Korte Inhoud Een onorthodoxe professor maakt gebruik van controversiële methoden,
waarbij hij zijn studenten laat deelnemen aan een gevaarlijk experiment
om een poltergeist te creëren. Op basis van de theorie dat paranormale
activiteit wordt veroorzaakt door negatieve menselijke energie, voert
hij een reeks aan testen uit op een jonge patiënt. Wanneer beangstigende
gebeurtenissen zich beginnen af te spelen, realiseert de groep zich al
snel dat ze een angstaanjagende kracht hebben geactiveerd.
Genre : Horror Land : USA/UK Cast : Jared Harris : Joseph Coupland Sam Claflin : Brian Olivia Cooke : Jane Harper Regisseur : John Pogue
Mijn mening
“Cure one and you cure the world” De naam Hammer Films roept herinneringen op van barokke griezelfilms uit
de jaren 60 en 70 die een zekere invloed hadden op latere horrors. Een
tijdje verdwenen ze uit de schijnwerpers om dan in 2012 uit te pakken
met “The woman in Black” met Daniel Radcliffe. Dit ouderwets uitziend
spookverhaal was een schot in de roos met een aanzienlijk opbrengst van
127 miljoen $ wereldwijd. “The Quiet Ones” zal niet hetzelfde doel
bereiken, maar is ondanks het versleten en banaal achterhaalde onderwerp
toch redelijk geslaagd op een aantal vlakken.
Professor Coupland (Jared Harris) probeert op een onorthodoxe manier te
bewijzen dat bezetenheid of een vorm van telekinese ontstaat door
negatieve energie. De experimenten die hij uitvoerde op het jonge meisje
Jane Harper (Olivia Cooke) om deze negatieve energie te laten
manifesteren en daarna te isoleren, moet hij noodgedwongen verderzetten
op zelfstandige basis daar de universiteit de financiering stopzet
wegens de controversiële aard van het experiment. Hij trekt zich dan
terug in een vervallen landhuis samen met enkele hardcore aanhangers van
zijn theorie, Krissi (Erin Richards), Harry (Rory Fleck-Byrne) en de
timide jonge gast Brian (Sam Claflin) wiens passie het hanteren van een
camera is en daarom dadelijk ingelijfd wordt als cameraman om dit
experiment te registreren.
Het eerste wat me zorgen baarde is dat men hier weeral gebruik maakt van
een soort “found footage” materiaal. Maar eigenlijk kan men stellen dat
het eerder gewoon “footage” materiaal is met rechtstreekse beelden die
vastgelegd worden over het experiment en vermengt met gewoon
beeldmateriaal. Een andere benadering van het “footage” principe, met
als grootste voordeel dat er niet ellenlange scenes zijn met inhoudsloze,
rondzwaaiende beelden die indien ik geen sterke maag zou hebben voor
nogal wat problemen zou kunnen zorgen na het verorberen van een
degelijke spaghetti Bolognaise. De hele film ademt de jaren 70 uit.
Slade en T-Rex knallen door de geluidsinstallatie, het gebruikte
gesofisticeerd materiaal om metingen te doen ziet er gedateerd uit, de
kledij, de inrichting van het huis, de camera die Brian gebruikt en het
feit dat Coupland telkens hij in beeld komt, rond paradeert met een
sigaret.
Hoe zit het met het griezelgehalte? Ondanks dat deze film “The Quiet
ones” als titel heeft meegekregen, is het best aangeraden het
geluidsniveau niet te hoog op te schroeven. De mogelijkheid op
gehoorbeschadiging is aanzienlijk, daar het schrikeffect in deze film
voor het overgrote deel hier op gebaseerd is : kortstondige luide
knaleffecten. Ik schrok zelfs bij het plots in de handenklappen als
vervanging van de befaamde filmklapper die Brian duidelijk niet in bezit
had. Op het moment dat ze naar het oude landhuis verhuizen, krijgt het
meer en meer een “The Conjuring” atmosfeer. Toch blijft het allemaal
een beetje oppervlakkig en beperkt tot wat bonzende geluiden, piepende
deuren die opengaan, lichten die kapot springen en het uitvoeren van seances bij stroboscopisch licht. Zelfs de manifestatie op een bepaald
moment en de angstaanjagende zoektocht op de zolder kunnen niet
verhinderen dat het over het algemeen maar een oppervlakkig spookverhaal
is.
Jared Harris speelt wel op een overtuigende en geslaagde manier de
excentrieke professor die onbetwistbaar van zijn theorie overtuigd is en
ondanks alle aanwijzingen hier halsstarrig in blijft geloven. De
bijkomende zogenaamde amoureuze verhoudingen die hij zou hebben, waren in
mijn ogen overbodig en irrelevant. Sam Claflin, ook gekend uit “The
Hunger Games” speelde de vreemde eend in de bijt die al gauw begreep dat
Jane´s behandeling niet door de beugel kon en zelfs gevoelens begon te
krijgen voor Jane. Een verdienstelijke rol. Het is wel Olivia Cooke die
een prachtprestatie levert. Een getormenteerd meisje dat er eerst
onschuldig en kwetsbaar uitziet, om dan te transformeren in een
griezelig sterk en gluiperig iemand. Prachtig geacteerd.
Toch had ik weer enkele bedenkingen over bepaalde zaken. Zoals de
waarschuwing die Brian kreeg om de patiënte niet in de ogen te kijken en
met haar te converseren, zodanig dat hij niet het experiment zou
verstoren. Die raadgeving was hij eigenlijk al van begin af aan vergeten
blijkbaar. En ze hadden een hele karrenvracht aan gesofisticeerd
materiaal bij, maar een doodsimpele zaklantaarn hadden ze natuurlijk
niet.
Korte Inhoud 
Mijn mening 
Post a Comment