Brightburn (2019)

Korte Inhoud
Tori en Kyle Breyer kunnen hun kinderwens niet vervullen, maar vinden op een dag een baby. Ze noemen hem Brandon en voeden hem op als hun eigen zoon. Jaren later wordt het duidelijk dat Brandon geen normale jongen is en over bovennatuurlijke krachten beschikt. Een gevecht om te overleven begint.

Genre : Horror/SF
Land : VS

Cast
Jackson A. Dunn : Brandon Breyer
Elizabeth Banks : Tori Breyer
David Denman : Kyle Breyer

Regisseur
David Yarovesky

Mijn mening

Take.. The.. World.
Take the world.

Superhelden-film-haters verenigt jullie en trek massaal naar de filmzalen om deze film te zien, want het is de ultieme anti-superhelden-film aller tijden. Het moment dat ik doorhad welke richting het uitging, vervloekte ik mezelf omdat ik na het zien van “Avengers : Endgame” mezelf had voorgenomen om een sabbatical op te nemen wat betreft films met figuren in strak zittende latex-pakjes die over bovenmenselijke krachten beschikken. Maar naarmate duidelijk werd dat het niet datgene was wat ik verwachtte, werd mijn enthousiasme des te groter. Mijn enthousiasme voor films als “Deadpool” en “Ant-Man” (vanwege hun eigenzinnigheid en originaliteit) werd moeiteloos voorbijgestoken door deze hoogst originele anti-superhelden film. En als men dan ook nog eens het superhero genre (waar men tot vervelens toe maar sequels en prequels van blijft produceren) mengt met mijn all-time favoriete genre horror, dan kan het gewoonweg niet meer stuk. Ik ben inderdaad enthousiast, ja. Laaiend!

Het begint allemaal als een soortement Superman parodie of reboot (ook zo’n favoriet item uit Hollywood tegenwoordig). Ook hier maken we kennis met een jong koppel dat al jaren hun kinderwens tracht te vervullen. Zelfs pikante lingerie doet geen wonderen want meneer de landbouwer Kyle Bryer (David Denman) (ja hoor, de locatie is weeral een flink uit de kluiten gewassen boerderij) is nogal onhandig waardoor zijn horloge telkens in mevrouw de boerin Tori (Elizabeth Banks) haar haren vastzit. BANG! Voor ze het beseffen flikkert er één of ander object uit de ruimte. Recht in hun achtertuin. En alsof het de normaalste zaak is, vinden ze in deze komeet of ruimtetuig een onschuldig, lief, klein ventje dat ze stante pede adopteren en Brandon (Jackson A. Dunn) dopen. Alles peis en vree, denk je dan. Totdat het ventje beseft dat er toch iets scheelt met hem. Zeker als hij bij het aantrekken van het grasmachine plotsklaps ervoor zorgt dat het onding bij de buurman terecht komt. Een paar grasvelden verder dus.

Bij de welbekende figuur Superman waren de ouders er als de kippen bij om de jonge Superman erop te attenderen dat hij zijn groeiende krachten onder controle diende te houden en alleen mocht inzetten ten dienste van de mensheid. In de jaren 70 was dat aanvaardbaar. Maar na de triljoenste superhelden film begint dat concept toch wel echt zijn glans te verliezen. En daar begint “Brightburn” dan wezenlijk af te wijken. Zo gauw het lijkt dat de puberteit inslaat bij Brandon, en nee het gaat niet over haargroei en andere nevenverschijnselen, en hij ’s nachts ronddwaalt op de boerderij op zoek naar iets wat hem lijkt te roepen, wordt het duidelijk dat een constructief ouder-kind gesprek niet echt van nut is. Als Brandon zich benadeeld voelt, kan je maar best uit zijn buurt blijven. De gevolgen van een driftbui kunnen desastreus zijn. Een zweefvlucht richting commodekast of een verpletterde hand zijn meestal het resultaat. Ze zitten dus opgescheept met een tienerzoon met issues die over super-krachten beschikt. Een “Dennis the Menace” met een attitude. Je moet niet al te slim zijn om het vervolg van “Brightburn” te voorspellen.

Qua horror-elementen valt het nogal mee. Voor wie alleen maar super-helden films gewend is, zal het schrikken zijn. Voor een doorgewinterde horrorfanaat is het allemaal maar gewoontjes. Het is niet angstaanjagend of te bloederig. Er zitten een paar uitstekende gore-effecten in, dat wel. Persoonlijk vond ik het op bepaalde momenten gewoonweg spannend. Maar dan wel vanuit het oogpunt hoe het verhaal verder verloopt en afloopt. En zelfs dat probeerden de makers op een originele en eigenzinnige manier aan te pakken. Het gros van de blockbusters hebben telkens zo’n voorspelbare afloop. In een western zullen de slechteriken altijd in het zand bijten. Een romcom heeft in de meeste gevallen een happy end. En zelfs superhelden die zich aan de rand van de wanhoop bevinden, zullen uiteindelijk toch zegevieren (zoals The Avengers bijvoorbeeld). Als je dat ook verwacht hier, dan zit je er toch stevig langs. Van één ding kan je al zeker zijn. De marketingafdeling van Marvel riekt nu al geld en ze zullen er niet voor terugdeinzen om een sequel op poten te zetten waarbij de bende Avengers het op moeten nemen tegen deze onstuitbare Brandon.

Over het acteerwerk kan ik ook kort en bondig zijn. Gewoonweg uitstekend. En dan vooral de moeder-zoon band werd op een degelijk manier uitgewerkt en in beeld gebracht. De wanhoop en moederliefde die Elizabeth Banks uitstraalt is simpelweg schitterend om te zien. En ook al kan Brandon soms weergaloos onschuldig lijken, op de momenten dat zijn kwaadaardig ego naar boven komt, kan hij een angstaanjagende en imponerende gelaatsuitdrukking tevoorschijn toveren. Alleen spijtig dat hij zijn woede niet richtte op het irritante pestkop van de klas.

“Brightburn” is zeker en vast eentje die in mijn top-lijstje terechtkomt dit jaar. Het enige minpunt was de tijdsduur. Veel te kort natuurlijk. Maar verder is deze superhelden parodie doorspekt met SF en horror elementen gewoonweg subliem. Het feit dat men eindelijk eens tegendraads te werk gaat en het simpele idee van een superheld die niet het beste voorheeft met de mensheid, is een aangename en verfrissende afwisseling ten opzichte van de commerciële eenheidsworst die tegenwoordig wordt uitgebracht. Alleen al zoiets simpels als Brandon’s kostuum. Heeft er zich al eens iemand afgevraagd wie nu eigenlijk het pak van Spiderman heeft gemaakt? Of had peter Park een diploma Snit en Naad? Brandon gebruikt een stuk wollen textiel en een bedsprei als uitrusting. Geniaal toch. Zo geniaal als de film zelf. Ik blijf het herhalen. Het is te hopen dat het bij deze unieke film blijft en men niet een ellendig aantal vervolgen gaat verzinnen.