Charismata (2017)

Korte Inhoud

De beginnende rechercheur Rebecca ondervindt moeilijkheden om aanvaard te worden op de politieafdeling, waar een cultuur van pestgedrag heerst. Het wordt er niet makkelijker op wanneer de hoofdverdachte van een reeks brute ritualistische moorden in haar geïnteresseerd raakt. Een kat- en muisspel volgt waarbij Rebecca langzaam de greep verliest op de realiteit.

Genre : Horror/Misdaad/Mysterie
Land : UK

Cast
Sarah Beck Mather : Rebecca Faraway
Jamie Satterthwaite : Michael Sweet
Andonis Anthony : Eli Smith

Regisseur
Andy Collier, Toor Mian

Mijn mening

Even if you never had to learn police work like the rest of us plebs,
anybody with a TV knows that it takes three bodies to make a serial killer.
You know what I'm saying, you're just being pedantic.

Neem de briljante film “Se7en” en vervang de twee inspecteurs Somerset en Mills door een minder aangenaam met elkaar optrekkend duo waarvan eentje van het vrouwelijk geslacht is, dan krijg je iets gelijkaardigs als “Charismata”. Alleen is het verre van briljant qua acteren en narratief. En ook al was Mills in “Se7en” een beetje verwaand en betweterig, toch was er een wederzijds respect. Dat is bij Rebecca (Sarah Beck Mather) en Eli (Andonis Anthony) niet echt van toepassing. Eli is een arrogante en onaangename kerel die geen enkele opportuniteit laat schieten om zijn partner te kleineren.

Maar eerlijk gezegd, de meeste personen in deze film zijn lelijke individuen qua karakter. De beide rechercheurs die meehelpen in het onderzoek, spuien constant seksistische uitspraken en nemen Rebecca nooit serieus. Het feit dat ze de dochter is van de commissaris zorgt voor insinuaties dat ze die baan als rechercheur in de schoot geworpen kreeg. Zelfs de apothekers van dienst zijn vreselijk onvriendelijk en kortaf. Ik begin nog te geloven dat de U.K. bewoond is met slecht gehumeurde en onvriendelijke mensen. Om eerlijk te zijn begon die constant onvriendelijke sfeer me aardig de keel uit te hangen.

Ook in “Charismata” hebben ze af te rekenen met een geschifte seriemoordenaar. De slachtoffers volgen elkaar op met rasse schreden. De ene nog gruwelijker in uitvoering dan de andere. Spijtig genoeg is het eerste delict het enige dat qua uitwerking op niveau zit van “Se7en”. Een donkere ruimte in een vervallen gebouw waar de ratten zich tegoed hebben gedaan aan een half vergaan lijk. Dit zag er redelijk realistisch en huiveringwekkend uit. De satanische afbeeldingen en gekerfde cijfers in de muur zorgen ervoor dat het allemaal mysterieus aanvoelt. Spijtig genoeg was de opzet van de volgende slachtoffers niet zo succesvol. Het waren gewoon figuranten bedekt met veel nepbloed. Waarschijnlijk was het budget voor speciale effecten bij het eerste in beeld gebrachte lijk al uitgeput.

Wat zijn dan meest geslaagde aspecten van “Charismata”? Vooreerst is er Jamie Satterthwaite die de zelfingenomen Michael Sweet speelt. Een yuppie en partner van een multinational die in onroerend goed handelt. Toevallig worden er een paar slachtoffers ontdekt in het ontroerend goed dat ze bezitten. De verschijning Michael Sweet is voor mij toch wel het summum in deze film. Zijn charisma en geheimzinnig lachje. Hij is de onschuld zelve die elk aantijging zelfverzekerd weglacht. Een figuur die zonder probleem de rol van Bateman uit “American Psycho” zou kunnen spelen.

Het volgend positief punt uit deze film is de manier waarop de geestelijke instabiliteit van Rebecca in beeld wordt gebracht. De reden waarom ze het psychisch moeilijk heeft, wordt degelijk onderbouwt. Een aan de gang zijnde echtscheiding. Een redelijk brutale ex die keer op keer dreigtaal uitkraamt. De verkoop van een appartement dat niet wil lukken. Onvriendelijke collega’s die haar respectloos behandelen. En dan ook nog een stresserende zaak met een seriemoordenaar die voor misselijkmakende misdaad scenes zorgt. Neem dan nog eens het feit dat ze haar antidepressiva medicatie inneemt met aanzienlijk wat alcohol, dan verwondert het je toch niet dat ze begint te hallucineren. En die hallucinaties zijn prachtig uitgewerkt. Geen overdreven effecten en adequaat uitgevoerde schrikmomenten. Of zijn het geen hallucinaties?

Is “Charismata” dan een degelijke film die je zeker moet kijken? Als je de pluspunten en minpunten langs elkaar plaatst, dan zou je zeggen dat het toch een beetje in evenwicht is, zodanig dat het een gemiddelde film genoemd kan worden. Tja, inderdaad. Ook al is het acteren soms van “Coronation Street” niveau en is het verhaal uitermate oppervlakkig te noemen, kan je deze film niet slecht noemen. Maar dat gevoel wordt dan wel compleet onderuit gehaald door het vreselijk, nietszeggend einde. De aanloop hiernaar was nog te pruimen. Het werd zelfs goor op een bepaald moment. Het einde van de film zorgt voor voorhoofd-gefrons waarna je je afvraagt waarom je in hemelsnaam hiernaar hebt gekeken. Het leek wel alsof de makers beseften dat er ook nog een einde moest verzonnen worden en op creatief gebied geen inspiratie meer vonden. Spijtig want de film had potentieel.