Demon Baby (2014)

Korte Inhoud
Theo en zijn zwangere verloofde Rose trekken naar de Schotse Hooglanden voor een kampeervakantie. Spookachtige verschijningen gooien echter al snel roet in het eten. Wanneer Rose en haar ongeboren kind bezeten worden door de paranormale kracht, verandert hun leven in een nachtmerrie waaruit ze niet kunnen ontsnappen.

Genre : Horror
Land : UK

Cast :
Carina Birrell : Rose
David Wayman : Theo
Cameron Jack : Officer Thwaites

Regisseur : Corrie Greenop

Alternatieve titel : Wandering Rose

Mijn mening

Soms vraagt een mens zich af : “Hoe het in godsnaam overleven”. Nog nooit was de openingszin van een Gorki song zo toepasselijk als bij deze film. Want doorzettingsvermogen heb je toch wel nodig om deze wannabe horror helemaal uit te kijken. Verwacht je een soort “Rosemary’s baby” verhaal, zet dan maar af want dat is het helemaal niet. Ik had sowieso al een flauw vermoeden dat dit een doorsnee filmpje zou worden daar het eerste paranormaal verschijnsel (of zinsbegoocheling) er echt goedkoop en ouderwets uitzag. Er waren echter enkele factoren die ervoor zorgden dat ik het niet onmiddellijk geklasseerd heb onder de categorie “hopeloze gevallen”.

Vooreerst waren er de toch wel erg geslaagde wijde opnames van het Schotse landschap. De Schotse hooglanden zijn schitterend in beeld gebracht met zijn glooiende heuvels en idyllische meren. Als dan ook nog eens een lokale inwoner wordt opgevoerd die een zoetsappig Schots accent laat horen, dan is het plaatje compleet. En zo begint deze film dan ook. Een opname in vogelvlucht met een mobilhome die over smalle, kronkelende wegen rijdt. Een subtiele manier om aan te tonen dat de plek waar Rose (Carina Birrell) en Theo (David Wayman) zich bevinden ver verwijdert is van de bewoonde wereld. Een totaal isolement waar zelfs mobiele telefonie onmogelijk is. Maar geef toe, zulke wondermooie momenten kan je ook op “National Geographic” bewonderen.

In het algemeen is “Demon Baby” verre van eng of griezelig. De muzikale omlijsting en geluidseffecten proberen een creepy sfeer te creëren en de schaarse schrikmomenten te begeleiden. Echter slaagt men er niet in om echte schrikmomenten op te voeren, daar ze doodeenvoudig niet bijster schrikwekkend zijn. Een paar wazige verschijningen en klopgeluiden (alsof de geluidtechnicus met zijn enorme wollige microfoon ergens ligt op te slaan) zijn niet bepaald griezelig. Er is hoogstens één specifiek moment dat ik geslaagd zou noemen. Maar uiteindelijk is dat ontgoochelend weinig voor een horror/thriller.

Vervolgens keek ik met bewondering naar het acteren van de voor mij onbekende Birrell. Eigenlijk is haar performance de reden waarom ik deze film niet volledig de grond in boor (En neen, niet vanwege de douchescène). Een degelijke vertolking waarbij haar paniekerige,labiele toestand en ongecontroleerde stemmingswisselingen perfect tot uiting kwamen. Een totaal onvoorspelbaar personage waarbij je je voortdurend afvraagt of het nu effectieve paranormale verschijnselen zijn, of dat haar psychisch verval hier iets mee te maken hebben. Uiteindelijk kan je deze film een beetje vergelijken met “The Babadook”. Behalve dat deze laatste film een subliem meesterwerk was.

En dat in contrast met het personage Theo. Niet dat Wayman er een zootje van maakt. Ik vrees dat hij vanuit het script niet echt veel kreeg aangereikt en er tenslotte nog het beste van probeerde te maken. Theo is enerzijds een attente vent die uiterst bezorgd is over zijn zwangere vriendin en die ondanks dat Rose zo geïrriteerd reageert, het haar zo comfortabel mogelijk wil maken. Anderzijds lijkt het wel een puberende tiener die staat te springen om voor het eerst een seksueel contact te ervaren. Om de haverklap probeert hij zijn vriendin te verleiden tot een intieme stoeipartij (hij zorgt zelfs voor een beetje sexy lingerie). Na de zoveelste afwijzing loopt hij echter weg als een mokkende tiener. Niet zo attent en begripvol ineens. Dat attent zijn, begon me wel de keel uit te hangen als Theo voor de zoveelste keer de vraag stelt “Are you allright ?” . In plaats van Rose immer terugkerend antwoord “I’m just tired”, had ik de drang om dit luidkeels te roepen. Ik was het ook moe.

Niet echt een succesverhaal dit Brits horrorexperiment. Het faalt op het gebied van genre-picking. Is het nu horror ? Of is het gewoon de zoveelste psychologische thriller. Als je de poster bekijkt verwacht je een demonische baby die zoals in “Alien” uit die opgezwollen buik ploft. Maar sorry, geen baby. Geen demon. Best dat je een fles authentieke Schotse Whisky ergens tevoorschijn tovert, op de achtergrond begeleidende doedelzak muziek opzet terwijl je een bijpassende kilt aantrekt. Op zijn minst was je dan in de gepaste stemming. Van de film zelf moet je dit niet verwachten !