Security (2017)

Korte Inhoud

Een voormalig special services agent is wanhopig op zoek naar een baan. Hij neemt een baan aan als beveiliger in een winkelcentrum. Tijdens zijn eerste nachtdienst opent hij de deuren van het winkelcentrum voor een jonge vrouw. De vrouw is in paniek en vertelt hem dat ze ontsnapt is aan criminelen die een politietransport onderschept hebben. De vrouw is een belangrijke getuige in een rechtszaak. De criminelen zijn echter vastbesloten haar uit te schakelen...

Genre : Actie
Land : VS

Cast :
Antonio Banderas : Eddie
Ben Kingsley : Charlie
Katherine de la Rocha : Jamie

Regisseur :
Alain Desrochers

Mijn mening

“I'm gonna extend the offer one last time.
Give us the girl
Or I will huff...
And I will puff...”

Op het moment dat het amateuristisch gezelschap, dat zich verschuilde in een winkelcentrum, verwoed batterijen verzamelden en zelfgemaakte bommen fabriceerden, kon ik het niet nalaten om spontaan “Home Alone in the mall” te roepen. Het enige verschil met deze komedie is dan wel dat er geen dodelijke slachtoffers te betreuren waren. In deze film dus wel. Was dit niet het geval geweest, dan zou men “Security” eerder als een komedie bestempelen in plaats van een actiefilm. Want ik kon het niet nalaten om af en toe eens te gniffelen met de droge opmerkingen die Antonio Banderas maakte.

Persoonlijk zie ik Banderas niet als een echte actieheld zoals indertijd Schwarzenegger of Jean-Claude van Damme er waren. Toegegeven, hij was niet onaardig als de wraakengel El Mariachi in “Desperado”. En in “The Expendables 3” was hij een aangename en komische aanvulling voor het legertje op pensioen gaande action-heroes. Hier lijkt het wel alsof Banderas een poging waagt om een gelijkaardige legende te worden als de befaamde John McClane uit de “Die Hard” saga. Niet dat het hem zal lukken om dit te evenaren, maar de opzet is ietwat gelijkaardig. In plaats van een torengebouw werd de locatie vervangen door een wel echt plastiek en decorachtig opgezet shopping center. En net zoals Bruce Willis in de aangehaalde “Die Hard” franchise, beschikt de ex-militair, die naar ik vermoed nogal wat missies bij de speciale eenheid achter de kiezen heeft, over genoeg vaardigheden om net zoals Schwarzenegger in “Commando” hele regimenten een halt toe te roepen.

Antonio Banderas vertolkt Eddie, een werkloze veteraan met financiële problemen die zijn vrouw en dochter al meer dan een jaar niet meer heeft gezien. Het was me niet helemaal duidelijk of PTSS er iets mee te maken had. Of omdat een ticket naar zijn verre familie onbetaalbaar was. In ieder geval was dit een ideaal motief om ervoor te zorgen dat Eddie een ondankbare, slecht betaalde job krijgt als nachtwaker in het bewuste shopping center. En waar Eddie in uitblinkt is het coördineren van een militaristisch opgezet plan om een meisje in nood, Jamie (Katherine de la Rocha), uit de handen te houden van de gewetenloze misdadiger Charlie (Ben Kingsley). Wat volgt is een regelrechte flashback naar de jaren 90 toen men dit soort films veelvuldig kon huren op VHS. Ongecompliceerde, no-nonsense actie waarbij het geheel overkwam als een soortement slapstick.

Allereerst vond ik Antonio Banderas echt niet zo slecht in deze toch maar middelmatige film. Hij wist op de stoerdere gedeeltes te overtuigen en was zoals ik al eerder zei soms een echte droogstoppel waardoor het erg humoristisch werd. Spijtig genoeg werd er nog een melodramatisch einde bij verzonnen. Ben Kingsley was uitermate geschikt voor de rol als slechterik. Alleen al door zijn onverstoorbare blik. Ook al lijkt hij deze blik steevast te gebruiken in zijn laatste films. Voor mij was Liam McIntyre de meest opvallende figuur. Een rockabilly-achtig personage met oversized bakkebaarden. Zo’n grootmuil en snoever die laat blijken dat hij het voor het zeggen heeft, maar als puntje bij paaltje komt en het er heet aan toe gaat, toch liever een stapje opzij zet. Fantastische rol waar ik zeer zeker van genoten heb.

Spijtig genoeg komt het nogal kinderachtig over bij momenten. Het verwonderde me al dat ze uit de plaatselijke speelgoedwinkel geen lading kleurpotloden hadden gehaald en gezamenlijk een fris verzonnen verdedigingsplan hadden uitgetekend op een groot wit vel papier. Naar analogie van Kevin in “Home Alone II”. Wel hadden ze de roze walkie talkies ter beschikking. Dat zag er enigszins schattig uit. Ach, als zondagnamiddag opvulsel is deze film geschikt. Ik hoop alleen Banderas en Kingsley eens samen te zien in een meer serieuzere film. Ik heb zo’n gevoel dat dit kan leiden tot meer gedenkwaardiger acteerwerk.