Pompeii (2014)

Korte Inhoud
De film volgt het verhaal van een Keltische gladiator die in slavernij leeft. Aan de vooravond van een enorme vulkaanuitbarsting die Pompeii verwoest, wordt hij verliefd op een edelvrouw. Dit zorgt er tevens voor dat hij oog in oog komt te staan met de man die zijn familie jaren eerder afslachtte.

Genre : Actie/Avontuur/Drama
Land : Canada/Duitsland

Cast :
Emily Browning : Cassia
Kit Harington : Milo
Carrie-Anne Moss : Aurelia

Regisseur :
Paul W.S. Anderson

Mijn mening

"Only death is freedom for a gladiator.”

“Pompeii” is niet echt een ramp van een film. Het is natuurlijk niet in het voordeel van deze film dat de ontknoping al op voorhand bekend is. Het is dus niet dat je verrast opkijkt als de eindgeneriek loopt en je dan verbouwereerd naar het scherm kijkt en stamelend in jezelf prevelt “Verdoeme, dit heb ik nu eens echt niet verwacht !”. Als je de rampenfilms gaat opsommen krijg je algauw een ellenlange lijst. Vanzelfsprekend is de inhoud van zulke films op voorhand al geweten. Bij "The Poseidon Adventure" en "Titanic" loopt het met beide schepen in de respectievelijke films niet goed af. In "Twister" waren het de twisters die lelijk huishielden. “2012” ging het over het jaar 2012 waarin de wereld een grote zondvloed beleeft. “Earthquake” ging over, hoe bestaat het, een gigantische aardbeving en de naweeën hiervan. En recent, “The Impossible” laat een realistisch beeld zien van de tsunami in 2004 die Thailand overspoeld. Er is met andere woorden geen ramp ter wereld waar er nog geen film over is gemaakt.

Ik veronderstel wel dat iedereen die de titel leest en de filmaffiche bekijkt, onmiddellijk beseft dat het hoofdonderwerp van deze film de uitbarsting van de Vesuvius in het jaar 79 is. Een uitbarsting die er voor zorgde dat de stad Pompeii, een welvarende stad met alle nutsvoorzieningen,infrastructuur en weelde, overdekt werd met een metersdikke laag as. Dit gegeven alleen is bitter weinig om een 100 minuten durende film op te vullen. Het slagen van deze film is dus afhankelijk van de nevenverhalen die er omheen gesponnen worden. Maar uiteindelijk is de beleving van een rampenfilm zoals “Pompeii” te vergelijken met een pornofilm. Geen mens die zich iets aantrekt van een degelijke verhaallijn in zo’n film. Meestal slaat het nergens op. Over acteerprestaties gaan we ons ook niet druk maken. Het belangrijkste is maar dat het er aantrekkelijk en appetijtelijk uitziet. Het is dan alleen maar wachten tot de actie begint en we getuige zijn van een ontlading in extase waarbij elke gleuf,holte en holletje opgevuld wordt met een gloeiend hete substantie. "Pompeii" bijna ten voeten uit.

Het nevenverhaal is tweeledig. Het verhaal van de Keltische overlevende Milo (Kit Harington) die in London als slaaf gevechten levert in een soort arena in de achterbuurt en tenslotte in Pompeii terechtkomt om een heroïsch gevecht te leveren met een gigant van een gladiator, Atticus (Adewale Akinnuoye-Agbaje). Het tweeluik omvat dan ook nog een romantisch gedeelte. Cassia (Emily Browning), de dochter van een rijke bouwheer in Pompeii, wordt verliefd op deze gespierde barbaar. Ze zit dan ook nog eens in een penibele situatie want ze dreigt uitgehuwelijkt te worden aan de wrede, corrupte senator Corvus (Kiefer Sutherland) die met een regiment is neergestreken in Pompeii om de bouwplannen van de bouwheer te inspecteren.

Uiteindelijk vond ik de verhaallijn op zijn eigen niet zo slecht. Zelfs het melige liefdesverhaal. Een onmogelijke liefde sinds de kloof tussen hun afkomst zo onoverbrugbaar groot is. Het gladiator gedeelte en de uitbarsting van de Vesuvius zorgt dan weer voor het actierijke gedeelte en was best genietbaar om naar te kijken.
Wat me wel stoorde waren de soms wel vreselijk overdreven situaties die zich voordeden.Pompeii lag helemaal niet aan de voet van de Vesuvius maar eerder een ellendig eind ervan af. Dat is ook de reden waarom het in zo’n goede staat is opgegraven. Er was geen lava overheen gevloeid en inslagen van gekatapulteerde rotsblokken zal je er ook niet vinden. Pompeii werd overdekt door een laag as voorgebracht door een pyroclastische wolk waarschijnlijk. Maar ja, zoals het nu vertoond werd zag het er wel spectaculairder uit.

Ik veronderstel dat Milo ook goed ontwikkelde beenspieren heeft want de afstand tussen de arena en de villa waar Cassia gevangen zat was ook niet niks. De tsunami die ontstond na de uitbarsting en abrupt tegengehouden werd nadat er een bootje in een poort van de stadswal gepropt werd, was ook wel lachwekkend te noemen.
En zoals al meermaals aangehaald werd : het is dus totaal stupide om te veronderstellen dat je zo’n gloedwolk kunt ontvluchten gezeten op een paard.

“Pompeii” was dan toch een actierijke en wervelende sandalenfilm waarbij de catastrofe grafisch soms uitstekend doch niet realistisch in beeld is gebracht. Een mix van “Gladiator” en elk gekend liefdesverhaal over een onmogelijke liefde, en dit afgewerkt met een beetje “The horse whisperer” en “Dante’s Peak”. Het liefdesverhaal kon me niet helemaal bekoren. Het gladiator/actie/ramp gedeelte des te meer. Van de openingsscene met de afslachting van een volksstam Kelten door de Romeinen en de gevechten in de arena tussen de gladiatoren, tot de vernietigende uitbarsting van de Vesuvius met een massahysterie tot gevolg. Het gevoel dat ik er echter aan overhield was zoals gaan kijken naar een groots vuurwerk : het eindigt tekens met een enorme, indrukwekkende knal die nog enige tijd nazoemt in je oren, en de volgende dag ben je reeds vergeten uit welk kleurenpallet het weer bestond. Een storm in een glas water dus. BOEM !