Ready Player One (2018)

Korte Inhoud
In de nabije toekomst ontsnapt de geïsoleerde tiener Wade Watts van zijn saaie bestaan wanneer hij inlogt op OASIS, een wereldwijd gebruikte virtuele utopie waar gebruikers idyllische alternatieve levens kunnen leiden. Als de excentrieke miljardair die OASIS heeft verzonnen komt te overlijden, stelt hij zijn enorme fortuin beschikbaar aan de winnaar van een grote virtuele schattenjacht. Wade gaat als een van miljoenen gamers op jacht naar de schat en moet het al snel opnemen tegen grote bedrijven en andere tegenstanders die er alles aan doen om de schat het eerst te vinden.

Genre : Avontuur/SF
Land : VS

Cast :
Tye Sheridan : Parzival / Wade
Olivia Cooke : Art3mis / Samantha
Ben Mendelsohn : Sorrento
Mark Rylance : Anorak / Halliday

Regisseur :
Steven Spielberg

Mijn mening

James Halliday saw the future.
And then he built it.
He gave us a place to go.
A place called ... THE OASIS.

Recent kreeg ik een Playstation VR set als verjaardagscadeau en heb sindsdien al aardig wat uren rondgestruind in verschillende virtuele werelden. Ik begrijp dus maar al te goed dat in films zoals “Ready player one” de bevolking meer tijd spenderen in deze artificiële omgeving als in de werkelijke. Zoals men al opperde aan het begin, deze virtuele fantasiewerelden zijn zo aanlokkelijk omdat er zoveel te beleven valt. Maar ook omdat je als individu zoveel kunt zijn. Net als in “2047 : Virtual Revolution” lijkt het alsof de hele mensheid het contact met de werkelijkheid verloren is en hun hele fortuin verkwisten aan digitale upgrades en gadgets en hun gehele vrij tijd rondlopen met zo’n futuristisch uitziende VR-bril. Spijtig genoeg is dan ook de moraal hetzelfde als in deze laatste film. Namelijk dat men de virtuele bindingen moet doorknippen en weer terug gaat leven in de realiteit. Misschien zit hier wel een grond van waarheid in. In onze huidige maatschappij is de kunst van communiceren en socialiseren aan het verpieteren doordat we dit meer op een digitale manier doen.

Het verhaal op zich vond ik een beetje rechtlijnig en eenvoudig. De dag dat één van de ontwerpers (James Halliday) van de virtuele speeltuin OASIS zijn laatste adem uitblaast (in werkelijkheid), schijnt het dat hij een zogenaamde “Easter egg” verstopt heeft in OASIS. Een mega hoofdprijs waarmee de eerlijke vinder de totale controle over OASIS krijgt en ineens Halliday’s fortuin erft. Natuurlijk krijgen we een wedloop tussen twee kampen. Enerzijds de jonge Wade (Tye “Joe” Sheridan) die samen met enkele van zijn online vrienden naarstig op zoek gaat naar de verborgen sleutels. Niet enkel en alleen voor de faam en fortuin, maar ook om de firma IOI (Innovative Online Industries) een hak te zetten. IOI wil kost wat kost de hoofdprijs winnen en alzo de grootste firma ter wereld worden. En aldus krijgt Wade als geduchte tegenstander de CEO Nolan Sorrento (Ben “Mississippi Grind” Mendelsohn) wiens onuitputtelijke bron van inkomsten een voordeel geeft. Onnodig te verklappen wie er tenslotte aan het virtuele kortste eind zal trekken.

Neen, het verhaal op zich is niet echt episch. De beelden en de algehele sfeer daarentegen wel. De eerste opdracht met de aartsmoeilijke straatrace volgestouwd met hindernissen, was al iets om van te kwijlen. Dat er een T-Rex en een dolgedraaide King Kong bij te pas kwamen, was misschien lichtelijk overdreven. Maar voor de rest zag dit gedeelte er toch wel actierijk en flitsend uit. Daar zou ik dolgraag ook wel eens aan willen deelnemen. Idem voor de locatie Doom. Een deathmatch daar meemaken moet toch ook enorm energiek en opwindend zijn. Maar voornamelijk is “Ready player one” een reusachtige knipoog en nostalgische terugblik op de jaren 80. En dit op allerlei gebied. Zowel de muziek, de film als de gamewereld uit dit tijdperk wordt omvangrijk bewierookt. De hele film is dus volgepropt met verwijzingen hiernaar. De DeLorean uit “Back to the future”. Een zwevende dansvloer met de soundtrack van de Bee Gees. De Atari spelletjes en een t-shirt van Joy Division. Een veelvoud aan befaamde personages die als avatar komen opdraven in de VR wereld. Je mag er zeker van zijn dat elke scene wel een verwijzing bevat. Het lijkt alsof Steven Spielberg niet alleen de helden op zoektocht stuurt naar de Easter Egg, maar ook de toeschouwers eenzelfde taak heeft toebedeelt. Vind zoveel mogelijk verborgen verwijzingen.

Als je een fervente gamer bent, zal deze film je zeker en vast bekoren, daar het merendeel louter en alleen een grafisch festijn is. Alleen al de openingscene waar de wereld van OASIS in wordt voorgesteld, is een adembenemend en indrukwekkend spektakel. Voor anderen is het misschien een beetje teveel van het goede. Het kan overkomen alsof je bij je beste vriend thuis naar de buis zit te kijken, terwijl hij zich rot amuseert met het spelen van een mega fantastisch game. Een beetje frustrerend. Ik heb me kostelijk geamuseerd met deze film. Buiten enkele vraagstukken (ik snap niet hoe Wade zijn installatie aan het werken kon krijgen in een busje in het midden van een autokerkhof) ging deze film er als zoete koek in bij mij. En dat het meisje achter de avatar Art3mis in RL ook een natuurlijke schoonheid zou zijn (Olivia “Me and Earl and the Dying Girl” Cooke), was een vanzelfsprekendheid. Ik ben niet echt een grote fan van Steven Spielberg en vind sommige van zijn films echt slappe kost, maar hier slaagt hij er toch weer in om mijn filmhart iets sneller te laten slaan. En niet alleen omdat ik eigenlijk ook een beetje hooked ben aan het VR fenomeen (Ook al heeft het nog niet die scherpte die hier getoond wordt). “Ready Player One” is een beetje “The Goonies” meets "Tron". Maar dan met meer technologische toverij en een ander soort schat als beloning.