Manglehorn (2014)

Korte Inhoud
AJ Manglehorn is een wat oudere, gewone man die in een klein dorpje woont. Hij verzorgt zijn zieke kat, maakt elke vrijdag een praatje met de lokale bankbediende en eet elke dag in hetzelfde restaurant. Maar er is meer aan de hand met Manglehorn: hij is een ex-misdadiger die, 40 jaar geleden, de vrouw van zijn dromen opgaf voor die ene grote "klus". Nu denkt hij dagelijks obsessief na over de keuzes die hij gemaakt heeft.

Genre : Drama
Land : VS

Cast :
Al Pacino : A.J. Manglehorn
Chris Messina : Jacob
Holly Hunter : Dawn

Regisseur : David Gordon Green

Mijn mening
“I'm going to a pancake jamboree. You know, at the Legion,
I'm going there tomorrow. See the old guys.
I like hangin' out with folks worse off than me.”

Dat Pacino een magistrale acteur is met een palmares om u tegen te zeggen, wordt door niemand in twijfel getrokken. Zijn unieke karakterkop heeft al op vele filmposters van welgekende films geprijkt. Van Michael Corleone, via Tony Montana naar Willy Bank. Telkens speelde hij een imposant figuur met charismatische karaktertrekken. Gelukkig dat David Gordon Green hem kon strikken voor de hoofdrol in “Manglehorn”. Niet dat het een episch maffiaverhaal of misdaadfilm met een corrupt politieapparaat is. Het is eerder een melancholische karakterstudie waarbij Pacino alle registers kan opentrekken en nogmaals demonstreert wat een klasse acteur hij in feite is. Maar dat is dan ook de enige conclusie die we kunnen trekken na het bekijken van dit langdradig en actiearm verhaal : Pacino is en blijft ongeziene klasse.

Hij vertolkt de rol van Manglehorn , een vereenzaamde melancholicus die het beroep van sleutelmaker uitoefent, een beperkte vriendenkring heeft, gehecht is aan zijn kat en een platonische verhouding heeft met een bankbediende. Maar over het algemeen zit hij in het midden van een levensstrijd waarbij hij zich wentelt in zelfmedelijden omdat hij de liefde van zijn leven heeft laten schieten. Een verbitterd man met een onheilspellend klinkende naam vol liefdesverdriet voor Clara : “I’m a wounded man… I got real pain in my heart.”

De film is een verzameling van gebeurtenissen. Het verhaal van een oude man die zich doorheen het leven sleept. Het verhaal verloopt traag en wordt gedrapeerd met subtiele symboliek en is overladen met de steeds weerkerende menselijke gevoelens van spijt en weltschmerz. Manglehorn is een chagrijnige vent die de kunst van omgang met andere personen verleert heeft. Zijn demonstratie tijdens het etentje met Dawn (Holly Hunter) spreekt boekdelen. Een momentum dat indruk maakt. Een smeltkroes van emoties samengevat in enkele momenten. Uiteindelijk vond ik dit een sleutelmoment en het meest magistrale acteerwerk uit de gehele film.

Buiten de soms artistiek aandoende beelden (die me soms wat deden denken aan “Only God forgives”) en het sombere karakter van de film, is “Manglehorn” uiteindelijk niet meer dan een aaneenschakeling van gebeurtenissen over iemand die zich afvraagt of hij wel het uiterste uit zijn leven heeft gehaald. Schitterende vertolkingen van Pacino en Hunter. Maar als het eindresultaat gewoon een bewijs is dat Pacino een exquise acteur is, dan is dit wel een enorme teleurstelling. Want van die stelling was ik al overtuigd sowieso !