The Lazarus Effect (2015)

Korte Inhoud

Wanneer een team van onderzoekstudenten het menselijk brein in kaart brengt en per ongeluk een van hun eigen mensen doodt, ontgrendelen ze ongewild dodelijk geweld wanneer ze hun collega vervolgens reanimeren. Ze moeten vechten voor hun eigen leven. Het team moet hun collega in bedwang houden in het lab, voordat hij schade toebrengt in de bewoonde wereld.

Genre : Horror
Country : VS

Cast :
Mark Duplass : Frank
Olivia Wilde : Zoë
Sarah Bolger : Eva

Regisseur :
David Gelb

Mijn mening

“There's something
seriously wrong with that animal.
It's like it was possessed or something.”

Alweer een film waarin een beetje voor God spelen voor levensbedreigende situaties zorgt. Herinner je je “Pet Sematary” nog? En ook “The other side of the Door” toont dat het geen goed idee is om een overledene die je dierbaar is op een niet alledaagse wijze terug onder de levenden te brengen. Hetzelfde overkomt Frank (Mark Duplass) en Zoë (Olivia Wilde) in deze ondermaatse Scifi/horror. Zoë ontwikkelde een serum, “Lazarus serum” genaamd, die het mogelijk maakt om medici meer tijd te geven om hun werk te doen. Door middel van dit serum zou men overleden patiënten terug tot leven kunnen brengen. Als tijdens een proefneming op een dode hond blijkt dat niet alleen het beestje terug kwispelend rondloopt maar ook zijn cataract in ver stadium genezen is, beseffen ze dat ze iets revolutionairs hebben gefabriceerd.

Natuurlijk zie je al van ver aankomen wat er te gebeuren staat en dat het middel ook gebruikt zal worden om één van hun tot leven te brengen. In dit geval is het Zoë die door een ongelukkig voorval geëlektrocuteerd wordt. Maar niet getreurd. Zonder dralen injecteert Frank het revolutionair goedje. En voor dat je het weet zitten ze met een niet zo menselijk vrouwmens opgescheept, wiens hersenen zich in een snel tempo ontwikkelen, waardoor ze algauw beschikt over demonische en niet menselijke krachten en gaven. Tevens speelt een jeugdtrauma een voorname rol en algauw heeft Zoë de onweerstaanbare drang om iedereen te sturen naar dat plekje waar ze juist vandaan kwam. Het hiernamaals.

Ik heb geen probleem met herkauwde concepten. Alleen moet de verpakking dan wel origineler zijn en nieuwe ideeën geïntroduceerd worden. En als dit niet verwezenlijk wordt, dan verwacht ik toch dat het op zijn minst een enge, angstaanjagende horror is. Spijtig genoeg faalt het op alle vlak. Het is niet origineel en er worden geen nieuwe invalshoeken gebruikt. En echt eng kan je deze film ook niet noemen. Zelfs Zoë’s koolzwarte ogen helpen niet hierbij. Ik moet wel toegeven dat de neurochirurgische vaktaal die hier gebruikt werd, zeer geloofwaardig overkwam. Om eerlijk te zijn was dit het enige gecompliceerde in dit voor de rest redelijk onbenullig verhaal.

Dus ondanks het wetenschappelijk geneuzel en zelfs de poging om er een religieus tintje aan te geven, is deze film gewoon een flauw afkooksel van andere films waarbij het laten verrijzen van overledenen het centrale onderwerp is. Het enige waar ik heel eventjes enthousiast over werd, was de manier waarop er met Clay (Evan Peeters) en Niko (Donald Glover) afgerekend werd. Maar dat is toch teleurstellend weinig om het boeiend te maken. Clay had beter “Pet Semetary” gelezen van Stephen King in plaats van "Cujo". Dan had hij het miraculeuze tot leven brengen van Zoë zeker niet toegelaten. Of op zijn minst zich uit de voeten gemaakt. Maar ja, anderzijds was er dan ook niet deze film geweest die gelukkig ook maar 90 minuten duurt. Toch één positieve eigenschap.