The Vanishing (2019)

Korte Inhoud
Een kleine boot nadert het grootste eiland van de Flannan archipel, een klein geïsoleerd eiland dat niet groter is dan een voetbalveld en 35 kilometer uit de kust van Schotland ligt. Het doel is om routinematig de drie vuurtorenwachters af te lossen die 6 weken het licht hebben bediend. Wanneer ze het dok naderen is er niemand die hen begroet. De lier blijkt gebroken en de telefoon defect. De ervaren mannen Thomas, James en Donald zijn verdwenen. De olielampen zijn schoon en bijgevuld en de tafel gedekt voor het diner en er ontbreken twee gele overalls.

Genre : Misdaad/Drama/Mysterie
Land : UK

Cast
Peter Mullan : Thomas
Gerard Butler : James
Connor Swindells : Donald

Regisseur
Kristoffer Nyholm

Mijn mening

Okay, as far as I can see it, this...
this is payback!
For having to live the rest of my life with his face etched into my brain.

Zo af en toe stuit ik op een totaal onbekende film waar je eigenlijk niet veel van verwacht, ondanks de aanwezigheid van een bekend klinkende naam, maar die je dan toch aangenaam weet te verrassen. “The Vanishing” is een thriller pur sang. Een fictief vertelsel over een waargebeurde gebeurtenis, namelijk de verdwijning van drie vuurtorenwachters in 1900 die toezicht hielden op één van de Flannan eilanden gelegen aan de westkust van Schotland. De drie mannen James Ducat (Gerard Butler), Thomas Marshall (Peter Mullan) en Donald MacArthur (Connor Swindells) werden nooit meer teruggevonden. Een echte verklaring had niemand en al snel deden verschillende speculaties de ronde. Van een reuze zeeslang tot gigantische zeemeeuwen. Of ze gingen in rook op om een nieuw leven te beginnen. Een ontvoering door spionnen was ook een mogelijkheid. Tot zelfs een eventuele buitenaardse kidnapping. Deze film wil er een meer plausibele verklaring aan geven. Maar het blijft desondanks een onbewezen en dus fictief verhaal.

Bovennatuurlijke verschijningen moet je niet verwachten. “The Vanishing” is vooreerst een realistische kijk op het leven van een vuurtorenwachter in de beginjaren van de 20ste eeuw. Het ruige zeemansleven waarbij deze doorgewinterde zeebonken zonder verpinken het zilte nat trotseren terwijl ze op weg zijn naar die rotsblok in het midden van de oceaan. Iets wat beginneling Donald duidelijk nog niet gewend is waardoor hij de trip meemaakt al hangend over de reling. Merendeel van de film zie je hoe deze mannen plichtsgetrouw hun taken uitvoeren op het eiland. Niet dat er echt enorm veel te klussen valt. Voornaamste taak is ervoor zorgen dat de lichten van de vuurtoren functioneren en het glas dat het omhult er optima forma uitziet. De rest van hun tijd vullen ze met samenzang, koken, slapen en rondkuieren op het eiland. Niet echt waanzinnig spannend dus.

Totdat de nieuweling Donald een tot splinters geslagen bootje, een levenloze drenkeling en een afgesloten houten kistje vindt tussen de rotsen. En als de inhoud van het geheimzinnige kistje uiteindelijk wordt onthult, is het moment daar voor oplopende spanningen. Vanaf dat moment speelt wantrouwen en hebzucht een grote rol. Er hangt zo’n onheilspellende stemming in de lucht waarbij je het gevoel krijgt dat elk moment de vlam in de pan slaat bij één van deze drie. Maar uiteindelijk vormen de drie geen bedreiging voor elkaar maar spelen derden een grotere rol. Veel onthullen zal ik niet maar dat de situatie serieus escaleert op een bepaald moment, mag je toch verwachten.

“The vanishing” was een verademing na zoveel middelmatige en vergeetbare onzinnige speelfilms gezien te hebben. Niet alleen wat beeldvorming betreft is deze film gewoon een pareltje. Ook het acteren is fenomenaal prachtig. Niet alleen de drukkende, claustrofobische sfeer is indrukwekkend. Ook zijn er enkele melodramatische momenten waarbij verdoken leed naar de oppervlakte komt met conversaties tot gevolg vol met veelzeggende stiltes en loodzware bewoordingen. Ook zijn er enkele lugubere taferelen zoals het opruimen van gesneuvelde meeuwen ten gevolge van een storm (“You may have to break the wings to get 'em in.”). Maar voor mij was Gerard Butler een echte eyeopener. Meestal verschijnt hij in van die actiefilms van dertien in een dozijn (met uitzondering van een enkele film zoals “A family man”). Maar hier toont hij ook over voldoende acteertalent te beschikken. Nooit gedacht dat een film over vuurtorenwachters de moeite waard zou zijn. Tja, blijkbaar wel en dat is dan ook een reden om “The Lighthouse” eindelijk eens te bekijken. Licht uit, vuurtorenspot aan.