Mara (2018)

Korte Inhoud

Forensisch psychologe Kate Fuller is toegewezen aan de moord op een man die schijnbaar door zijn vrouw in zijn slaap is gewurgd en de enige getuige is hun acht jaar oude dochter Sophie. Terwijl Kate het mysterie onderzoekt van een oude demon die mensen in hun slaap doodt, ervaart ze dezelfde angstaanjagende symptomen als alle vorige slachtoffers. Ze zal er alles aan moeten doen om zichzelf en Sophie te redden, voordat ze weer in slaap valt.

Genre : Horror
Land : UK

Cast

Olga Kurylenko : Kate
Craig Conway : Dougie
Javier Botet : Mara

Regisseur
Clive Tonge

Mijn mening

Whatever you do, do NOT sleep!

Heb je last van slaapstoornissen? Lig je telkens weer te woelen in bed of wordt je welverdiende slaap verstoord door angstaanjagende nachtmerries? Dan raad ik je aan om “Mara” niet te kijken, want het zou misschien wel eens kunnen verergeren. Nu, zelf heb ik daar totaal geen last van en geniet ik telkens van een zorgeloze nachtrust. En om eerlijk te zijn zal deze film er ook niet voor zorgen dat ik klaarwakker in mijn bed lig terwijl ik angstig staar naar het plafond. Op zich was het geen slechte film, maar ik vond het niet al te origineel. En zeker niet afschrikwekkend. “Mara” is een soort “A nightmare on Elm Street” waarbij een gelijkaardig creatuur als in “Mama” bepaalde uitverkorenen verrast met een nachtelijk bezoekje. De reden waarom sommige van dit privilege genieten, is een beetje flauw. Ik ben er zeker van dat de helft van de wereldbevolking hiervoor dan in aanmerking komt.

Kate (Olga “Oblivion” Kurylenko) is een psychologe waar men beroep op doet in een moordzaak. Een moordzaak waarbij een echtgenote haar man in zijn slaap heeft vermoord. Kate moet al haar psychologische kennis bovenhalen om een oordeel te vellen over de geestelijke toestand van de verdachte. In eerste instantie lijkt het alsof Kate een verstandig iemand is die haar analytisch, nuchter redeneringsvermogen gebruikt om tot een eindconclusie te komen. Maar naarmate ze verstrengeld raakt in het mysterie van de demon die arme drommels in hun slaap bezoekt (in verschillende stadia), lijkt dat verstandelijke te verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik zou dus na enkele angstaanjagende confrontaties met het illustere wezen toch wel echt geloven in hetgeen men beweert. En als je dan ook nog eens een zichtbaar bewijs hebt op video, dan rep je je toch naar de rechercheur die het onderzoek leidt om hetgeen je ontdekte kenbaar te maken. Nee hoor, niet onze Kate. Die zwijgt als vermoord.

Dat de succubus Mara griezelig veel op het fenomeen uit “Mama” leek, is ook niet toevallig. Want de persoon die beide griezels vertolkte is één en dezelfde. Namelijk de Spaanse acteur Javier Botet. Weeral zo’n eng, knokig schepsel dat zich al wankelend voortbeweegt en een griezelige, skeletachtige lichaamsbouw heeft. Komt daar nog eens bij dat ze ook nog eens naargeestige geluiden voorbrengt. Het lijkt precies op het akelige kraken van beenderen. Maar spijtig genoeg is het in de meeste gevallen slechts een schim waarvan je met moeite iets kan zien. En buiten enkele (zeer voorspelbare) schrikmomenten is er eigenlijk niks om over bang te worden. Zelf ben ik er zeker van dat slaapgebrek bij de betrokken personen de oorzaak is voor hun hallucinaties. Maar dat is dan weer de nuchtere, realistische kant die bij me opkomt.

Nee, echt boeiend kan je “Mara” niet noemen. Er zijn zelfs momenten dat ik zelf het gevoel had dat ik last had van slaapverlammingsverschijnselen. Maar dan vanwege de film op zich. Het grappige in zulk soort films is dat er telkens een tweede wetenschapper aan bod komt die sceptisch is over het gebeuren. En zelfs als het overduidelijk is dat er onverklaarbare dingen gebeuren, benadert hij het fenomeen op een wetenschappelijke manier en tracht hij er een rationele verklaring voor te geven. Buiten het fenomenale (op fysiek vlak) acteerwerk van Javier Botet en het aanvaardbare acteren van Olga Kurylenko, was het vooral Craig Conway die indruk maakte en overtuigde als de aan slaapgebrek lijdende oorlogsveteraan Dougie. Spijtig genoeg zorgt het gebrek aan spanning en het slaapwandelende tempo ervoor dat het nogal eentonig overkomt. Ben je een newbie op gebied van horror, dan zou “Mara” wel eens indruk kunnen maken. Voor de doorgewinterde horrorfanaat is het eigenlijk redelijk slaapverwekkend.