At the Devil's door (2014)

Korte Inhoud

Wanneer de ambitieuze jonge vastgoedmakelaar Leigh een huis met een veelbewogen verleden moet verkopen, komt ze in contact met een gestoord meisje dat de weggelopen dochter van de verkopers blijkt te zijn. Leight probeert haar te helpen maar ze komt hierdoor onder invloed van een bovennatuurlijke kracht die ook haar zus Vera meesleurt - en duistere plannen voor hen beiden heeft.

Genre : Horror
Land : VS

Cast :
Ashley Rickards : Hannah
Naya Rivera : Vera
Catalina Sandino Moreno : Leigh

Regisseur : Nicholas McCarthy

Alternatieve titel : Home

Mijn mening

“I saw a beast coming out of the sea.
It deceived the inhabitants of the earth,
and forced all people to receive a mark o, their right hands,
which is the number of the beast.
And that number is 6-6-6”

Als je een soort “The Exorcist” variant verwacht met een door een demon bezeten persoon die vloekend en tierend aan een bed geketend ligt, groen slijm uitbraakt, onsamenhangende flarden tekst afraffelt in een vreemde taal die hij/zij niet machtig is en haar/zijn hoofd op bovennatuurlijk wijze laat rondtollen, dan ben je eraan voor de moeite want “At the Devil’s door” is niet dit type film. Ben je echter een liefhebber van het meer subtielere griezelgenre met een akelige ondertoon en een sinistere,dreigende sfeer die gecreëerd wordt door gebruik te maken van schaduwspel, zich verplaatsende voorwerpen en een constant voelbare dreiging, dan is dit verplicht kijkvoer.

Natuurlijk zal hier en daar weer gemor zijn over het gebrek aan diepgang van de personages en het ontbreken van echte schrikmomenten. Ten eerste vind ik een horror niet altijd geslaagd door irritante opeenvolgende artificiële schrikmomenten (zoals in “The Quite ones” door het gebruik van oorverdovende geluidseffecten) of door het overdadig gebruik van gore elementen. Een horror is voor mij eerder magistraal als er door miniem gebruik hiervan toch een akelige,duivelse sfeer wordt geschapen. En diepgang van personages heb je daar niet echt voor nodig. Verwacht je dit, dan raad ik je aan om een Shakespeariaans drama te kijken. Je verwacht ook niet dat je je te pleuris schrikt tijdens het bekijken van een romcom.

Het begint allemaal met het tienermeisje Hannah (Ashley Rickards) die de vergissing begaat om in te gaan op de uitnodiging van haar vriendje om deel te nemen aan een onschuldig spel en als beloning er 500 $ aan over te houden. In een krakkemikkige caravan ergens in het midden van een verlaten woestijn speelt een zonderlinge,akelige vent een bekerspelletje met haar en komt tot de slotsom dat ze “verkozen” is en naar een bepaald kruispunt moet gaan om haar naam te zeggen zodanig dat “hij” haar naam weet wanneer de tijd rijp is om haar te roepen … Jaren later maken we kennis met de vastgoedmakelaar Leigh (Catalino Sandino Moreno) die een leegstaand huis in haar portefeuille opneemt wat naderhand het ouderlijk huis van Hannah blijkt te zijn geweest. Samen met haar zus Vera (Naya Rivera) wordt ze meegezogen in een demonisch spel waarbij het kwaad zich probeert te nestelen in de menselijke samenleving.

“At the devil’s door” omvat eigenlijk hetzelfde thema zoals het verteld wordt in Goethe’s werk “Faust” namelijk het sluiten van een pact met de duivel en hiervoor je ziel in ruil te geven. In dit geval is het niet echt op vrijwillige basis, maar de strekking is van dezelfde aard. De scène in Hannah’s slaapkamer laat vermoeden dat het weeral zal uitdraaien op een doorsnee horror over bezetenheid en dat een opeenstapeling van denkbare clichés het resultaat zal zijn. Maar niets is minder waar. Het verhaal dat zich tergend langzaam ontrafelt is een onheilspellend plot waarbij het principe van “less is more” gehanteerd wordt. Deze paranormale horror waarbij een mix van “The Exorcist” en “Rosemary’s Baby” in elkaar verweven wordt, samen met een beetje familiedramatiek, zorgt ervoor dat je geen flauw idee hebt welke richting het nu zal uitgaan. Daarbovenop zijn er enkele verrassende wendingen in het verhaal waardoor het gebrek aan schrikmomenten voldoende gecompenseerd wordt. Er zitten enkele ijzersterke fragmenten in zoals Hannah’s slaapkamerscène, het “Roodkapje”-achtig meisje dat een babysitters avond laat ontaarden in een hysterische ervaring voor de betrokken ouders, Leigh’s confrontatie met het kwade en de echografie (“The Possession” flitste even door mijn hoofd). Alles op een simpele en niet spectaculair in beeld gebracht. Subtiel en enerverend tegelijkertijd.

De twee hoofdrolspeelsters Catalino Sandino Moreno en Naya Rivera zijn niet alleen twee uitstekende actrices maar ook twee dames die gezien mogen worden. Voor één keer zijn het ook twee dames die niet zoals in de meeste horrorfilms krijsend rondhollen en domweg ten prooi vallen aan een demonische kracht. Ze zijn intelligente doorbijters die zich kranig trachten te verweren. Beiden spelen een totaal verschillende rol in deze film en splitsen het geheel in twee aanvullende episodes. En het kleine meisje Ava Acres die tot slot “het meisje” speelde op het einde, had zo’n minimale rol maar wist het zo angstaanjagend uit te beelden. De meeste zullen het einde zwak en ontgoochelend noemen. Persoonlijk vond ik het wel passen bij de gehele film en is dit een redelijk open einde, waardoor de mogelijkheid om hier een vervolg aan vast te breien niet ondenkbaar is. Alle lof voor Nicholas McCarthy die zorgt voor wat nieuw animo in het horrorgenre.