Closer to God (2014)

Korte Inhoud
Dr. Victor Reed is een briljante geneticus die net een enorme wetenschappelijke doorbraak heeft bereikt door de eerste mens te klonen; een schattig baby meisje genaamd Elisabeth. Dit wordt meteen een mediaspektakel en zorgt voor een storm aan discussies over de morele en religieuze implicaties van deze ontdekking. Dr. Reed en zijn vrouw verliezen iedere vorm van privacy als ze worden overspoeld door demontstranten en de media. Hun grote bedreiging kon echter wel eens van Dr. Victor's eigen geheim afkomen.

Genre : SF/Horror
Land : VS

Cast :
Jeremy Childs : Victor
Shelean Newman : Mary
Shannon Hoppe : Claire

Regisseur :Billy Senese

Mijn mening

“This is just the beginning, isn’t it ? ….”

Dat dit een soort moderne versie is van “Frankenstein” is een understatement. Zelfs de voornaam van de betrokken dokter is identiek. Het enige verschil met de oude klassieker is dat het nieuw leven niet gecreëerd wordt met het aaneennaaien van menselijke lichaamsdelen, maar wel door gebruikt te maken van hedendaagse moderne technologieën. Het klonen van een menselijk wezen staat centraal in deze lowbudget scifi-horror. Verwacht je echter niet aan een buitenaards uitziend wezen zoals in “Splice”. Het verwekte nieuwe leven ziet er wonderwel doodnormaal en kerngezond uit.

Uitermate griezelig en intens is het allemaal niet. Het is vooral het aspect van klonen en de controverse die hierover ontstaat die het meest worden uitgewerkt. De heisa en media-aandacht die ontstaat en de protesterende groeperingen die gekant zijn tegen deze praktijken en dit eerder als godslastering bezien dan wetenschappelijke vooruitgang, eisen de meeste aandacht. De woedende menigte voor de immense poort van Dr. Reed’s residentie, kwam angstaanjagender over dan het bijkomende geheim dat Victor op zijn domein verbergt. De film gaat langzaam over van hight-tech SF naar sociaal drama. Dat het uiteindelijk eindigt in een soort psychopathische slasher-film is op het eerste moment verassend, maar oogt eerder routinematig en niet echt vernieuwend.

Wat blijft is een niet zo origineel opgezet low-budget monster verhaal dat opgesmukt wordt met hoog technologische uitziende toestanden. Een uiterst gemotiveerde geneticus die meer energie steekt in zijn werk, dan in zijn gezinsleven, met als resultaat een echtgenote die zich in de steek gelaten voelt. Het geheim dat angstvallig van de buitenwereld wordt afgezonderd, wordt geruime tijd aan het beeld onttrokken of in een wazige vorm op de achtergrond vertoont. Een poging om de suspense erin te houden en de onthulling tot het uiteinde te rekken.

Misschien moeten er wel restricties en richtlijnen worden opgesteld als het op klonen aankomt, zodanig dat we niet verzeilen in een oncontroleerbaar scheppingsproces waarbij superieure specimen gecreëerd worden. Of een illegale handel in op vraag geproduceerde organen wordt opgestart. Dat een religieuze aspect hier ook bij komt kijken is nogal evident, alhoewel het dan meer over een dogmatische kerkelijk pleidooi gaat dat niemand de autoriteit mag verwerven waar God het alleenrecht op heeft. Maar anderzijds moet men ook kunnen toegeven dat dit ook zijn voordelen heeft. Het verbeteren van de kwaliteit van het menselijk leven en het eventueel uit de wereld helpen van vreselijke ziekten. En ook zijn nadelen. Wat doen met de mislukte resultaten en wie gaat hier zijn oordeel over vellen ? Deze diversiteit van meningen vormt de kern van dit toch eerder bescheiden SF horror verhaal.

De hele film voelt aan als een creatie uit de jaren 70. De aankleding, de manier van interacties, de algehele sfeer en de karige horror elementen. Uiteindelijk voelt het allemaal aan als een doorsnee film dat je kan meepikken op Syfy. In de jaren 80 zou het zeker thuishoren tussen “The Entity” en “Critters” tijdens een VHS-marathon in het weekend. De enige gelijkenis die Jeremy Childs nog heeft met het monster van Frankenstein, is zijn imposante gestalte. Een kleerkast van een vent met een gelaatsuitdrukking die geen enkele emotie laat zien. Zelfs het omgaan met de gekloonde baby verloopt op automatische piloot zonder al te veel gevoelens. Het onderwerp en de reactie van de gemeenschap komen misschien wel zwaarwichtig over. De film op zichzelf is echter maar een lichtgewicht.