Thoroughbreds (2017)

Korte Inhoud

Na jarenlang uit elkaar te zijn gegroeid blazen twee tienermeisjes in een buitenwijk van Connecticut nieuw leven in hun onwaarschijnlijke vriendschap. Daarbij leren ze dat niemand van de twee is wie ze lijkt te zijn. Een mogelijke oplossing voor hun beider problemen zou weleens moord kunnen zijn.

Genre : Komedie/Misdaad
Land : VS

Cast

Olivia Cooke : Amanda
Anya Taylor-Joy : Lily
Anton Yelchin : Tim
Paul Sparks : Mark

Regisseur
Cory Finley

Mijn mening

First it was borderline personality,then severe depression,
yesterday, she said it was antisocial with schizoid tendency.
She's basically just flipping to random pages of the DSM-5
and throwing medications at me.
But I have a perfectly healthy brain.
It just doesn't contain feelings.

Er zijn zo van die films die qua verhaal eigenlijk niet veel voorstellen en toch een bepaalde indruk weten na te laten. Zo ook “Thoroughbreds” waar twee tienermeisjes, elk met een specifiek persoonlijkheidsstoornis, een plan verzinnen om iemand te vermoorden. De twee hebben elkaar al in een eeuwigheid niet meer gezien. Een eeuwigheid waarin veel verandert is. De één groeide op in een vermogende familie terwijl de ander een verleden heeft gekend waarbij het vermoorden van haar eigen paard een voorname rol speelde. Maar ondanks de tegenstellingen, wordt de oude, verwaarloosde vriendschapsband terug hersteld. En voordat ze het weten zitten ze samen een moord te beramen. Raar maar waar. Ondanks dat het gaat over een moord, is het eigenlijk best een leuke en komische film. En dat vooral door de boeiende conversaties vol droge, nonchalante humor. Soms lijkt het alsof de beide jonge meisjes totaal ongevoelige personen zijn. Wat dan wel weer toepasselijk is voor één van hen.

De hoofdpersonages worden vertolkt door twee jeugdige actrices wiens eerdere performances ik wel kon appreciëren. Fysiek zien ze er allebei appetijtelijk uit. Alleen Anya Taylor-Joy, die de rol van Lily voor haar rekening neemt, heeft een meer uniek uiterlijk met die grote Bambi-ogen en vlezige lippen. Olivia Cooke daarentegen is meer het clichébeeld van het beeldschone buurmeisje die langzaamaan verandert is in een sensuele jongedame. Het type meisje dat je in ontelbare speelfilms al eens tegenkomt. Misschien daarom dat Anya Taylor-Joy eerder verschijnt in niet zo alledaagse films als “The VVitch”, “Morgan”, “Split” en “Marrowbone”. Stuk voor stuk films waar ik van genoten heb. Met uitzondering van “The Witch” waar ik toch redelijk ontgoocheld over was. Maar dat had dan niet met het acteren te maken maar eerder met het feit dat ik een horror verwachtte in plaats van een middeleeuws drama.

Olivia Cooke, die de rol van de apatische Amanda op zich nam, vond ik adembenemend en buitengewoon in de film “Me and Earl and the Dying Girl”. Een film die moeilijk te overtreffen valt. Ook al is haar acteerwerk in “The Signal” (in beperkte mate), “The Quiet Ones” en “Ready Player One” (ook al ligt daar de nadruk op het visuele) niet zo slecht, toch steekt de aangehaalde film er ver bovenuit. Alhoewel. Wat ze in “Thoroughbreds” laat zien, mag er gerust mee wedijveren. Dit was alweer genieten van begin tot einde. De manier waarop ze de persoonlijkheid van Amanda speelt is werkelijk magnifiek. En ook al is deze film bloedserieus bedoelt, zal haar houding ongewild voor komische situaties zorgen.

“Thoroughbreds” is zo’n type film dat moeilijk vast te pinnen is aan een welbepaalde genre. Ja, het is inderdaad een misdaadfilm over twee excentrieke meisjes die broeden op een duivels plan. En ja, ongewild is er ook die komische insteek door het gedrag van de twee dames en de manier waarop ze met elkaar omgaan. En dan heb ik het nog niet over de onverwachte ontknoping waardoor het nogal sinister overkomt. Maar als je er langer over nadenkt is het een logische uitkomst. “Thoroughbreds” is qua genre-aanduiding niet bepaald een makkelijke film. Het is een boeiende film waarbij de nadruk ligt op het karakteriële en psychologische van de protagonisten. Dat men er nog een intrigerende en ingenieuze wending aan heeft gegeven, maakt het alleen maar interessanter.

Hou je dus wel van een doordacht verhaal dat niet zomaar losweg in elkaar is geflanst, dan moet je zeker deze film een kans geven. En daarnaast kan je dan ook nog eens genieten van Anton Yelchin die spijtig genoeg om het leven kwam in een triest ongeval. Ik dacht dat “Green Room” de laatste film was waar ik hem in zag schitteren. Maar het is vooral het literaire steekspel dat zich afspeelt tussen de twee vrouwelijke hoofdpersonages dat op mij een indruk maakte. Het leek soms wel een Shakespeareaans toneelstuk waarbij men gebruik maakt van weloverwogen woorden in een subtiele dialoog. Ik had noot gedacht een conversatie op zich, me zo zou boeien. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.