Submergence (2017)

Korte Inhoud
In een broeierige cel in Somalië wordt een Engelsman, James Moore genaamd, vastgehouden en ondervraagd door jihadisten die hem als een mogelijke spion zien. Ver weg, in de donkere dieptes van de oceaan, bevindt de Frans-Australische Danielle Flinders zich op ontdekkingsreis. Gedurende de levensbedreigende beproevingen die beiden moeten doorstaan putten ze kracht uit een diepe emotionele connectie, herinneringen aan hun intense, gepassioneerde liefde die zich enkele maanden eerder voltrokken heeft.

Genre : Romantiek/Thriller
Land : Duitsland/VS/Frankrijk

Cast :
Alicia Vikander : Danielle Flinders
James McAvoy : James More

Regisseur :
Wim Wenders

Mijn mening

Our world is
firstly about power,
it's only secondly
about education.

Zo’n rustige film van tijd tot tijd, is wel eens welkom. Niet weeral zo’n flitsende, actierijke heldenfilm waar je zenuwachtig wordt doordat de scènes elkaar in een sneltreinvaart opvolgen en stroboscopische effecten voor een snijdende hoofdpijn zorgen. “Submergence” hoort zonder twijfel tot de eerste categorie. Geen misselijkmakende hoofdpijn. Geen desoriëntatiegevoel. Dat zal je zeker niet ervaren bij deze ultra trage film. Het enige wat me zenuwachtig maakte was het heen en weer geflits tussen de belevenissen van de twee protagonisten Danielle Flinders (Alicia Vikander) en James More (James McAvoy).

James is zo’n type man die over elk onderwerp wel iets weet te vertellen. Een whiskykenner, mensenkenner (één blik en hij weet dat de barman een ex-rugbyspeler was) en ook nog geletterd. Het is zo’n man waarbij elke vrouw wegsmelt. Niet alleen vanwege zijn knap uiterlijk, maar ook vanwege zijn innemendheid en charmant gedrag. En voornamelijk omdat hij de kunst van het luisteren als geen ander beheerst. James is werkzaam in Nairobi waar hij advies geeft over water projecten. In werkelijkheid werkt hij voor de Britse inlichtingendienst. Dat leidt ik af uit de geheimzinnige briefing die hij krijgt terwijl hij rondslentert in een kunstmuseum. En ook heeft de toestand waar hij zich naderhand in bevindt niet veel te maken met waterbronnen.

Danielle is een bio-mathematicus (en geen oceanograaf zoals James het noemt) en is op zoek naar het bewijs dat er leven in de donkerste dieptes van de oceaan bestaat. Een baanbrekend (en nobelprijswaardig) onderzoek die voor eeuwige faam kan zorgen. Verwacht je dus aan veel onbegrijpelijk, wetenschappelijk gebrabbel. In de trant van “Some of the most common pathways of energy production in microorganisms, who live along the hydrothermal vents, are oxidation or reduction of sulfur compounds. The most common electron donor along the vents is hydrogen sulfide, making oxidation of sulfur-containing compounds the base of the food web in this environment.”. Niet bepaald voer voor een doorsnee conversatie dus. Danielle is zo’n typische vrouwelijke nerd wiens werk haar hele leven bepaald en stuurt.
Het zijn dus in feite twee realisten wiens beroep een centrale rol speelt en die waarschijnlijk niet de tijd vinden of zin hebben om een eeuwige binding aan te gaan met iemand van het andere geslacht. Tot ze elkaar toevallig ontmoeten op een Normandisch strand.

“Submergence” is dus niet bepaald opwindend te noemen. Het voelt allemaal nogal poëtisch aan. Zelfs de titel is een abstractie van de verschillende facetten uit de film. De plots opvlammende liefde. De hachelijke situatie waar James zich in bevindt in Somalië. En de claustrofobische situatie in een (ja hoor, gele) duikboot voor Danielle. En de hele film dobbert rustig heen en weer tussen al deze verhaallijnen. Om eerlijk te zijn vond ik het romantisch gedeelte het meest impressionante. Een lust om naar te kijken hoe deze twee tortelduifjes elkaar aftasten en ontdekken, in één lange wilde paringsdans. Telkens als de film terugkeerde naar dit gedeelte, werd het boeiend. De andere twee gedeeltes bekeek ik met een soort onverschilligheid. Toch raar dat Alicia Vikander me te jong leek in de rol van Lara Croft in “Tomb Raider”, terwijl me dat niet zo leek in deze film. Ik snap wel de gebruikte metaforen in deze film. Maar om eerlijk te zijn vond ik het vlees noch vis. Uiteindelijk vond ik de verhaallijn in deze potpourri van romantiek en drama redelijk graatmager.