A prayer before dawn (2017)

Korte Inhoud
In de Klong Prem-gevangenis zijn er tien regels. Als je ze schendt, is het bijna zeker dat je zult sterven. Als je ze niet schendt, zul je zeker sterven. Billy Moore zit gevangen in een van de beruchtste gevangenissen ter wereld, het beruchte 'Bangkok Hilton'. Billy weigert om er te sterven en wordt een leerling van de dodelijk vechtkunst Muay Thai. In het proces vindt hij vriendschap die hem zal helpen op zijn ongelooflijke reis naar verlossing.

Genre : Biografie/Misdaad
Land : UK/Frankrijk/China/Cambodja/VS

Cast
Joe Cole : Billy Moore
Pornchanok Mabklang : Fame

Regisseur
Jean-Stéphane Sauvaire

Mijn mening

I don't know
what you're fucking saying,
I don't understand.

Wat een indrukwekkende film is “A prayer before dawn”. Niet dat je na het bekijken ervan een gevoel van opwinding of ontspanning over je krijgt. Het is eerder een vieze nasmaak. Het lijkt alsof naderhand de geur van bloed, zuur eten, kots en angstzweet zich in je neusgaten heeft genesteld. Een vervelend, ongemakkelijk gevoel had zich van me meester gemaakt. Ik ben ervan overtuigd dat er op deze wereld nog wel andere plekken zijn waar je liever niet wil terechtkomen en die zowel fysiek als psychisch niet bepaald goedaardig zijn voor je gestel. Maar de Thaise gevangenis Klong Prem lijkt me wel de meest verdoemde en de onmenselijkste plek op onze aardbol. Een oord waar je ophoudt te bestaan als mens en waar je op welke manier dan ook tracht te overleven. Ik ben grote voorstander om mondiaal een uitwisselingsprogramma voor het gevangeniswezen op poten te zetten. Zodanig dat gevangenen eens de kans krijgen om eens te proeven van het gevangenisklimaat in deze contreien. Ik ben er zeker van dat velen tot het besef zullen komen hoe geprivilegieerd ze hier behandeld worden. Wie weet komen er zelfs enkelen tot inkeer.

“A prayer before dawn” voelt aan als een documentaire. Sowieso lijkt het alsof de camera de hele tijd over de schouders meekijkt van Billy Moore (Joe Cole), een Brit die in Thailand als bokser aan het werk is en opgepakt wordt wegens drugsverkoop. De nachtmerrie waar hij drie jaar in gevangen zit en de dagelijkse strijd die hij moet voeren in dit hellegat zijn de basis voor zijn boek dat hij naderhand uitbrengt met als titel “A prayer before dawn : A nightmare in Thailand”. Verwacht geen ellenlange dialogen. Of je moet al een aardig mondje Thais spreken. Alleen dat zou me al horendol en knettergek maken. Dat nooit stoppende gejengel en geschreeuw van die vol getatoeëerde, met gouden tanden voorziene Thaise criminelen. Je hebt geen idee waar ze het over hebben. Je kan alleen maar raden of ze nu een doodgewone vraag stellen of een dreigement uiten.

Het aantal films die zich afspelen in gevangenissen is schier oneindig. Maar er zijn er geen die zo realistisch aanvoelen en pijnlijk zijn om te aanschouwen als “A prayer before dawn”. Zelfs “Brawl in cell block 99” lijkt niet eens zo bruut en intens, ondanks de extreem gewelddadige beelden. Waarom? Omdat “Brawl in Cell Block 99” een fictioneel verhaal is. Het verhaal over Billy Moore toont een onverbloemd beeld van diens overlevingsstrijd en zijn doorzettingsvermogen om zich in dit barbaars milieu overeind te houden. Een verhaal over hoe een individu tot het uiterste gaat en zowel fysiek als psychisch zijn grenzen moet verleggen. Een zwart-wit portret met een dunne scheidingslijn tussen leven en dood. Het ene moment zie je hoe Billy op aanvraag van een corrupte bewaker een medegevangene bijna doodslaan. Het volgende moment zie je een teder moment tussen hem en de travestiet Fame (Pornchanok Mabklang). Een kortstondige adempauze na al het brute geweld.

Het acteerwerk van Joe Cole is vreselijk overtuigend. Je kan de razernij, de wanhoop en angst gewoonweg voelen. Cole’s acteren is beperkte tot het fysieke daar er praktisch geen dialoog te horen is. Een schel en dreigend “Fuck off” is het voornaamste dat er over zijn lippen komt. Je bent getuige van hoe de opgestapelde spanning en frustratie plots oplaait tijdens confrontaties en het Thaiboksen. En tegelijkertijd zie je Cole vechten tegen zijn verslaving. De Thaise medegevangenen zijn stuk voor stuk amateurs op gebied van acteren maar schijnbaar heeft een groot deel van deze nevenpersonages in werkelijkheid tijd doorgebracht achter tralies. Misschien daardoor dat het zo echt aanvoelt.

Neen, “A prayer before dawn” is geen lolletje om naar te kijken en zal zeker nog rondspoken in je hoofd de dagen nadien. Als je een uitgewerkt verhaal verwacht, dan zal je zeker ontgoocheld zijn achteraf. Het narratief is redelijk rechtlijnig en beknopt. Het is niets anders dan een verslag over Billy’s verblijf in deze hel op aarde en zijn constant gevecht om er zonder kleerscheuren uit te geraken. Maar, zoals ik al zei, deze film zal je zeker bijblijven. Het is als het ware er bij je ingeramd.