Z (2019)

Korte Inhoud

Beth en Kevin zijn de trotse ouders van Joshua. Dat hun achtjarige knul tijd doorbrengt met zijn ingebeelde vriendje Z vinden ze schattig. Tot Z een grote invloed lijkt te hebben op Josh en ze hun eigen kind niet meer herkennen. Beth en Kevin voelen zich in hun eigen huis geterroriseerd.

Genre : Horror/Thriller
Land : Canada

Cast
Keegan Connor Tracy : Elizabeth Parsons
Jett Klyne : Joshua Parsons
Sean Rogerson : Kevin Parsons
Stephen McHattie : Dr. Seager

Regisseur
Brandon Christensen

Mijn mening

Z likes it dark.

Films met akelige jongetjes. Ook hier bij “Z” heb je bij aanvang het gevoel dat je de zoveelste horror voorgeschoteld krijgt waarin zo’n demonisch jongetje de plak zal zwaaien. Nog maar recent zag ik “The Prodigy” waarbij de zoon des huizes langzaamaan een afwijkend gedragspatroon ontwikkelt. Daar handelde het over een soort reïncarnatie. In “Z” gaat het over het hebben van een imaginaire vriend. Als Joshua Parsons (Jett Klyne) deze vriend "Z" introduceert bij zijn ouders, maken deze zich in eerste instantie niet echt zorgen. Waarschijnlijk zo’n fase waar een kind zich doorheen moet worstelen. Ze vinden het zelfs schattig op een bepaalde manier. Totdat plots geen enkel schoolvriendje meer iets te maken wil hebben met Josh, Elizabeth (Keegan Connor Tracy) vreemde dingen gewaar wordt en Joshua tenslotte ook nog eens geschorst wordt van school wegens niet te tolereren gedrag. Dan beseffen ze dat deze imaginaire vriend vreselijk veel invloed heeft op hun lieftallig zoontje.

Tot halfweg de film lijkt het wel een doodgewone doorsnee horror. Zeker als een schoolvriendje van Joshua iets vreselijks meemaakt (met of zonder Z’s medewerking) en Joshua een akelige tekening onthult in zijn slaapkamer. Geloof me. Teken een zwarte hoge hoed op het hoofd van deze enge muurtekening en je hebt de tweelingbroer van “The Babadook” voor je staan. Dat is het moment voor Elizabeth om aan de alarmbel te trekken, terwijl vader Kevin (Sean Rogerson) nog in een fase van ontkenning zit, en de psycholoog Dr. Seager (Stephen McHattie) contacteert om het probleem voor te leggen. De gekende truckjes uit het horrorgenre worden hier ook zonder verpinken uit de kast gehaald. Dus weer de schaduwrijke plekjes met enge geluiden. Speelgoed dat tot leven komt. En nachtelijke dwaaltochten door het halfduister (terwijl ieder weldenkend mens toch wel het licht zou aanknippen) met opschrikmomenten als gevolg. Zelfs een creepy bad-scène kon niet uitblijven.

En toch weet de film op een gewiekste manier de sfeer om te gooien en het aandachtspunt te verleggen van een enge onzichtbare vriend naar een lang vergeten jeugdtrauma die het hele mechanisme in gang heeft gezet. En voor je het beseft heeft het enge griezelverhaal plaats gemaakt voor een soortement psychologische thriller. Vanaf hier staat ook niet meer Joshua centraal maar verschuift de focus compleet naar Elizabeth. En eerlijk gezegd was de manier waarop Keegan Connor Tracy gestalte gaf aan dit personage van exceptioneel hoog niveau. Een overduidelijk verward personage die als getormenteerde ziel langzaam maar zeker verder wegzakt in complete krankzinnigheid. Het personage van de vader staat in schril contrast met die van zijn familiegenoten. Uiteindelijk vond ik het een nietszeggend persoon en vond ik hem als vaderfiguur redelijk ongeloofwaardig. Enerzijds zei hij niets over de rode vermaanbriefjes van school die het wangedrag van Joshua aan de kaak stelden. Anderzijds is hij wel verbouwereerd als hij verneemt dat zijn zoon medicatie voorgeschreven werd, zonder dat hij hiervan op de hoogte was. Ach, zoals altijd in horrors zijn het de vaders meestal die zorgeloos doorheen het verhaal laveren en niets verdachts opmerken. ’t Is meestal de moederfiguur die vreemde gewaarwordingen ervaart en tot de conclusie komt dat er onheil op komst is.

Echt angstaanjagend kan je “Z” niet noemen. Misschien dat het bewust niet expliciet in beeld brengen van het fenomeen “Z” wel zorgt voor wat spanning. Een slim toegepaste gimmick waardoor de verbeelding van de kijker het meeste werk moet doen (met een angstaanjagend muurtekening als inspiratie). Uiteindelijk is het vooral de sfeer die van wezenlijk belang is in deze film. De film behandelt in wezen verschillende onderwerpen. Jeugdige groeipijnen en ouderlijke bekommernissen. Nachtmerrieachtige fantomen en onverwerkte trauma’s. Als ouder verwacht je dat je nageslacht iets van je karaktertrekken of eigenschappen overerft. In “Z” is deze erfenis echter niet iets waar je op zit te wachten. En ook al is dit waanbeeld niet overmatig in beeld, toch is zijn aanwezigheid duidelijk voelbaar in elke duistere, grimmige scène.