een Pavarotti. Een geslaagde bijrol was weggelegd voor Bill Duke en Neal McDonough. De ene als hooggeplaatste functionaris Nokes uit Washington (met een gedenkwaardige scene waarbij Jesse Weiland zijn medewerking wil verlenen en Nokes eventjes de puntjes op de i zet) en de andere als de gluiperige raadsman van Lutin.

“Bad Country” is voor mij een “Mèh”-film. Je kan het niet echt een vreselijk slechte film noemen, maar het is nu ook weer niet een film waar je van onder de indruk raakt. Zet alle bestaande films die handelen over georganiseerde misdaad op een rijtje, dan zal deze er niet tussenuitspringen qua originaliteit en inventiviteit. Spijtig genoeg zullen we nooit te weten komen of Chris Brinker in zijn mouw had zitten en of hij ons met andere creaties had kunnen overdonderen. Spijtig !