The Way Back (2020)

Korte Inhoud

Jack Cunningham leidde ooit een veelbelovend leven. Op de middelbare was hij een top basketbalspeler met een volledige studiebeurs op zak, maar liet hij zijn toekomst uit zijn handen glippen. Jaren later gaat het bergafwaarts na een onverdraaglijk verlies en kampt hij met een alcoholverslaving. Dan wordt hij gevraagd coach te worden van een basketbalteam op zijn voormalige middelbare school, wat zijn leven weer wat hoop en glans begint te geven.

Genre : Drama/Sport
Land : VS

Cast
Ben Affleck : Jack
Janina Gavankar : Angela
Al Madrigal : Dan

Regisseur
Gavin O'Connor

Mijn mening

I'm surprised you could keep him out of the bar
long enough to hold practice.

Sportfilms gelijkaardig aan “The Way Back” hebben we al meer gezien in het verleden. Moralistische verhalen over hoe een trainer een aanmodderende team naar ongekende hoogte weet te brengen. Liefst van al gaat het over enkele vuilbekkende heethoofden die door stoer te doen indruk willen maken op de anderen. Meestal hebben ze wel talent voor de sporttak die ze beoefenen, maar gebrek aan discipline zorgt ervoor dat het een knoeiboel blijft. Tot ergernis van de op dat moment aangestelde coach. Dat ze allergisch zijn voor om het even welk type van autoritair optreden, zorgt hier natuurlijk ook voor. Tot de nieuwe coach op de proppen komt. Meestal een oude sportvedette die kan terugkijken op een succesrijke sportcarrière en die dankzij spitsvondige pedagogische technieken de zaak komt redden. Allereerst geeft hij elk van de teamleden een figuurlijke schop onder het achterste. Schorst de ergst rebbelerende etter (die natuurlijk naderhand met hangende pootjes komt vragen of hij weer opgenomen kan worden in het team daar de sport levensbelangrijk is voor hem). Vervolgens beginnen de slopende trainingssessies zodanig dat de bende sukkels eindelijk wedstrijden winnen en langzaamaan opklimmen naar een vedettestatus om u tegen te zeggen. Je zag het in “Coach Carter”, “Slap Shot” en in mindere mate ook in “Major League”. “The Way Back” volgt ook ditzelfde scenario alleen dat de coach nu ook worstelt met persoonlijke demonen.

Ik ben nooit een echte Ben Affleck fan geweest. Niet dat ik hem een slecht acteur vind. Misschien waren de filmkeuzes die hij maakte een beetje ongelukkig. Met “Daredevil” als vreselijk dieptepunt, naar mijn persoonlijk mening. Maar hier laat Affleck zien dat hij toch wel beschikt over acteertalent. Misschien dat persoonlijke levenservaringen ervoor zorgde dat hij zich probleemloos kon inleven in de rol als coach Jack. Een getormenteerd persoon die na een zwaar verlies alles kwijtspeelde en zijn heil zocht in de drank. Iets waar Affleck ervaring mee heeft daar hij al meermaals de binnenkant van een afkickcentrum bewonderd heeft. Waarschijnlijk daardoor dat de scènes waar hij zich laveloos drink er zo realistisch uitzien. Alsook de manier waarop hij zich gedraagt als hij zich niet in een kroeg bevindt. Het gemanipuleer, het stiekem gedoe en het zoeken van uitvluchten en excuses. Typisch gedrag van een verslaafde die zijn zwakte tracht te verbergen. “The Way Back” tracht deze verslaving minutieus in beeld te brengen. Als je het zoveelste blikje uit de koelkast ziet verdwijnen terwijl er een reserve al koud wordt gelegd, weet je als kijker dat Jack geen sociale drinker is maar een probleemdrinker met een vaste routine.

Net zoals vele andere filmproducties, is “The Way Back” benadeeld door de hele Corona pandemie. Was de originele releasedatum niet verschoven van eind 2019 naar maart dit jaar, dan zou de schade waarschijnlijk beperkt zijn gebleven. Vandaar de beslissing van Warner Bross om deze film direct vrij te geven op verschillende platforms zoals iTunes en Prime video onder andere. Nu, zelf vind ik het ook niet een vereiste om “The way back” in een filmzaal te kijken. Buiten het toch bewonderenswaardige acteren van Affleck is deze film niet meer dan een gemiddelde film die qua originaliteit ook geen potten breekt. Het lijkt wel alsof men een voorgedrukte checklist heeft gebruikt voor deze film. Groepje jongeren met een verkeerde attitude en die zich als basketbalteam wentelt in de rol als eeuwige underdog. Check! Ex-basketbalspeler wiens leven in neerwaartse spiraal bevindt. Check! Miraculeuze heropleving van het geminachte basketbalteam. Check! Familiale tragedie als oorzaak van de ruïne waarin de coach zijn leven zich bevindt. Check! Vanzelfsprekende terugval. Check! Nogmaals een miraculeuze heropleving dat leidt tot een happy-end. Check! Het lijkt wel een driepunter telkens er een vinkje geplaatst wordt op deze lijst.

Kortweg. De film zal geen hoofdprijs winnen in de categorie van originaliteit. Daarvoor worden de al platgetreden paden van eerder uitgekomen sport-drama’s te secuur gevolgd. Maar hetgeen Affleck hier demonstreert (en ik weet dat ik in herhaling val) zorgt ervoor dat de film moeiteloos het gemiddelde overstijgt. Alleen de wijze en termijn waarop hij zijn drankdemonen de baas werd, voelde geromantiseerd aan. En tenslotte moet je deze film niet verwarren met de gelijknamige film uit 2010 over een Poolse gevangene die uit een Russische goelag kon ontsnappen met enkele lotgenoten. De enige overeenkomst die de Ben Affleck film heeft met deze laatste, is dat de weg die de groep jongeren moet afleggen ook vol obstakels ligt en dat opgeven geen optie is. Dus als je hem ergens op een VOD-kanaal tegenkomt, is de tijd die je eraan spendeerde zeker geen verloren tijd.