Proximity (2020)

Korte Inhoud
Isaac is een jonge NASA-wetenschapper die werkt in het "Jet Propulsion Laboratory", een complex waar onbemande ruimtevaartuigen gebouwd en gevolgd worden. Op een dag wordt hij ontvoerd door buitenaardse wezens, maar niemand gelooft zijn verhaal. Isaac is vastbesloten zijn gelijk te halen en gaat op zoek naar bewijs.

Genre : SF/Drama
Land : VS

Cast
Ryan Masson : Isaac
Highdee Kuan : Sara
Christian Prentice : Zed

Regisseur
Eric Demeusy

Mijn mening

Paging ET, please phone home.

“Proximity” had potentieel. Heeft het ook gedeeltelijk ingelost maar faalt dan wel flagrant op een heel ander vlak. Bij een film over buitenaardse ontvoeringen is er toch wel één bepaalde verwachting waar de film mee valt of staat. En dat is het uitzicht en de uitwerking van de ruimtetuigen waarmee die groene mannetjes zich voortbewegen. In veel SF-films met dit type onderwerp worden ze ofwel slechts kortstondig in beeld gebracht. Ofwel zijn het ontwerp en de speciale effecten zo erbarmelijk slecht, dat je wenste dat die buitenaardse toeristen stante pede motorpech krijgen en met hun aartslelijke schotel tegen het aardoppervlakte knallen. Maar toen Isaac (Ryan Mason) al heel snel het geval boven zich zag tollen, zag ik al snel die goedkeurende blik. Niet omdat het ontwerp hem beviel maar wel omdat zijn overtuiging alzo werd bevestigd. Bij mij was het dan wel een goedkeurende blik omdat het ruimteschip er toch wel denderend goed uitzag. Maar spijtig genoeg kon dit feit alleen de film in zijn geheel niet redden.

Geloof me. Cinematografisch ziet deze film er gelikt uit. De gebruikte speciale effecten laten duidelijk zien dat regisseur Eric Demeusy geen beginneling is. De ervaring die hij opdeed bij “Tron : Legacy” als 3D animator en andere projecten wierpen duidelijk zijn vruchten af. Dus geen wazige beelden met abominabel slechte speciale effecten. En ook geen toestanden waarbij je het gevoel krijgt dat de ruimtetuigen aan een zijden draadje werden gehangen om ze op die manier voort te bewegen. Zelfs de buitenaardse wezens zagen er prima en geloofwaardig uit. Dus qua beeldvorming zit het wel snor. En dat gedurende de gehele film zelfs.

Ook het verhaal vond ik in het begin veelbelovend. De sullig uitziende Isaac (Ryan Masson) die ervan overtuigd is dat er buitenaardse wezens bestaan en dagelijks over computerschermen gebogen zit om bliepjes van satellieten te bekijken, valt bijna flauw als er op een dag, tijdens een fietstocht, een zilveren vliegende schotel over zijn hoofd scheert. Al een geluk dat hij een camera (Betamax model) bij heeft om het gebeuren te filmen. Zelfs een ‘close encounter’ met een echt marsmannetje kan hij zo op de gevoelige plaat vastleggen. Vervolgens word hij als een bemanningslid van de Enterprise naar boven gestraald en ontwaakt hij vervolgens ergens in een veld. Ongedeerd maar wel met een gigantisch gat van 3 dagen in zijn geheugen. Wat volgt is een chaotisch periode voor Isaac. Een periode waarin hij tracht duidelijk te maken aan de wereld dat hij door buitenaardse wezens werd ontvoerd. En dan krijg je een perfecte demonstratie over hoe het in onze maatschappij tegenwoordig aan toe gaat. De ene dag word je bejubeld en op handen gedragen. De volgende dag wordt je uitgejouwd, met de grond gelijk gemaakt en bedolven onder verwijten en belastende aantijgingen.

Tot hier was het verhaal nog amusant en interessant te noemen. Het hele gedoe met het uploaden van het filmpje en de daarop volgende reacties en commentaren. De uitnodiging door een televisieprogramma en de ontgoocheling bij Isaac. De heisa die ontstaat op het internet en vervolgens de zoektocht van Isaac naar medeslachtoffers en gelijkgezinden. Het voelde “Goonies”-achtig aan en deed terugdenken aan de lang vervlogen tijd toen Spielberg nog hoge ogen scoorde met zijn SF-films over “close encounters”. Er werd zelfs eventjes een “E.T.” grapje gemaakt door de nerds in deze film. En dan halfweg krijgt de film een compleet absurde draai. “Men in Black” klonen dagen plotsklaps op. En de film krijgt ineens Star Wars allures. Samen met de beeldschone Sara (Highdee Kuan), een lotgenote die iets gelijkaardigs heeft meegemaakt, slaat Isaac op de vlucht voor een mysterieuze overheidsinstantie. Het fenomeen Zed (Christian Prentice) in Costa Rica was het meest hilarische. Deze wizzkid bezit een boomhut in het midden van de rimboe waar hij NASA servers hackt. Hoe hij daar internet kan hebben is voor mij een raadsel. Ik heb soms slechte ontvangst in mijn keuken hier. En ik zit godbetert in het midden van de geciviliseerde beschaving. In ieder geval werd het verhaal met de minuut meer en meer onzinnig. Om nog maar te zwijgen van de ontknoping met de onthulling waar de buitenaardsen naar op zoek zijn. Compleet lachwekkend.

Al bij al is het bewonderenswaardig wat men heeft klaargespeeld in deze low-budget SF. Qua uitzicht en beeldvorming is de film gewoonweg overweldigend. De speciale effecten zien er fantastisch uit. Ook over het acteren zelf valt er weinig te klagen. Het acteerwerk van Masson is quasi perfect. Highdee Kuan is een perfecte aanvulling. En het personage Zed is hoogst vermakelijk. Maar spijtig genoeg is het vooral de verhaallijn die ondermaats is. Ik stel voor dat Demeusy de volgende keer een professionele scriptwriter in dienst neemt om zijn professioneel ogende visuals te ondersteunen.