What still remains (2018)

Korte Inhoud

Twintig jaar na een virusuitbraak die de wereldbevolking heeft gedecimeerd heeft een geharde 19-jarige een bestaan opgebouwd in de wildernis. Anna is haar familie verloren en probeert te overleven in de geïsoleerde omgeving. Wanneer een eenzame reiziger haar een plek aanbiedt in zijn dorp, moet ze beslissen of ze haar vertrouwde omgeving verlaat met het risico op besmetting. Ze besluit de vreemdeling te vertrouwen en belandt met Peter in een wereld die ze nog nooit heeft gezien.

Genre : Drama/Thriller
Land : USA

Cast

Lulu Antariksa - Anna
Colin O'Donoghue - Peter
Peter O'Brien - The Prisoner

Regisseur
Josh Mendoza

Mijn mening

Dreams give us hope.
And if we don't have hope, then what's the point in living?

Als je de synopsis leest van deze film, zal je reactie op dat moment waarschijnlijk hetzelfde zijn als die van mij. “Jezus, niet alweer zo’n post-apocalyptische film waarbij de wereldbevolking is gedecimeerd tot een handvol overlevenden, terwijl het aardoppervlak geteisterd wordt door bloeddorstige zombies of oorlogszuchtige aliens die het jarenlang eten van zoutloze aardappelen beu zijn en hier onze natuurlijke zoutmijnen komen plunderen”. Wel, in wezen komt het daar wel op neer, maar is van heel het apocalyptische niet echt veel te merken. Je zal geen enkele zombie of buitenaardse te zien krijgen. Nu, de epidemie die ervoor gezorgd heeft dat de wereldbevolking uitgedund werd, is dan ook al 25 jaar geleden uitgebroken. Misschien daarom dat de nadruk hier ligt op de overlevenden in plaats van op de Apocalyps zelf.

Anna (Lulu Antariksa) is zo’n overlevende. Ze is 19 jaar en heeft dus het gebeuren niet echt meegemaakt. En ze leeft afgezonderd in een redelijk beschermd domein (alhoewel een houten schutting niet echt iets is dat een zombie horde zou kunnen tegenhouden) samen met haar ernstig zieke moeder en haar broer David (Roshon Fegan). Het duurt niet lang of ze blijft eenzaam en alleen achter nadat haar moeder een natuurlijke dood is gestorven en haar broer in handen is gevallen van een als een cowboy fluitende schim in het woud. In eerste instantie is het niet duidelijk in wiens handen hij is gevallen. Naderhand kom je te weten dat er rondzwervende groeperingen zijn die men “berserkers” noemt en die jacht maken op anderen om zich te bevoorraden. Waar men echt bang voor zou moeten zijn in deze vervallen maatschappij bleef vooralsnog een raadsel.

Verwacht dus niet iets gelijkaardigs als “How it ends”. Het heeft meer weg van “Holy Ghost People”. De dag dat Peter (Colin O’Donoghue) schijnbaar per ongeluk bij de woonst van Anna opduikt, lijkt het wel alsof hij een uitweg naar een zorgelozer bestaan heeft voor Ann. Hij is de medestichter van een religieuze commune die bescherming en vriendschappelijk gezelschap aanbiedt. Iets waar Anna wel behoefte aan heeft nu ze eenzaam en alleen is achtergebleven. De kalmte en vriendelijkheid die Peter uitstraalt (zoals een echte geestelijke leider het betaamt) overtuigen haar. Wist zij veel dat er een aantal addertjes onder het gras zaten. Uiteindelijk lijkt het alsof ze voor heel andere redenen uitgenodigd werd. En voordat ze het beseft zit ze eigenlijk in een gelijkaardige situatie, alleen op een andere locatie.

“What still remains” is geen spannende film met zenuwslopende confrontaties en gevechten op leven en dood. Het is eerder een sociodrama en een “coming of age” in een terug recht krabbelende wereld. Het is het verhaal over vertrouwen en wantrouwen. En vanzelfsprekend het terug opleven van geïsoleerde communes waar individuen op een bepaalde manier zich boven anderen plaatsen om zogezegd een veiligere koers te varen. Dat het religieus aspect hier aan bod komt is eigenlijk nogal logisch. In dagen van tegenspoed is er altijd dat “zich richten naar een hogere macht” dat zich meester maakt van de mensen. Dat er enkele snuggere slimmeriken zijn die dit dan weeral misbruiken in hun voordeel en met een eigen vorm van religie afkomen, is ook niet wereldschokkend. Het positiefste aan deze film is het samenspel tussen Lulu Antariksa en Colin O’Donoghue. Voor de rest brengt het niks nieuws en krijg je een ik-heb-het-al-eens-eerder-gezien gevoel. Alleen betrapte ik me op het neurieën van “It’s the end of the world as we know it”. Alleen de “And I feel fine” is niet echt op zijn plaats na het zien van “What still remains”.