Zoe (2018)
Korte Inhoud
'Zoe' speelt zich af in een futuristische wereld en volgt twee collega's die in een baanbrekend onderzoekslaboratorium werken. Ze proberen een technologie te ontwikkelen die romantische relaties verbetert en perfectioneert. Naarmate het werk vordert, ontdekt het tweetal dat hun ontdekkingen belangrijker zijn dan ze dachten.
Genre : Romantiek/SF
Land : VS
Cast
Regisseur
Mijn mening There is a fundamental incompatibility.“Zoe” is niet alleen een film over artificiële intelligentie en wat invloed dit zal hebben op onze maatschappij. Het toont ook hoe artificieel onze maatschappij zal zijn in de toekomst. Een wereld waar gevoelens herleid worden tot cijfers en waar farmaceutische brouwsels weer zorgen voor korte maar hevige liefdesuitingen. Beide met desastreuze resultaten. Tot over hun oren verliefde koppels zonder noemenswaardige relatieproblemen, groeien razendsnel uit elkaar nadat ze het eindcijfer te horen krijgen van “The Machine”. Een cijfer dat aanduidt hoeveel procent kans hun relatie heeft om te slagen. Koppels wiens relatie op springen staat, kunnen dan weer dankbaar gebruik maken van Benysol om die gevoelens van verliefdheid nogmaals mee te maken. Wat dan weer leidt tot handel in een illegaal circuit, daar deze gevoelens een verslavend effect hebben. De film “Zoe” was fascinerend, intrigerend en ontroerend tegelijkertijd. Een film die me bezig hield de dagen nadat ik het gezien had. En dat doen maar weinig films met me.
Het is feitelijk een mengeling van “Her” en “Ex Machina”. In “Her” ging het ook over de verliefdheid tussen een persoon en een niet-menselijke entiteit. Hier was het een computerprogramma dat sensueel en verleidelijk communiceerde met de stem van Scarlett Johansson. Alleen al vanwege haar sexy stem zou ik verliefd worden op dit uit programmaregels bestaand artificieel intelligent wezen. Naast het ontwikkelen van een relatie-testprogramma en farmaceutische liefdesdrankjes, lukt het Cole Ainsley (Ewan “Lo Imposible” McGregor), een ingenieur en expert op het gebied van A.I. die werkzaam is bij de firma “Relationist”, levensechte androïden te construeren. Artificieel intelligente wezens die autonoom functioneren. Net zoals Ava in “Ex Machina”. Alleen minder futuristisch en voorzien van alle elementen zodanig dat er geen onderscheid is met een menselijk wezen. Cole zelf is gescheiden en staart elke avond nietszeggend naar zijn computerscherm op zoek naar een eventuele matching partner. Ik vraag me af of zijn eenzaamheid en gemis aan vrouwelijk gezelschap ervoor zorgen dat zijn fantasie een welbepaalde richting uitging wat zich dan uitte in het ontwerp van deze “Synthetics”. Want zijn creaties zijn nogal voorzien van een voluptueuze boezem. Zo ook Zoe (Léa Seydoux).
De film is redelijk traag. Veel momenten met een mijmerende Zoe of Cole. Zoe die tracht haar bestaansredenen te doorgronden en een persoonlijkheidscrisis ervaart waarbij ze zich afvraagt wie ze nu eigenlijk is. Cole zit in de knoop met zijn gevoelens over Zoe. Gevoelsmatig voelt hij zich aangetrokken maar zijn realiteitszin over de persoon Zoe zit hem dwars. Misschien daardoor dat je het gevoel hebt dat er een bepaalde soort afstandelijkheid is tussen deze twee individuen. Een onoverkomelijk obstakel met desastreuze gevolgen voor beiden. Het resultaat is een wegvluchten in zelfmedelijden voor de ene. En zelfs twijfelen aan de zin van het bestaan bij de andere. Maar niet alleen de liefdesperikelen staan hier centraal. Ook het interacteren van “Synthetics" met hun naaste omgeving en andere gelijksoortige maaksels komt aan bod. En het daarbij horende alom gekende fenomeen van elektronica dat een gevoelsleven kweekt en een bewustzijn ontwikkeld wordt belicht.
Post a Comment