Buck Wild (2013)

Korte Inhoud
De idyllische jachttrip van Craig Thompson en zijn drie vrienden wordt verstoord nadat hij erachter komt dat zijn verloofde en getuige in wording met elkaar rotzooien achter zijn rug om. Om de dingen erger te maken lijkt zijn neef elk moment in een moordmachine te kunnen veranderen, terwijl een Chupacabra-virus zich snel verspreidt en de lokale bevolking in zombies transformeert.

Genre : Horror/Komedie
Land : USA

Cast :
Matthew Albrecht : Craig

Isaac Harrison : Lance

Dru Lockwood : Tom
Jarrod Pistilli : Jerry

Regisseur :
Tyler Glodt

Mijn mening

“Buck Wild” is nu wel een erg typische B-film uit het zombiegenre. Af en toe kan ik wel eens genieten van een B-Film maar bij “Buck Wild” ontbreekt nu echt alles om er toch een genietbare film van te maken. Het doet verwoede pogingen om grappig te zijn, maar het komisch gedeelte ben ik nu eens echt nergens tegengekomen. Daarnaast zou het een horror moeten zijn, maar daar spanning en gore taferelen mankeren, leidt dit ook niet tot het gewenste resultaat. Uiteindelijk zat ik redelijk ongeïnteresseerd deze film verder te kijken louter en alleen uit nieuwsgierigheid en afwachtend hoe deze flop zou eindigen.

Vier vrienden gaan op een weekendje ergens in een godverlaten achterhoek van Amerika om er te gaan jagen op herten. Craig (Matthew Albrecht) is de naïeve sullige idioot die het weekendje organiseert. Zo goedgelovig als hij is, heeft hij niet eens door dat zijn vriendin thuis de ene party na de andere afschuimt, en ook een affaire heeft met Lance (Isaac Harrison), die ook van de partij is, een ongelofelijke narcist en onverbeterlijke vrouwenversierder. Tom (Dru Lockwood) is de kleinzielige janker van het gezelschap. Een echte angsthaas en hygiënefreak. Zo’n mietje dat ’s avonds met ooglapjes slaapt en ’s morgens zijn gelaat verzorgt met een gezichtsmasker en komkommers op zijn ogen. Jerry (Jarrod Pistilli) is dan de stoere macho die in zijn Adams kostuum vroeg in de morgen buiten zijn Oosterse oefeningen doet. Je snapt dus wel direct dat deze vier individuen hun chemie onder elkaar zou moeten zorgen voor grappige situaties. Spijtig genoeg is dit niet het geval. Het zijn eerder mislukte pogingen en het komt allemaal na een tijdje geforceerd over. Het leek wel een “Porky’s” aflevering.

In het Redneck stadje komen ze al direct in aanvaring met Billy Ray (Mark Leslie Ford), de “Badass” van het dorp zoals hij zichzelf noemt. Een nicht van een vent die met een bekakt Engels accent spreekt terwijl er een boa rond zijn nek gedrapeerd is. Hoe komen ze toch op zo’n idee ? Hij laat zich dan ook nog eens omringen door een bende randdebielen. Als je die heikneuters hun IQ samentelt, kom je nog niet aan het niveau van een doorsnee kleuter. Uiteindelijk worden ze verlost van deze bende nietsnutten door de lokale sherrif die zo lijkt weggelopen uit “The Dukes of Hazzard”. Aangekomen bij het weekend huisje ontmoeten ze de eigenaar Clyde, een redelijk boerse en lelijke agressieveling, en zijn dochter Candy, een wulpse goedgeschapen plattelandsdochter die er helemaal niks op tegen heeft om het mannelijke gedeelte van de bevolking te behagen. Wat ze niet weten is dat Clyde recent gebeten werd door een chupacabra. Wat dit uiteindelijk is en waar het vandaan komt, kom je uiteindelijk nooit te weten. Ineens was het er. En ineens is het weer verdwenen. Totaal geen zinnige uitleg hierover.

Je kan dan al direct raden wat de gevolgen zijn. Voordat je het weet is de hele bevolking van het stadje aangetast door deze vreemde, onbekende ziekte en is het voor de vier bizarre vrienden een overlevingsweekend. Hierbij toont Jerry dat hij meester is in overlevingstechnieken en een expert is op gebied van zombies. Er zijn al meerdere zombie-komedies gemaakt in het verleden en deze brengt dus echt niks nieuws. Het enige grappige moment was het alternatief gebruik van een bevroren vis en de reactie van spacecake op een zombie. Voor de rest is het een beperkt gespetter van bloed, dat dan ook nog eens op een amateuristische manier is uitgevoerd, en een horde zombies die rondstrompelen over het scherm. Bij momenten gebruikten ze zelfs een geavanceerde manier om dit in beeld te brengen : het versneld afspelen van de film.

Naar het einde toe maakte het me echt niets meer uit wie deze chaos zou overleven. Ze begonnen me dusdanig op mijn zenuwen te werken dat ze niet eens verdienden om aan deze vloedgolf van zombies te weerstaan. “Buck Wild” is echt een low-budget film en dat moet ik ze wel nageven, ze trachten dit ook niet te verbergen. Uiteindelijk is het maar een "niet serieus te nemen" zombie-film waarbij het hoofddoel is wat gruwelijkheden te mixen met een luchtige zwartgallige humor. Spijtig genoeg werden beide categorieën niet voldoende uitgewerkt : een tekort aan bloederige gorigheden en een totaal gebrek aan humor.